Fidelis

Jest to imię łacińskie, pochodzące od pierwotnego cognomen. W języku łacińskim istnieje przymiotnik fidelis 'wierny, pewny'.

W Polsce u ludzi świeckich jest bardzo rzadkie, występuje w społecznościach zakonnych w formie męskiej Fidelis i żeńskiej Fidelisa. Poświadczone jest z r. 1342 w formie Fidelis.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Fidelis, fr. Fid-le, Fiel, niem. Fidelis, wł. Fedele.

Święci i błogosławieni, których pod tym imieniem spotykamy w wykazach hagiograficznych, pojawiają się tam pięciokrotnie. Tutaj przedstawimy dwie sylwetki:

Fidelis, męczennik z Como. Legendarna Passio, skomponowana w VII lub w VIII stuleciu, przedstawia go jako mężnego żołnierza, pochodzącego ze Wschodu. Należeć miał do otoczenia cesarza Maksymiana (285-305). Dla wiary pozyskał go św. Matern, biskup Mediolanu. Razem z Fidelisem przyjęli ją wówczas jego towarzysze: Karpofor i Eksencjusz. Za namową Materna mieli z mediolańskiego więzienia uwolnić kilku żołnierzy Legii Tebańskiej, którzy uniknęli masakry w Agaunum. Wówczas to Fidelis uciekać musiał z miasta. Podążył w stronę jeziora Como, ale przeprawiwszy się przez nie, ujęty został w Chiavennie i za uporczywe trwanie przy wierze stracony. Pochowano go w Sanfedelino. Niezależne od tej opowieści jest wczesne świadectwo Ennodiusza o kulcie męczennika. Do dalszego jego rozwoju przyczyniały się kolejne translacje relikwii. Ostatniej dokonał w r. 1576 Karol Boromeusz, który też swemu architektowi Pellegrino Tibaldiemu powierzył wybudowanie wspaniałego kościoła ku czci męczennika.

Fidelis z Sigmaringen. Urodził się we wrześniu lub październiku 1578 r. jako syn burmistrza Sigmaringen (m. nad Dunajem, w Szwabii) o nazwisku Roy. Na chrzcie otrzymał imię Marek. Studia odbywał we Fryburgu w Bryzgowii, zdobywając tam doktorat filozofii (1601) oraz doktorat obojga praw (1611). W latach 1604-1610 podróżował po Italii, Francji i Hiszpanii, będąc zarazem preceptorem synów arystokracji szwabskiej. Był potem syndykiem i radcą prawnym w małym alzackim miasteczku Ensisheim, ale rychło zraził się do obyczajów panujących wśród palestry. Postanowił wówczas wstąpić do kapucynów, u których był już jego brat, lecz biskup Konstancji skłonił go do tego, by najpierw przyjął święcenia kapłańskie. Odprawiwszy w r. 1612 swą prymicyjną mszę, tego samego dnia przyjął habit kapucyński. Do r. 1614 przebywał we Fryburgu, potem studiował teologię w Konstancji i Frauenfeld. W tym mniej więcej czasie zaczął pracować wśród protestantów, których potrafił pozyskiwać swą prostolinijnością i szczerością. Od r. 1618 sprawował kolejno urząd gwardiana w Rheinfeld, Feldkirch, Fryburgu Szwajcarskim i znów w Feldkirch. W kilka lat później (1621) Grzegorz XV, przerażony stanem religijnym w Recji, kazał tam zorganizować misję i powierzył ją kapucynom. Jej właśnie kierownikiem został w r. 1622 Marek, który u kapucynów otrzymał imię Fidelis i odtąd znany był już jako Fidelis z Sigmaringen. Pracę swą skierował Fidelis na teren najtrudniejszy, zamieszkały przez surowych i bezwzględnych Gryzonów. Powodzenie w dolinie Prätigau było wyraźne: Fidelis zdołał pozyskać kilku przywódców. Wzrosła też jednak nienawiść kalwinów, którzy spostrzegli, iż tracą teren. Gdy dekret mediolański z r. 1622 przyznawał im pewne uprawnienia, ale równocześnie zabezpieczał prawa monarchii austriackiej, do której formalnie należeli, w kraju powstały zamieszki. Mimo to odważny Fidelis pracy nie przerwał. Nie uniknąwszy mimo ostrzeżeń podstępu, 23 kwietnia tego roku przyjął zaproszenie do wygłoszenia kazań w Seewis i nazajutrz w tamtejszym kościele został przez fanatycznych chłopów powalony, następnie zaś na przylegającej do kościoła łączce zabity. Ponieważ w przeddzień otrzymał od Kongregacji Rozkrzewiania Wiary nominację na prefekta misji w Recji, uznano go za pierwszego męczennika (protomartyr) tej instytucji. Kanonizowany został w r. 1746. Ciało złożono w katedrze w Chur, głowę natomiast przechowują w Feldkirch. Fidelis uchodzi za patrona prawników, miasta Sigmaringen oraz rodziny Hohenzollernów. Pozostawił po sobie nieco pism, które rzucają światło na jego ujmującą duchowość, ale w większości nie są oryginalnymi; stanowią raczej kompilację różnych autorów.