Gracja

Imię pochodzenia łacińskiego; jako nazwy własnej użyto wyrazu pospolitego gratia, -ae 'łaska, uczynność, usłużność, wdzięk'. Imię pojawiło się w środowiskach chrześcijańskich jako aluzja do łaski Bożej.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Gratia.

Hagiografowie wspominają wprawdzie jakąś świętą tego imienia, czczoną w Kornwalii, ale o niej kompletnie nic nie wiadomo. Jako jedyna pozostaje tedy do omówienia:

Gracja z Alziry oraz jej siostra Maria i brat Bernard, męczennicy. Byli rodzeństwem i wraz ze starszym od nich Almanzorem - dziećmi emira Carleta, na terenie dzisiejszej hiszpańskiej prowincji Walencja. Bernard wychowywał się na dworze muzułmańskiego władcy tego państewka. Z jego ramienia uczestniczył potem w poselstwie wysłanym do Katalonii. Gdy wracał, dzięki przedziwnemu wydarzeniu zmylił drogę i trafił do słynnego cysterskiego opactwa w Poblet. Urzekło go życie białych mnichów. Był to początek jego nawrócenia. Przyjmując chrzest, imię Hamed zamienił na Bernard. Potem sam przywdział biały habit. Do wiary zdołał przyprowadzić najpierw ciotkę, mieszkającą w Leridzie, potem dwie siostry, Zoraidę i Zaidę. Te ostatnie na chrzcie otrzymały imiona Gracja i Maria. Gdy razem z Bernardem uchodziły z dworu ich brata Almanzora, podówczas już władcy kraju, zostały pochwycone. Na oczach władcy wszyscy zostali zgładzeni: Bernard przybity gwoździem do drzewa, siostry ścięte mieczem. Stało się to 23 sierpnia 1180 r. Gdy Jakub I, król Aragonii, odzyskał terytorium z rąk Maurów, kazał tam zbudować sanktuarium. U cystersów wspominano męczenników w dniu 1 czerwca.