Maksymin

Imię pochodzenia łacińskiego, z dawnego cognomen Maximinus czyli 'należący do Maksyma' (sufiks -inus wskazywał na przynależność, pochodzenie). Nosił je jeden z cesarzy rzymskich (235-238) - syn chłopa trackiego, Maksymin Trak.

W Polsce imię nie jest poświadczone.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Maximinus,fr. Maximin, Mesmin, wł. Massimino.

Co najmniej siedmiu świętych tego imienia pojawia się w ogólnych lub lokalnych martyrologiach. Można mieć wątpliwości, czy niektórzy z nich rzeczywiście istnieli. Może raczej są literackim tworem, powstałym na skutek nowego zlokalizowania czci Maksymina wymienianego już gdzie indziej. Tu w każdym razie wystarczy przedstawić zwięźle cztery postacie.

Maksymin, biskup Besançon. W spisach biskupów tego miasta figuruje na drugim miejscu. Przybył może do niego pod koniec III stulecia. Gdy po paru latach poczuł się zagrożony, uszedł w bory pod Foucherans (Doubs) i tam też 29 maja 290 r. zmarł. Do grobu pielgrzymowano poprzez stulecia. Mimo to historycy powątpiewają w jego istnienie, zwłaszcza że wspomnienie przypadało na dzień, w którym to obchodzi się pamiątkę Maksymina z Trewiru.

Maksymin z Trewiru. Urodził się w Suilly w Akwitanii (dziś Mouterre-Silly w diecezji Poitiers). Do stanu duchownego przyjął go św. Agrycjusz, biskup Trewiru. Po nim też w czasie między r. 320 a 330 wstąpił na tę ważną ze względu na obszar oraz znaczenie administracyjno-państwowe stolicę biskupią. Zasłynął na niej jako zdecydowany przeciwnik arianizmu. Gościł u siebie patriarchę aleksandryjskiego, Atanazego, kiedy ten znajdował się na pierwszym wygnaniu (336), a później patriarchę konstantynopolitańskiego, Pawła I. Na cesarza Konstansa wpłynął, by zażądał od Konstancjusza zwołania synodu w Sardyce; spodziewano się zażegnać w ten sposób rozłamy i niepokoje. Czy sam wziął udział w zjeździe (343), nie wiadomo; jest natomiast pewne, że bez zwłoki podpisał jego uchwały. Stronnictwo wschodnie powzięło uchwałę o usunięciu jego, biskupa Hozjusza z Kordoby oraz papieża Juliusza I. Lud Trewiru decyzji tej nie uznał. Maksymin zmarł 29 maja, prawdopodobnie w 346 r. Niektórzy datę dzienną przesuwają na 12 września, ale jest to prawdopodobnie data jakiejś translacji. Święty zaliczony został do grona najdzielniejszych obrońców prawowierności w epoce arianizmu. Największe pochwały oddali mu sam Atanazy, jego następca, św. Paulin, oraz Grzegorz z Tours.

Maksymin, biskup Aix-en-Provence. Uważano go ongiś za jednego z siedemdziesięciu dwóch uczniów Zbawiciela. Do Prowansji miał przybyć razem z Łazarzem, Marią Magdaleną, Martą i innymi. W Aix był rzekomo pierwszym biskupem. W rzeczywistości biskupstwo powstało tam dopiero w IV stuleciu. Był może pierwszym lub jednym z pierwszych biskupów w tej epoce. W martyrologium widnieje pod 8 czerwca.

Maksymin (Mesmin), opat z Micy. Miał być razem z Euspicjuszem założycielem opactwa, które z czasem stało się znacznym i które powstać miało w czasach Chlodwiga (481- -511). Wedle późnego opowiadania król miał oblegać Verdun, a Euspicjusz, kapłan tego miasta, miał doprowadzić do ugody i ocalenia jego mieszkańców. W nagrodę otrzymał dobra u ujścia Loiret do Loary. Tam to razem ze swym bratankiem Maksyminem zaczął budować opactwo, którego pierwszym przełożonym został ten ostatni. Niestety, żywoty, które to głoszą, powstały dopiero w IX, X i XI stuleciu, a dyplomy fundacyjne opactwa okazały się falsyfikatami. Mimo to historycy sądzą, że odzwierciedlają cząstkę autentyzmu, przekazywaną przez trwałe tradycje lokalne. Wspomnienie Maksymina przypada 15 grudnia.