Jordan

Imię to przyszło do Europy wraz z chrześcijaństwem. Taką nazwę nosi rzeka, w której Jan Chrzciciel udzielał chrztu, także Jezusowi. Nazwa rzeki pochodzi z hebrajskiego hay-Yarden z dawn. yeor-Dan 'rzeka Dan'. Obecnie przyjmuje się, że imię Jordan (oraz nazwa rzeki) pochodzi z pierwotnego yarad 'spadać, pędzić w dół (arab. el Urduum)'.

Imię to nosił filozof włoski Giordano Bruno (1548-1600), spalony na stosie w wyniku wyroku inkwizycji.

W Polsce imię występowało w X w. Wspomina je Tiethmar w swojej kronice (Jordan, biskup poznański). Późniejsze poświadczenia wskazują, że imię to mogło być imieniem chrzestnym, a jeszcze później nazwiskiem. Od imienia Jordan lub też od nazwiska pochodzą niektóre nazwy miejscowe, np. Jordanów.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Jordanus, ang., fr., niem. Jordan, wł. Giordano.

Święci, którzy nosili to imię, nie są liczni. Bibliotheca Sanctorum, tak staranna w gromadzeniu wszystkich, przedstawia sylwetkę jednego świętego oraz czterech błogosławionych tego imienia. Wybieramy postać najwybitniejszą.

Jordan z Saksonii. Urodził się pod koniec XII stulecia w Borberge niedalego Paderborn. Przybywszy na studia do Paryża, zdobył tam rychło stopień mistrza nauk wyzwolonych oraz bakałarza świętej teologii. Rychło też rozpoczął działalność pisarską, tworząc komentarze i postylle. Wszedłszy w kontakt ze św. Dominikiem, w r. 1220 wstąpił do zakonu jako diakon. Już w dwa miesiące później wziął udział w kapitule w Bolonii, a nieco później został prowincjałem Lombardii. Na kapitule generalnej w Paryżu (1222) wybrano go na następcę zakonodawcy. Jako generał rozwinął wszechstronną działalność. I tak sam bezpośrednio wzmocnił wydatnie szeregi zakonu, zdobywając dlań przede wszystkim liczną młodzież uniwersytecką w Bolonii, Paryżu, Oksfordzie i Kolonii. Zatroszczył się równocześnie o sprawy wykształcenia zakonników. Wiele zasłużył się w zakresie prawodawstwa zakonnego i uzyskania cennych przywilejów. Zebrawszy w księgę początkowe dzieje zakonu (Libellus de initiis Ordinis Praedicatorum), utrwalił na piśmie dominikańską tradycję. Patronował wreszcie pierwszym wyprawom misyjnym do Pieczyngów i Maroka. Gdy wracał z wizytacji placówek w Ziemi Świętej, okręt, którym podróżował, uległ rozbiciu u brzegów syryjskich. Stało się to 12 lub 13 lutego 1237 r. Ciało błogosławionego, wyrzucone przez morze na brzeg, pochowano w Akce (Saint-Jean- -d'Acre). Kult Jordana zaaprobował w r. 1827 Leon XII. Jego wspomnienie przewidziane zostało w nowym Martyrologium Rzymskim w dniu 13 lutego.