Oswald
Jest to imię pochodzenia germańskiego (szwedzkiego). Złożone jest z elementów: os- (ans-) 'bóg Ans' i -wald 'władca, król', (zob. imię Anzelm, Ansgar / Oskar). W krajach germańskich istnieje też imię żeńskie Oswalda.
W Polsce imię znane jest od średniowiecza. Poświadczone jest od wieku XIII w formach: Oswald, Hoswald. Imię to nosił polski uczony, historyk prawa Oswald Balcer.
Odpowiedniki obcojęz.: łac. Osvaldus, ang. Oswald, Oswell, Osewold, fr., niem. Osvald, wł., hiszp. Osvaldo.
Dwóch świętych angielskich, którzy rozsławili to imię, przedstawiamy, jak zwykle, w kolejności chronologicznej.
Oswald, król Nortumbrii. Urodził się około r. 604 jako syn Etelfryda, króla Nortumbrii. Gdy Brytowie wywołali powstanie, w czasie którego poległ jego ojciec, Oswald uszedł do Hy i tam kształcił się w klasztorze św. Kolumbana. Tam też przyjął chrzest. Dzięki zapobiegliwości i dzielności zdołał w r. 634 pokonać króla Brytów, Caedwalla, i odzyskać panowanie. Rozpoczął wówczas dzieło chrystianizacji kraju, w którym wspomagali go gorliwie mnisi z Hy pod wodzą biskupa-mnicha Aidana. Razem z nim Oswald założył w r. 635 klasztor w Lindisfarne. Z wolna zdobył sobie znaczenie oraz poważanie daleko poza granicami Nortumbrii. Nie zabrakło jednak wrogów, hołdujących dawnej reakcji pogańskiej. Do walki przeciw niemu wystąpił przede wszystkim pogański król sąsiedniej Mercji, Penda. W bitwie na Maserfelth (dziś zapewne Oswestry) trzydziestoośmioletni Oswald poległ w dniu 5 sierpnia 642 r., jak przystało na rycerza. O wczesnej czci oddawanej poległemu świadczy przede wszystkim Beda, który mówi m.in. o cudach przy relikwiach złożonych w klasztorze w Bardney. Mnisi irlandzcy przenieśli kult Oswalda do Flandrii, Francji, Niemiec, północnej Italii i Skandynawii. Zaliczono go nawet do liczby czternastu wspomożycieli. Wszedł ponadto jako bohater do średniowiecznych eposów niemieckich. Martyrologium Rzymskie wymienia go w ślad za Usuardem pod dniem właściwym, tj. 5 sierpnia.
Oswald z Yorku. Wywodził się z rodziny duńskich przybyszów. W młodości już mianowano go kanonikiem, a następnie dziekanem kapituły katedralnej w Winchesterze. Ale te godności, które zawdzięczał swemu wujowi Odonowi, arcybiskupowi Canterbury, nie odpowiadały mu. Zrezygnowawszy z nich, udał się do Fleury nad Loarą i przywdział habit mnicha. Umierający Odo wezwał go do powrotu. Przez jakiś czas przebywał wówczas w Yorku, potem udał się do Fleury. Ściągnął go powtórnie do Yorku tamtejszy biskup, Oskyll, który także był jego krewnym. Oswald miał pracować nad reformą kleru i pomagać w zarządzaniu diecezją. Ale już w r. 961 powołano go na stolicę biskupią do Worcesteru. Zasiadłszy na niej, odnowił w klasztorach dyscyplinę, a żonatych księży zaczął zastępować zakonnikami. W rok później na propozycję arcybiskupa Canterbury, Dunstana, król wezwał go do równoczesnego objęcia arcybiskupstwa Yorku. Wyprawiwszy się wkrótce potem do Rzymu, otrzymał Oswald paliusz. Ze zdwojoną energią pracował teraz dla dobra obydwu diecezji. W Worcesterze, Westbury, Winchcombe i Ramsay pozakładał nowe klasztory, a w tym ostatnim osadził na jakiś czas Abbona z Fleury, aby kierował nauczaniem. Tam też powstał później pierwszy jego życiorys, napisany przez współczesnego mu mnicha. Oswald zmarł 29 lutego roku przestępnego 992. Jego wspomnienie obchodzi się w dniu 28 lutego.