Nonna

Imię późnołacińskie, pierwotnie 'czcigodna mama', a od IV wieku również 'zakonnica'. W średniowieczu stało się także tytułem, jakim obdarzano dostojne mniszki, a przede wszystkim piastujące urzędy zakonne.

Odpowiedniki obcojęz.: łac., ang., fr., wł. Nonna.

Gdzieniegdzie spotkać można dwie święte tego imienia. Jedna z nich miała być matką św. Dawida, biskupa Menewii, ale zarówno we wczesnych pomnikach literackich, jak i w dziejach kultu trudno rozpoznać jej postać; nie jest też rzeczą pewną, czy jej imię nie brzmiało zrazu inaczej (celtyckie Non-), a dopiero później przyjęto postać zlatynizowaną. Tak więc pozostaje nam do omówienia jedynie:

Nonna, matka Grzegorza z Nazjanzu. Pochodziła z Kapadocji i była córką Filantosa. Poślubiła Grzegorza, który należał do sekty judeo-pogańskiej. Zdołała go przywieść do wiary, w której zanurzył się tak bardzo, że został potem biskupem w Nazjanzie. Zmarł, mając około stu lat, w r. 373. Otoczyła go, jak innych z rodziny, cześć świadczona świętym. Nonna miała z nim troje dzieci: Grzegorza, którego również nazwano Nazjanzeńskim, Gorgonię oraz Cezarego. Wszyscy oni ukoronowani zostali czcią należną świętym i stali się żywymi pomnikami matczynej troskliwości i bogomyślności. Grzegorz, chyba najukochańszy, nie omieszkał ponadto powspominać serdecznie matkę w mowach pogrzebowych, wygłaszanych po odejściu brata i siostry, a także w swych poematach, zwłaszcza w Poema de vita sua. Nonna zmarła w r. 374, w chwili, gdy klęczała u stóp ołtarza. Znalazło to swój wyraz w epitafium ułożonym przez syna.