Honorat

Jest to imię męskie od łacińskiego honoratus, -a, -um 'czczony, szanowany'. Imię to nosił znany pisarz francuski Balzac (w Polsce zwany Honoriuszem).

W Polsce imię to wśród ludzi świeckich nie występuje. Jego zasięg ograniczony jest do zakonów, w których utrzymuje się zwyczaj zmiany imienia przy wstępowaniu do zakonu.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Honoratus, fr. Honoré, hiszp. Honorato, wł. Onorato.

Święci, którzy nosili to imię, są dość liczni: samo Martyrologium Rzymskie wylicza siedmiu, w innych wykazach napotykamy ponadto pięciu. Tu przedstawiamy czterech.

Honorat z Arles. Urodził się w drugiej połowie IV stulecia w Galii, w rodzinie wysokiego urzędnika. Spragniony życia doskonalszego, przebywał najpierw z bratem Wenancjuszem u pewnego pustelnika, potem przedsięwziął pielgrzymkę na Wschód. Po śmierci brata wrócił do Galii i żył jakiś czas w grocie w Prowansji, potem osiadł na jednej z Wysp Leryńskich, która później nazwana została jego imieniem. I tam to dla ściągających doń uczniów założył klasztor, który stał się wkrótce sławny i odegrał niemałą rolę w życiu kościelnym i umysłowym. Był w kontakcie z Janem Kasjanem, od którego otrzymywał konferencje ascetyczne. Czy sam ułożył regułę, nie wiemy. Historycy przypuszczają raczej, że viva voce ukształtował zwyczaje swego klasztoru i w ten sposób wpłynął na rozwój życia zakonnego na Zachodzie. Zwyczaje te, o ile można wnioskować, cechowała duża prostota i troska o jedność. Sam Honorat był również bardzo gościnny. Wyświęcony przez Leoncjusza z Fréjus na kapłana, w r. 427 wybrany został na stolicę biskupią w Arles. Przybywszy tam, założył jeszcze klasztor na wyspie rzeki Rodan, ale długo już Kościołem arlezjańskim nie rządził. Zmarł w r. 429 lub 430. Pod koniec XIV stulecia relikwie przeniesiono (transitus) na wyspę jego imienia. Z tego to właśnie czasu pochodzi ludowe określenie Honorata: Saint Transit. Wspomnienie świętego przypada 16 stycznia.

Honorat z Marsylii. Znany jest przede wszystkim jako kontynuator Gennadiusza, autora De viris illustribus. Wielu sądzi, że był także autorem tego żywota św. Hilarego z Arles (BHL 3882), który inni w ślad za niektórymi rękopisami gotowi są przypisywać Rewerencjuszowi, następcy Hilarego na stolicy biskupiej w Arles. Sam Honorat był biskupem Marsylii, a zmarł pod koniec V stulecia. Dokładniejsze daty i inne szczegóły z jego życia nie zachowały się. Wspomnienie obchodzi się w dniu 31 sierpnia.

Honorat, biskup Mediolanu. Niewiele o nim wiemy. Na sławnej stolicy mediolańskiej zasiadał mniej więcej w latach 560-569. Gdy nadciągali Longobardowie, uszedł do Genui i tam zmarł (570-). Ciało przeniesiono później do jego biskupiego miasta. Wspomnienie przypadało tam zawsze 8 lutego.

Honorat Koźmiński. Na chrzcie otrzymał imiona: Florentyn Wacław Jan, ale znany jest przede wszystkim pod imieniem zakonnym. Urodził się 16 października 1829 r. w Białej Podlaskiej. Do gimnazjum uczęszczał we Włocławku. Studiował na wydziale budownictwa Warszawskiej Szkoły Sztuk Pięknych. Utracił w młodości wiarę i zaprzestał praktyk religijnych. Podjął je na nowo, gdy osadzony w cytadeli warszawskiej pod zarzutem udziału w spisku, ciężko zachorował (1846). W rok później został zwolniony. Wkrótce wstąpił do zakonu kapucynów. Studia teologiczne ukończył w Warszawie i tam też w r. 1852 otrzymał święcenia kapłańskie. Niemal bezzwłocznie mianowano go lektorem teologii, kaznodzieją oraz spowiednikiem. Jako taki zapoczątkował gorliwą działalność przy kościele kapucyńskim w Warszawie. Niebawem zetknął się z Zofią Truszkowską, która w r. 1855 została tercjarką franciszkańską i podjęła się opieki nad bezdomnymi. Grupa niewiast, z którymi zaczęła współpracować, założyła niebawem przytułek pod wezwaniem św. Feliksa. O. Honorat nadał im statut tercjarek życia wspólnego. Był to początek Zgromadzenia Sióstr Felicjanek, którego dalszymi losami zajmować się tu nie będziemy. Na skutek akcji kasacyjnej rządu carskiego przeniosło się ono w r. 1861 do Krakowa, natomiast założyciel, a także ciągle jeszcze opiekun zgromadzenia przenieść się musiał do Zakroczymia. W nowych trudnych warunkach tworzył tam nadal grupy tercjarskie, przy czym pomocną była mu Elżbieta Stummer, felicjanka, sprowadzona do Zakroczymia z Krakowa. Około r. 1889 o. Honorat zwrócił się do Stolicy Apostolskiej o aprobatę dla zgromadzeń bezhabitowych. Otrzymał ją w postaci dekretu Ecclesia Catholica z czerwca tegoż roku. Tak to powstało dwadzieścia sześć stowarzyszeń tercjarskich, z nich zaś z biegiem lat uformowało się szesnaście żeńskich zgromadzeń zakonnych. Nieoczekiwane trudności pojawiły się wtedy, gdy w Królestwie powstał ruch mariawitów. Jego założyciele przez jakiś czas kontaktowali się z o. Honoratem, a potem chętnie powoływali się na niego. Mimo wyjaśnień, które przedstawił w Przeglądzie Katolickim, a także w broszurze pt. Prawda o mariawitach, kler i episkopat byli zaniepokojeni. Tak to doszło do dekretu Stolicy Świętej z r. 1908, który nakazywał podporządkowanie wszystkich wspomnianych stowarzyszeń i zgromadzeń władzy biskupów. Jeśli dodamy, że od r. 1895 o. Honorat był również komisarzem polskiej prowincji kapucyńskiej i z tego tytułu przeżywał niejedną przykrość, zrozumiemy łatwo, że teraz wstępował na prawdziwą drogę krzyżową. Mimo to kontynuował intensywną pracę pisarską. Tłumaczył, przerabiał, wydawał dziełka pobożne własnego układu i pomysłu, zabierał głos w sprawach aktualnych, w tym także wobec narastających problemów społecznych. W październiku 1916 r. ciężko zachorował. Zmarł 16 grudnia tegoż roku. Beatyfikował go w r. 1988 Jan Paweł II.