Faustyn
Jest to imię łacińskie, utworzone od formy Faustus za pomocą przyrostka -inus. W Polsce występuje rzadko. Utrzymywało się wśród drobnej szlachty mazowieckiej. Poświadczone jest w r. 1265 w formie Faustinus, ale ponieważ odnosi się do osoby jakiegoś opata, nie można powiedzieć, czy był on Polakiem. Obok formy męskiej imienia spotyka się też formę żeńską Faustyna.
Odpowiedniki obcojęz.: łac. Faustinus, fr. Faustin, niem. Faustinus, wł. Faustino.
Około dziesięciu świętych nosiło to imię. Tu kilka słów poświęcimy dwom: temu, który zażywał czci największej, oraz nie znanemu bliżej świętemu, czczonemu w Kamieniu Pomorskim.
Faustyn i Jowita, męczennicy z Brescji. Legenda przedstawia ich jako braci z otoczenia Apolloniusza, czwartego biskupa Brescji. Mieli zostać ścięci pod miastem na rozkaz cesarza Hadriana (117-138) w dniu 15 lutego. Jako towarzyszy męczeństwa legenda wymienia ponadto Kalocera, Marcjana, Sekunda, Afrę i Kalimera z Mediolanu. Inne źródła do historii miasta o tym męczeństwie milczą. Dopiero około r. 600 Grzegorz Wielki sygnalizuje istnienie w Brescji kościoła dedykowanego św. Faustynowi. Natomiast w Martyrologium Hieronimiańskim pod dniem 16 lutego pojawia się wzmianka o Faustynie i Juwencji. Legenda powstała niewątpliwie w pierwszej połowie IX w. Dla uzgodnienia tych i innych elementów pojawiły się różne hipotezy. Jedni w świętych dopatrywali się założycieli pierwszej chrześcijańskiej wspólnoty w Brescji, inni utożsamiali Faustyna z szóstym biskupem miasta, wspominanym pod dniem 16 lutego, albo też z innymi świętymi tego imienia, pojawiającymi się w martyrologiach. Problem po dziś dzień nie został rozwiązany.
Faustyn czczony w Kamieniu Pomorskim. Bibliotheca Sanctorum, największy po bollandiańskim zbiór hagiograficzny, zawiera notatkę o świętym, którego tak właśnie określono. Krótka ta notatka nie zawiera niemal niczego poza datami wspomnień, wymienianych w rękopiśmiennych brewiarzach z XIV i XV stulecia: 1 czerwca, 30 czerwca, 11 lipca oraz 29 października, przy czym ostatnia data upamiętniać miała adventus reliquiarum S. Faustini. Autor notatki zaznaczył, że trudno w sprawie tego kultu wysunąć jakąkolwiek hipotezę. Tymczasem rzecz częściowo wyjaśnił badacz kultów pomorskich Jürgen Petersohn, a jego studia uzupełnił recenzent w Analecta Bollandiana. Faustyn, którego cenną relikwią - czaszką - szczycił się Kamień Pomorski, miał być identyczny z męczennikiem z Perugii, otaczanym czcią we włoskim mieście razem z innymi: Florencjuszem, Julianem, Cyriakiem oraz Marcelinem. W rzeczy samej w Perugii istniał kościół Św. Faustyniana, ale Passio, która opowiada o męczeństwie całej grupy (BHL 3052), jest po prostu plagiatem Pasji św. Sekundiana i tow. (BHL 7550), mutato sanctorum nomine, o samej zaś Pasji powiedziano, że literatura hagiograficzna nie wydała niczego bardziej niesmacznego i że nadaremnie by się dociekało, kim byli i kiedy żyli wymieniani święci. Wedle Petersohna kult Faustyna w Kamieniu (i cenna relikwia) miał proweniencję magdeburską. Pozostaje jednak kwestią potąd mało wyjaśnioną, jakie by były jego początki w Magdeburgu, względnie, jak zawędrował tam z Italii. W każdym razie na Pomorzu czczono Faustyna uroczyście. Był współpatronem diecezji, a w antyfonie brewiarzowej śpiewano: O felix Cassubia / Salutis indubia / Propter Faustini caput / Huc translatum beatum.