Mechtylda
Imię pochodzenia germańskiego, które jest oboczną formą imienia MATYLDA (niemieckie Mathildis). W pierwszym członie użyty jest element meht- 'moc, męstwo', a w drugim -hild 'walka, wojna'. W piśmiennictwie niemieckim te formy oboczne są rozróżniane i czasem traktowane jako dwa imiona.
W Polsce imię to występuje od w. XI w formach: Matildis, Machtildis, Machteldis, Mechtildis. Zapisy w dokumentach wskazują, że w większości dotyczy to osób pochodzenia niemieckiego.
Odpowiedniki obcojęz.: łac. Mathildis, Mechtildis, fr. Mechtilde, niem. Mechthild, Mechthildis, wł. Matilde.
Wiadomo już, że imiona Matylda i Mechtylda nie tylko są ze sobą ściśle spokrewnione, ale także często występują zamiennie. Stąd trudno określać, ile świętych Mechtyld występowało w wykazach hagiograficznych. Wedle ujęć, które zdają się przeważać, powiedzieć możemy, że pięć. Przedstawimy je wszystkie.
Mechtylda ze Sponheim (pod Bad Kreuznach). Urodziła się w rodzinie nadreńskich grafów. W dwunastym roku życia złożyła ślub czystości. Potem jej brat Bernhelm, który w Sponheim został opatem, pozwolił jej w pobliżu opactwa wybudować celkę. Żyła tam jak rekluzi. Zmarła w r. 1154. Pochowano ją w kościele opactwa. Wspomnienie obchodzone było w dniu 26 lutego.
Mechtylda z Diessen (Andechs). Była córką grafa Bertolda z Andechs, a siostrą Eufemii z Altomünster. Wcześnie wstąpiła do kanoniczek u Św. Szczepana w Diessen. Potem była u nich mistrzynią nowicjuszek. Powołano ją następnie do przeprowadzenia reformy w klasztorze w Edelstetten pod Krumbach, w Szwabii. Zmarła w Diessen 31 maja 1160 r. Tam ją też pochowano. Wspomnienie obchodzono 6 lipca.
Mechtylda z Lappion. Miała pochodzić z królewskiej rodziny szkockiej. Mając dwadzieścia lat, razem ze swym młodszym bratem uszła na kontynent. Aleksander został bratem-konwersem u cystersów w Foigny (pod Laon), ona zaś zbudowała sobie chałupinkę w Lappion, gdzie żyła jak najskromniej. Poświęcając wiele czasu modlitwie, często wpadała w ekstazy. Na dziewięć lat przed śmiercią rozpoznali ją przechodzący tędy żołnierze szkoccy. Chciała wówczas uciekać, ale miejscowa ludność zdołała ją zatrzymać. Zmarła około r. 1200. Do kalendarzy szkockich wpisywano ją pod dniem 11 lub 12 kwietnia.
Mechtylda z Magdeburga. Urodziła się około r. 1208 w okolicach Magdeburga, w rodzinie dobrze sytuowanych grafów. Dobre też otrzymała wykształcenie. Wcześnie zapoznała się z tradycjami życia duchownego. Około r. 1230, kiedy miała mniej więcej dwadzieścia lat, opuściła dom rodzinny i przeniosła się do beginek w Magdeburgu. Przeżyła tam około trzydziestu lat, doznając wielu niezwykłych łask. Na polecenie spowiednika, dominikanina Henryka z Halle, w r. 1250 zaczęła pisać Das fliessende Licht der Gottheit, co przetłumaczyć by można jako Rozprzestrzeniające się światło Boskości. Henryk z Halle ułożył pismo w sześć ksiąg. Śmiałość, z jaką krytykowała niektóre zjawiska w Cesarstwie i Kościele, przysporzyła jej przeciwników. Skłoniło ją to do schronienia się w klasztorze cysterek w Helfcie. Dzięki ksieni Gertrudzie z Hackeborn, jej młodszej siostrze Mechtyldzie i drugiej Gertrudzie, którą nazwą Wielką, znalazła w Helfcie środowisko przychylne oraz wysoki poziom życia duchownego. Do swych pism dorzuciła jeszcze księgę siódmą. Była już ślepa, gdy bogata w lata i doświadczenie umierała w r. 1282 lub 1294. Nigdy nie zadbano o kult mistyczki. Mimo to zawsze uchodziła za świętą, a jej znaczenie dla rozwoju duchowości chrześcijańskiej było ogromne. Ogromny był też jej wkład w rozwój nabożeństwa do Bożego Serca.
Mechtylda z Hackeborn, zwana także Mechtyldą z Helfty. Urodziła się około r. 1241 w szlacheckiej rodzinie w Turyngii. Gdy miała siedem lat, oddano ją na wychowanie do klasztoru w Rodersdorfie, w którym przebywała już jej starsza siostra, Gertruda. Dzięki niej Mechtylda otrzymała niezwykle gruntowne wykształcenie. W 1258 r. klasztor przeniesiono do Helfty. Ksienią była wówczas Gertruda, która na stanowisko kierowniczki szkoły i chóru wysunęła Mechtyldę. Mimo tych zajęć, a może dzięki nim, Mechtylda żyła nieustannie chwalbą Bożą, łącząc w harmonijną całość swe prace, rozważania i udział w liturgii. Stawała się w ten sposób jedną z wielkich późnośredniowiecznych mistyczek niemieckich, o których poniekąd wspominaliśmy, mówiąc o św. Gertrudzie Wielkiej. Ta to właśnie Gertruda stała się jakby jedną z sekretarek naszej Mechtyldy. W 1292 r. ksieni Zofia z Kwerfurtu nakazała Gertrudzie spisywać zwierzenia Mechtyldy, która początkowo nic o tym nie wiedziała, ale zapewne później sama zgodziła się na to. Gertruda też się zatroszczyła o ostateczną redakcję Księgi łaski szczególnej (Liber specialis gratiae), dziełka, które postępując zgodnie z rokiem kościelnym wyrażało głęboką naukę duchowną o charakterze zarówno trynitarnym, jak i chrystocentrycznym. Mechtylda była również autorką wielu modlitw. Poczynając od w. XIV były one wraz z modlitwami ułożonymi przez św. Gertrudę szeroko rozpowszechniane i używane. One to zwłaszcza przyczyniły się do rozwoju i pogłębienia kultu Najśw. Serca Jezusowego. Mechtylda zmarła 19 listopada 1299 r. Przypuszczają niektórzy, iż ją to umieścił Dante w 28 pieśni swego Czyśćca.