Kamil

Jest to imię męskie wywodzące się z rzymskiego cognomen Camillus, Casmillus. Jako wyraz pospolity camillus oznaczał 'pomocnika kapłana', a pierwotnie 'szlachetnego chłopca'. Cognomen to występowało w wielu rodach rzymskich. Od formy męskiej utworzono żeńską formę Camilla.

Imię Kamil poświadczone jest w dokumentach polskich od r. 1487. Nosili je jako drugie poeci Cyprian Kamil Norwid oraz Krzysztof Kamil Baczyński. Dziś rzadko używane.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Camillus, fr. Camille, hiszp. Camilo, wł. Camillo.

W zapisach hagiograficznych znajduje się chyba jeden tylko święty, który nosił i popularyzował to imię. Jest nim

Kamil de Lellis, założyciel Kleryków Regularnych Posługujących Chorym. Urodził się 25 maja 1550 r. w Bucchianico, w Abruzzach. W młodości wiódł życie dość lekkomyślne. W latach 1569-1574 był żołnierzem na służbie Wenecjan i brał udział w wojnie z Turkami. W dwudziestym piątym roku życia zerwał z dotychczasowym sposobem postępowania i pragnąc pokutować wstąpił do kapucynów. Ale nie u nich miało się dopełnić jego życiowe powołanie. Stan zdrowia zmusił go do opuszczenia zakonu. Udał się wtedy do Rzymu i tam w szpitalu Św. Jakuba został pielęgniarzem. Tam też odzyskał zdrowie i do żywego przejął się losem chorych oraz niedostateczną troską o nich. Wysunąwszy się z czasem na stanowisko kierownicze w szpitalu, Kamil pozyskał sobie gorliwych współpracowników i z nimi w r. 1582 założył stowarzyszenie dla pielęgnowania chorych, z którego niebawem wyrosło nowe zgromadzenie zakonne Kleryków Regularnych Posługujących Chorym (kamilianie). Tymczasem Kamil sam duchowo dojrzał - jego kierownikiem duchownym był przez pewien czas św. Filip Neri - i rozpoczął w Kolegium Rzymskim studia celem przygotowania się do święceń kapłańskich. Przyjął je w 1584. Z niestrudzoną gorliwością rozwijał teraz szeroko pojmowaną działalność charytatywną i ożywiał swymi inicjatywami organizację szpitalnictwa oraz duszpasterstwo chorych. Do r. 1607 piastował także godność przełożonego zakonu, który sam założył. Ten -inicjator nowoczesnej dobroczynności publicznej- (E. Joly) oraz prekursor organizacji Czerwonego Krzyża zmarł 14 lipca 1614. Św. Robert Bellarmin oświadczył wówczas, że miłość wypełniająca jego duszę zapewniła mu w niebie miejsce wśród serafinów. Ale dopiero Benedykt XIV kanonizował Kamila (1746), natomiast Leon XIII (1886) ogłosił go (wraz ze św. Janem Bożym) patronem szpitali i chorych, a Pius XI (1930) ponadto patronem pielęgniarzy i pielęgniarek. Święto przez długi czas obchodzono 18 lipca. W nowym kalendarzu liturgicznym przyznano mu miejsce właściwe.