Emerencja

imię pochodzenia łacińskiego, genetycznie cognomen Emerentiana (dla kobiety) i Emeren­tianus (dla mężczyzny), utworzone od innego cognomen Emerentius, którego podstawę stano­wi part. praes. act. Emerens, od czasownika emero 'zasłużyć, wysłużyć'. W Polsce imię to funkcjonuje jako żeńskie imię zakonne. Odpowiedniki obcojęz.: łac. Emerentiana, fr. Émerentienne, niem. Emerenz, wł. Emerenziana. Emerencjana, męczennica, wspominana 23 stycznia, jest jedną z tych bliżej nie rozpo­znanych bohaterek wiary, które legenda oto­czyła nimbem najrozmaitszych ornamentów, ale które dobrze zaświadczone są wczesnymi oznakami kultu. Ten wiąże się od początku z Coemeterium majus przy rzymskiej Via No­mentana, gdzie znajdowały się najobszerniejsze katakumby. Męczennica należała prawdopo­dobnie do całej grupy bohaterskich wyznaw­ców, wspominanych 16 września. Wyodrębnio­no ją pod wpływem późnego pisma (BHL 2527-2527a), które zaczęto dołączać do Passio Agnetis (BHL 156). Wedle tego utworu Eme­rencjana miała być katechumenką, a śmierć ponieść miała przez ukamienowanie wtedy, gdy modliła się na grobie swej mlecznej siostry Agnieszki. Do niej ją też potem w oddawanej czci zbliżono. Coemeterium majus nazwano jej imieniem, wybudowano tam kościół, ale reli­kwie przeniesiono do bazyliki Św. Agnieszki.