Odo
Jest to zromanizowana forma germańskiego imienia Otto / Odo, które powstało w wyniku skrócenia pełnych imion dwuczłonowych z pierwszym członem -d- (np. Odward / Edward). Forma Otto jest formą niemiecką. Element -t- / -d- / --d 'dziedzictwo, majątek' był często używany w imiennictwie germańskim, np. Odemar, Oderyk, Odylia (Otylia), Ottokar, Odulf itp.
W Polsce imię pojawia się w XIII wieku i występuje w formie Odo (1202). W czasach nowszych imię to nosił Odo Bujwid (1857- -1942), profesor Uniwersytetu Jagiellońskiego, lekarz, bakteriolog.
Odpowiedniki obcojęz.: łac. Odo, Oddo, ang. Odo, fr. Odon, Ode, Odet, hiszp. Odón, niem. Odo, wł. Oddo, Oddone.
Wielu wybitnych mężów Kościoła w wiekach IX-XII nosiło imię Odo. Sześciu z nich doczekało się czci oddawanej świętym. Tych tu w porządku chronologicznym przedstawimy. Pominiemy siódmego, Odona zwanego Brabanckim (+ 1213), bo mało był znany, a jego kult nigdy się nie rozprzestrzenił (por. BHL 6286).
Odo z Beauvais. Zrazu był żonaty i uprawiał rzemiosło rycerskie. Wstąpił następnie do opactwa w Korbei, gdzie też w r. 851 wyniesiono go do godności opackiej. Został dzięki temu następcą Paschazego Radberta. Opactwa musiał bronić przed najeźdźcami normandzkimi. W r. 861 został biskupem Beauvais. Odtąd związany był ściśle z inicjatywami arcybiskupa Hinkmara z Reims. W życiu kościelnym i politycznym państwa Franków, które pogrążone było w głębokim kryzysie, odgrywał rolę pierwszoplanową. Brał udział w wielu synodach (862, 866, 867, 871). Karol Łysy, gdy wyruszał do Italii, uczynił go wykonawcą testamentu i doradcą syna Ludwika. Zmarł 28 stycznia 881 r. Kult nigdy nie zatoczył szerszych kręgów. Pius IX zaaprobował go dla diecezji Beauvais.
Odo z Cluny. Przewodzi on całej -dynastii- opatów, która temu ośrodkowi zapewniła ogromne znaczenie, czyniąc z niego nieoficjalną stolicę chrześcijaństwa, a z zakonu benedyktyńskiego niemal międzynarodową potęgę. Odo urodził się około r. 879 w Akwitanii jako syn rycerza Abbona. Wychowywał się ówczesnym zwyczajem na książęcym dworze Wilhelma Akwitańskiego. W wieku zaledwie dziewiętnastu lat został kanonikiem u Św. Marcina w Tours. Ale rychło zraził się do godności i życia światowego. Gdy liczył około trzydziestu lat, wstąpił do benedyktynów w Baume. Było to opactwo, które zdołało zachować nieskażone tradycje i ścisłą dyscyplinę. Opat Berno dostrzegł w Odonie niepospolite zalety, które predysponowały go do odegrania znacznej roli w dziele reformy klasztornej. Toteż w r. 924 naznaczył go na swego następcę jako opata sprawującego zwierzchność nad klasztorami w Baume i Cluny. Odo zdołał jednak objąć rządy opackie jedynie w Cluny, które odłączyło się ostatecznie od Baume. Odbudowując Cluny, uczynił z opactwa idealny ośrodek dla dzieła reformy, którą realizował w duchu św. Benedykta z Anianu, tu i ówdzie rozwijając lub wychodząc nawet nieco poza jego idee. Dzięki niemu Cluny otrzymało potwierdzenie niezależności i zyskało znaczenie na całym świecie. Jego promieniowanie na inne opactwa sprawiło, że już w r. 937 siedemnaście klasztorów w Burgundii, Akwitanii, północnej Francji i Italii przystąpiło do reformy na wzór kluniackiej. Nie utworzyły one jeszcze formalnej kongregacji klasztorów, ale grunt do prawnego usankcjonowania międzyklasztornej więzi był przygotowany. Odo zmarł w Tours 18 listopada 942 r. Tam też został pochowany. Pozostawił po sobie sporą spuściznę literacką. Najcenniejszymi wśród niej są jego Collationes, długi poemat w heksametrach pt. Occupatio, Vita sancti Geraldi Aurelianensis comitis oraz nieco utworów o charakterze liturgicznym (antyfony, hymny itp.).
Odo, arcybiskup Canterbury. Urodził się około r. 875 jako syn pogańskiego rodu, przybyłego z Danii. Chrześcijańskie wychowanie otrzymał na dworze króla Alfreda. Około r. 925 został biskupem w Ramesbury. Na to, by potem objął stolicę metropolitalną w Canterbury, nie chciała się zgodzić tamtejsza kapituła. Przystała jednak, kiedy Odo złożył we Fleury profesję benedyktyńską (942). Jako biskup troszczył się o reformy. Okazywał też wiele dobroci serca i wrażliwość na potrzeby innych. Zmarł 2 czerwca 959 r.
Odo z Cambrai. Urodził się około r. 1050 w Orleanie. Przez jakiś czas nauczał w Toul. Od r. 1089 kierował już szkołą katedralną w Tournai i wtedy to stał się sławnym. Czytając traktaty św. Augustyna, odczuł pociąg do życia zakonnego. Schronił się wówczas z kilkoma uczniami w dawnym klasztorze Św. Marcina. Pod wpływem swego przyjaciela Alwiza, opata z Auchin, przyjął obserwę kluniacką. Obejmując w r. 1095 urząd opata u Św. Marcina, stał się drugim założycielem ośrodka. Zorganizował w nim bibliotekę oraz skryptorium. W r. 1105 obrano go pośród niepokojów biskupem w Cambrai. Diecezją zarządzał z Auchin. Zmarł 19 czerwca 1113 r. Nazywano go odtąd błogosławionym, a na nagrobku napisano: Fuit exul, Deo fidus. Odo pozostawił po sobie Expositio in canonem missae, De peccato originali libri tres, Disputatio contra Iudaeum Leonem, De blasphemia in Spiritum Sanctum, De canonibus evangeliorum. Wcześniejsze pisma zaginęły.
Odo z Urgel. W Katalonii nazywają go Ot. Urodził się około r. 1064 w Sort, w pobliżu Leridy, w rodzinie hrabiów Barcelony. Przez krótki czas przebywał w oddziałach wojskowych. Obrał potem stan duchowny. Gdy został biskupem w Urgel (w północno-wschodniej Hiszpanii), dzielnie przykładał się do reform kościelnych. Zmarł 7 czerwca 1122 r. Do martyrologium wpisano go późno.
Odo z Nowary (Kartuz). Urodził się w Nowarze w r. 1100. Wcześnie wstąpił do kartuzów. Przez jakiś czas przebywał w Žiče oraz w Jurklošter, w Słowenii. Gdy doszło do zatargu z miejscowym biskupem, kartuzi opuścić musieli dotychczasową siedzibę. Po krótkim pobycie w Rzymie osiadł wtedy w Tagliacozzo (w pobliżu Akwili). Tam to zasłynął z umartwień i bogomyślności. Tam też przypisywano mu dar czynienia cudów. Zmarł 14 stycznia 1198 r. Jego kult zaaprobował w r. 1849 Pius IX.