Ryszarda

Jest to forma żeńska imienia RYSZARD.

W Polsce występuje rzadko. Formą spieszczoną jest Rysia.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Richarda, Richardis, fr. Richarde, niem. Richardis, Riks, wł. Riccarda.

Święta Ryszarda. Była córką Erchangera, hrabiego Alzacji. Około r. 862 poślubiła Karola Otyłego, syna Ludwika Niemca. Wraz z nim została w r. 881 koronowana przez papieża Jana VIII na cesarzową. Swe wysokie stanowisko wykorzystywała dla świadczenia dobrodziejstw wielu klasztorom w okolicach Konstancji, w Zurychu i w Pawii. Wcześniej jeszcze, około r. 880, ufundowała na ojcowiźnie opactwo w Andlau, w którym jej siostrzenica objęła urząd ksieni. Późniejsza legenda utrzymywała, że miejsce pod tę fundację wskazał niedźwiedź, który instynktownie zaczął kopać doły pod fundamenty. Żeby zachować pamięć o tym, trzymano w opactwie niedźwiedzia, inny zaś, kamienny, stał na honorowym miejscu w zabudowaniach, jakby herb fundacji. Słaby cesarz nie mógł tymczasem podołać trudnościom związanym z rządami. W r. 887 musiał oddalić swego doradcę Luitwarda, biskupa z Vercelli. Upozorował to rzekomą zdradą żony z dostojnikiem. Odsunięta cesarzowa udała się do Andlau, gdzie wiodła życie pełne pobożności i zbudowania. Cesarzowa-mniszka zmarła 18 września 894 lub 896 r. Gdy papież Leon IX wracał ze zjazdu w Moguncji, poświęcił w Andlau nowy kościół (1049) i wówczas to kazał złożyć w nim śmiertelne szczątki Ryszardy. W Alzacji kult jej zawsze był żywy. Za patronkę swą obrali ją także strażacy, a to z tego powodu, że, według legendy, po oskarżeniu o cudzołóstwo cesarzowa miała przejść nietknięta tzw. próbę ognia. Wpisana została do nowego Martyrologium Rzymskiego pod 18 września.