Karolina

Imię żeńskie odpowiadające męskiemu KAROL. Powstało ono na gruncie włoskim i francuskim i stąd przeniknęło do polszczyzny. W w. XIX i XX staje się powszechniejsze niż przyswojone wcześniej imię Karol.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Carola, Carolina, ang., fr. Caroline, niem. Karolin, Karoline, Carolina, wł. Carolina.

Niewiasty tego imienia obchodziły zazwyczaj swe imieniny w dzień poświęcony wspomnieniu któregoś ze świętych Karolów. Istnieją jednak błogosławione Karoliny, które tu zwięźle przedstawimy. Ponadto można by także za Karolinę uznać Szarlotę, a o Szarlocie od Zmartwychwstania Pańskiego (Annie Marii Magdalenie Thouret) mówiliśmy już pod hasłem COMPI-GNE.

Karolina z Denain. Jest to miejscowość położona w pobliżu Valenciennes (półn. Francja). Aldebert, hrabia na Ostrevant, oraz jego żona Regina, krewna Pepina Krótkiego, ufundowali tam klasztor dla mniszek. Czczono ich potem jako świętych. Wedle późnych przekazów hagiograficznych mieli dziesięć córek i wszystkie stały się we wspomnianym klasztorze pierwszymi zakonnicami. Czczono później jedną z nich, Ragenfrydę, która po Reginie miała być ksienią klasztoru, ale jako świętą wymieniano także inną z córek, Karolinę. Zresztą nic więcej o niej nie wiemy.

Karolina Kózkówna. Urodziła się 2 sierpnia 1898 r. we wsi Wał-Ruda, w powiecie brzeskim, jako córka bogobojnych i niezamożnych wieśniaków, Jana i Marii z domu Borzęckiej. Od wczesnych lat wyróżniała się siłą charakteru i oznakami rzetelnej pobożności. Zaatakowana przez żołnierza, zginęła pocięta szablą w pobliskim lesie w dniu 18 listopada 1914 r. Dostrzeżono od razu, że po bohatersku broniła swej dziewiczej godności. Skromne oznaki lokalnego kultu sprawiły, że w r. 1917 szczątki tej bohaterki przeniesiono do grobowca przy kościele w Zabawie. Jan Paweł II beatyfikował Karolinę w r. 1987, w czasie swej wizyty w Tarnowie.