Euchariusz (Eucheriusz)
Jest to imię męskie pochodzenia późnogreckiego. Eúcharios to genetyczne patronimicum od imienia Eucháres. W części pierwszej imienia Eucháres występuje wyraz eu 'dobrze', w części zaś drugiej rdzeń ten sam, co w wyrazie cháris 'łaska, miłość' (por. Eucharystia).
W Polsce prawie nie używane.
Odpowiedniki obcojęz.: łac. Eucharius, Eucherius, fr. Euchaire, niem. Eucharius, Euchar, wł. Eucario.
Święci, którzy nosili to lub bliskobrzmiące imię, występują w literaturze hagiograficznej bardzo często. Ale wielu z nich to postacie ledwo rozpoznane, w dziejach chrześcijańskiego kultu słabo widoczne. Przedstawiając tu krótko trzech, sądzimy, że w ich omawianiu okazujemy się nad wyraz hojni.
Euchariusz, biskup Trewiru. Był pierwszym biskupem tego miasta, dobrze zaświadczonym we wczesnych martyrologiach, w inskrypcji z V w. oraz w świadectwie Grzegorza z Tours. Został pochowany nieco na południe od murów miejskich, gdzie prawdopodobnie był pierwszy kościół tej gminy. O nim jednak samym nic nie wiemy. Trudno także dociec, kiedy diecezję założył. Późna legenda (IX lub X w.) chciała zeń uczynić ucznia Piotra apostoła, ale jest to pozbawione podstaw. Mało też prawdopodobne, aby dzieło pochodziło z II stulecia. Większość badaczy przychyla się do przypuszczenia, że Euchariusz żył i działał pod koniec III lub na początku IV stulecia. Często czczono go razem z biskupem Waleriuszem oraz z Maternem, biskupem Kolonii. Wspomnienie obchodzono zrazu 8, potem 9 lub 10 grudnia.
Eucheriusz, biskup Lyonu. Urodził się około r. 380 w znakomitej rodzinie, skoligaconej z najpotężniejszymi rodami rzymskiej Galii. Wykształcenie otrzymał staranne. Nie wiemy, jak doszedł do wiary. Poślubiwszy Gallę, doczekał się dwóch synów: Saloniusza, późniejszego biskupa Genewy, oraz Woranusa, biskupa Vence. Zanim jeszcze dorośli, powierzył ich wychowanie mnichom leryneńskim, sam zaś schronił się na pobliskiej wyspie Lero (dziś Sainte-Marguerite, naprzeciw Cannes), gdzie oddał się kontemplacji i gdzie zredagował dwa swe pierwsze dziełka: Pochwałę samotności i O pogardzie dla świata i światowej filozofii. Kontaktował się wówczas ze świętymi Honoratem i Hilarym oraz Janem Kasjanem, który dedykował mu zbiór swych sławnych Konferencji (Collationes). Około r. 435 kler i lud Lyonu wezwał go do objęcia osieroconej stolicy biskupiej. O jego rządach biskupich nic prawie nie wiemy. To tylko pewne, że uczestniczył w synodzie w Orange (441). Zmarł w r. 450 lub niewiele wcześniej. Poza wspomnianymi już pismami zostawił po sobie kilka innych: egzegetycznych (Formulae spiritualis intelligentiae oraz Instructionum libri duo) i hagiograficznych (Passio Agaunensium martyrum). Istnieje ponadto pewna ilość pism ascetycznych lub homiletycznych, których autorstwo albo odrzucono, albo poważnie podano w wątpliwość. W Martyrologium Rzymskim wspominany jest 16 listopada.
Eucheriusz, biskup Orleanu, jest postacią z okresu upadku Merowingów (VII w.). Młodość spędził w klasztorze w Jumi-ges. Około r. 716 wybrano go na biskupa Orleanu. Godności tej przyjąć nie chciał, ale przynaglony przez wysłanników Karola Młota, opuścił klasztor płacząc. Na stolicy biskupiej pokoju jednak długo nie zażywał. Zwycięski Karol Młot, pełen niechęci do rodziny biskupa, zmusił go razem z nią do udania się na wygnanie do Kolonii (732). Przebywszy tam parę lat, zesłany został następnie pod Li-ge, skąd na własną prośbę udał się do klasztoru w Sarchinium (dziś Saint-Trond). W ciągu sześciu lat, które tam spędził przestrzegając wiernie reguły, budował wszystkich swym ascetycznym wyrobieniem. Zmarł w r. 738 w opinii świętości. Wkrótce sporządzono jego życiorys. Zasługuje on na zaufanie, wyjąwszy interpolowane znacznie później opowiadanie o rzekomym widzeniu Eucheriusza: miał w nim poznać pośmiertny los Karola Młota, potępionego za to, że grabił dobra kościelne. W IX stuleciu imię biskupa wygnańca wpisane zostało do martyrologium pod dniem 20 lutego i widnieje tam do czasów obecnych.