Emma

Jest to imię pochodzenia germańskiego, powstałe ze skrócenia imion dwuczłonowych z pierwszym elementem: Erm- / Irm- od imienia boga Ermina 'czczony, silny, potężny, straszny'. W Polsce poświadczone jest już w w. XIII, ale nigdy nie zyskało wielkiej popularności. W wieku XIX pod wpływem niemieckim jego popularność wzrosła. Wtedy to pojawiło się w utworach literackich. A. Góreckiego, T. Zaborowskiego i J. Wilkońskiego. Jednakże na jego upowszechnienie najbardziej oddziałała powieść G. Flauberta -Madame Bovary-.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Emma, ang. Emma, Emmalina, fr., niem., ros., wł. Emma

Święte, które nosiły to lub temu podobne imię (Hemma), nie są liczne. W repertoriach hagiograficznych spotykamy trzy względnie cztery postacie, przy czym, rzecz traktując od strony bardziej formalnej, niektóre z nich nazwać by raczej należało błogosławionymi. Tu krótko przedstawimy dwie:

Emma, królowa. Urodzona około r. 808, była żoną Ludwika Niemca, z którym miała siedmioro dzieci, wśród nich Karola Otyłego oraz bł. Irmgardę z Frauenchiemsee. Jako panująca świadczyła dużo dobrego biednym i instytucjom kościelnym. Opieką otaczała zwłaszcza opactwo Obermünster w Ratyzbonie. Potem sama nim jako ksieni zarządzała. W r. 874 dostała wylewu i odtąd przykuta już była do łoża. Zmarła w dniu 31 stycznia w dwa lata później. Aż po r. 1803, to znaczy po datę sekularyzacji opactwa, w tym to dniu na jej pamiątkę publicznie rozdawano jałmużny ubogim.

Emma z Gurk. Urodziła się około r. 980 w Karyntii, w hrabiowskiej rodzinie Friesach- -Zeltschach. Poślubiono ją przedstawicielowi tamtejszego rycerstwa, Wilhelmowi, hrabiemu Sann. Wcześnie, zapewne przed r. 1016, owdowiała. W dwadzieścia lat później straciła syna, którego zamordowano, prawdopodobnie z poduszczenia księcia Karyntii. Stała się wówczas jedyną właścicielką rozległych włości położonych na terenie Karyntii, Styrii i Krainy. Majętności te w dużej mierze obróciła na pobożne fundacje, zwłaszcza na założenie klasztoru benedyktynek w Gurk (1043) oraz opactwa benedyktynów w Admont. Dotowała także wiele parafii. Kiedy w r. 1073 utworzono w Gurk biskupstwo i uposażono je w dobra, darowane Kościołowi przez Emmę, zaczęła uchodzić za fundatorkę nowej diecezji. Zmarła 29 czerwca 1045 r. Od samego początku otaczano ją czcią. W r. 1174 szczątki przeniesiono do katedry, a następnie kilkakrotnie starano się o papieską aprobatę kultu. Na skutek rozmaitych wydarzeń politycznych starań tych nie uwieńczyła formalna kanonizacja i dopiero w r. 1938 Stolica Apostolska dokonała potwierdzenia wielowiekowego kultu.