Martyna

Imię żeńskie pochodzenia łacińskiego, od męskiego Martinus (MARCIN). W Polsce pojawia się w XIX w., mimo iż Martyn / Martin / Marcin jest poświadczone już od w. XIV.

Odpowiedniki obcojęz.: łac., ang., hiszp., niem., wł. Martina, fr. Martine.

Martyna, męczennica rzymska. Co o niej wiemy, zaczerpnięte zostało z późnej legendy, ta zaś wyodrębniona z Passiones Tatianae et Priscae. Miała doznać nadzwyczajnych mąk w czasie, który wedle ustaleń historyków uchodzi za epokę względnego spokoju. Była sierotą, ale i zarazem dziedziczką wielkiej fortuny. Wszystkim dawała przykład wiary i wielkoduszności względem ubogich, Z okrutnych prób wyszła cało. W końcu została ścięta. Miało to nastąpić około r. 226, za panowania Aleksandra Sewera. W XII stuleciu legendę wzbogacono o nowe szczegóły: była więc żoną Hadriana, a za towarzyszy męczeństwa miała Konkordiusza, Epifaniusza i jakiegoś anonima. Pod koniec VIII w. Rzym posiadał kościół pod jej wezwaniem. W r. 1634, za Urbana VIII, rzekomo odkryto relikwie Martyny. Czaszkę otrzymał wtedy klasztor przy Via Alessandrina, a sam Urban VIII ułożył hymny ku jej czci. Wspomnienie kazał obchodzić 30 stycznia.