Liberat
Imię to wywodzi się z języka łacińskiego, z pierwotnego cognomen Liberatus dla mężczyzny i Liberata dla kobiety. Z gramatycznego punktu widzenia jest to imiesłów przeszły bierny (liberatus, liberata, liberatum) od czasownika libero, --re 'uwolnić, wyzwolić'. Z pewnością pierwotnie dawane wyzwolonym niewolnikom.
W Polsce imię używane bywa bardzo rzadko.
Odpowiedniki obcojęz.: łac. Liberatus, Libertus, fr. Libérat, wł. Liberato.
Co najmniej pięciu świętych widnieje w martyrologiach pod tym imieniem. Dwóch z nich śmiało możemy pominąć. Uwzględnimy trzech i to mimo iż dwóch z tej trójki wypada przedstawić razem z towarzyszami ich męczeństwa.
Liberat, Bonifacy, Serwiusz, Rustyk, Rogat, Septym i Maksym, męczennicy afrykańscy. Zginęli w czasie prześladowania zarządzonego przez Huneryka, króla Wandalów. Mieszkali w afrykańskiej Capsa, na terenie dawnej prowincji Byzacena, a przewodził im kapłan Liberat. Bonifacy był diakonem, Serwiusz i Rystyk subdiakonami, a Rogat, Septym i Maksym mnichami. Sprowadzono ich do Kartaginy i tam wezwano do złożenia ariańskiego wyznania wiary. Gdy odmówili, wsadzono ich na barkę, którą zapalono i ciągniono wzdłuż brzegu. Nie dało to spodziewanego efektu. Roztrzaskano im wówczas głowy wiosłami. Stało się to 2 lipca 483 r. O wszystkim tym opowiada nam Passio, przypisywana Wiktorowi z Wity. Do martyrologiów Florus wpisał męczenników pod dniem 17 sierpnia.
Liberat z Loro Piceno. Urodził się na samym początku XIII stulecia. Był podobno synem znacznego rycerskiego rodu. Wcześnie jednak upodobał sobie ideały franciszkańskie, które tak bardzo fascynowały wówczas młodych. Przywdziawszy tedy franciszkański habit, osiadł w klasztorze-pustelni, w lasach okalających rodzinny zamek. Nie dokonał niczego głośnego. Żył tam modlitwą, umartwieniem i milczeniem, które stało się dlań cnotą umiłowaną. Wyczerpany surowymi wyrzeczeniami, zgasł około 1260 r. Rodzina sprowadziła jego ciało do swej siedziby w Bruneforte, które z czasem zaczęto nazywać San Liberato. Wczesny i trwały kult skromnego franciszkanina jest rzeczą nie ulegającą wątpliwości. Ponieważ jednak nie powstała żadna jego biografia, z czasem zaczęto go mylić z innym franciszkaninem spośród tzw. spirituales, który nosił to samo imię. Kult Liberata zatwierdził Pius IX w r. 1868. W nowym Martyrologium Rzymskim na jego wspomnienie wyznaczony jest dzień 30 października. Pod tą datą widniał on w martyrologium franciszkańskim.
Liberat Weiss, Michał Pius z Zerbo i Samuel Marzorati. Liberat Weiss urodził się 4 stycznia 1675 r. w Konnersreut, w Bawarii. Gdy miał 18 lat, wstąpił w Grazu do reformatów. Święcenia kapłańskie otrzymał w r. 1698 w Wiedniu, ale pracę kapłańską rozpoczął znów w Grazu. Gdy Antoni z Palermo, generalny komisarz reformatów, zaapelował o udział w misji abisyńskiej, zgłosił swoją gotowość. W r. 1705 był już w Kairze. Niepokoje i walki o władzę utrudniały przedostanie się do Etiopii, gdzie ostatnio uśmiercono posła francuskiego. Zmarł potem o. Józef, przełożony misji. Libertata mianowano wtedy jego następcą. Pod jego przewodnictwem trzej ojcowie podjęli w końcu próbę dotarcia do kraju swego przeznaczenia. Wędrując doliną Górnego Nilu, w lipcu 1712 r. doszli wreszcie do Gonderu, ówczesnej stolicy kraju. Cesarz Justus Tsehaj Seged przyjął ich w miarę życzliwie i pozwolił osiąść w okolicach Ayna Egrie. Ale sytuacja w Abisynii zmieniała się szybko. W r. 1716 doszedł do władzy Dawid, któremu przypisywano otrucie lub uduszenie poprzednika. Wykorzystali to przeciwnicy misjonarzy, a tych posród kleru abisyńskiego nigdy nie brakowało. Kapłanów z Europy oskarżono teraz o sprzyjanie obalonemu władcy, potem ich uwięziono, w końcu skazano na śmierć. Zginęli, ukamienowani w dniu 3 marca 1716 r. Pochowano ich w pobliżu rzeki Angareb, niedaleko Gonderu. - Michał Pius z Zerbo urodził się prawdopodobnie w r. 1670. Do reformatów wstąpił w prowincji piemonckiej. Także i on odpowiedział na wezwanie Kongregacji Rozkrzewiania Wiary, przekazane przez komisarza generalnego. W Kairze dołączył do o. Liberata, z którym podzielił dalsze losy i męczeńską śmierć. - Samuel Marzorati urodził się w r. 1670 w Biumo. Do zakonu wstąpił w mediolańskiej prowincji. W Kairze był już w r. 1701. W latach 1705-1711 na próżno usiłował apostołować na wyspie Sokotra, u wejścia do Zatoki Adeńskiej. Gdy powrócił do Kairu, przyłączył się do ekipy, która drogą lądową dotrzeć miała do Abisynii. Tam podzielił los Liberata i Michała Piusa. Wszystkich trzech Jan Paweł II beatyfikował w r. 1988.