Symplicjusz
Jest to imię wywodzące się z dawnego cognomen łacińskiego Simplicius, Simplicia, które ze swej strony było już cognomen od wcześniejszego Simplex 'skromny, prosty, prostoduszny'.
Imię Symplicjusz w Polsce pojawiało się sporadycznie zarówno w formie rzeczownikowej (Symplicjusz, -a), jak i przymiotnikowej (Symplicy, -ego). W XVII w. nosił to imię polski poeta religijny - Symplicjusz z Przasnysza (+ 1646). W Polsce mieszano formę Symplicjusz z formą Symplicjan.
Odpowiedniki obcojęz.: łac., ang., niem. Simplicius, fr. Simplice, wł. Simplicio.
Symplicjusz, Faustyn i Beatrycze (Viatrix), męczennicy. Wspominani są w dniu 29 lipca. Zginąć mieli za Dioklecjana, przy czym Beatrycze, siostra męczenników, najpierw ich pochowała przy Via Portuensis, a męczeństwa dostąpiła nieco później. Pogrzebano ją w pobliżu braci, potem zaś złożono tamże ciało męczennika Rufusa. Wszystkiego tego dowiadujemy się z późnej pasji, która nie wzbudza zaufania. Niewątpliwe są natomiast wczesne oznaki ich kultu. Znaleźli się w sakramentarzach Gelazjańskim i Gregoriańskim, odnaleziono nawet ślady kościółka, który ku ich czci wybudował zapewne papież Damazy (382 r.). Za Leona II, w 683 r., dokonano translacji relikwii, a sarkofag, w którym je zamknięto, zaopatrzono w napis: Martyres Symplicius et Faustinus qui passi sunt in Flumen Tibere et positi in coemeterium Generoses super Philippi. Harmonijnie przystaje to do zapisów martyrologicznych.
Symplicjusz, biskup Autun. Podpisywał w 346 r. akta synodu zwołanego do Kolonii, ale wedle Vita S. Amatoris, biskupa Auxerre, Sympliciusz spotkał w 418 r. bohatera tego żywota. Czy więc na stolicy biskupiej w Autun zasiadało dwóch Symplicjuszów- Nie jest to wykluczone. W każdym razie jednego z nich lub jedynego chwali Grzegorz z Tours. Mówi, że przed wstąpieniem na tron biskupi był żonaty i razem z żoną zachowywał czystość. Miał też dokonać niezwykłych dzieł, dzięki czemu skłonił do wiary wielu pogan. Wspomnienie obchodzi się 24 czerwca (tak w Martyrologium Rzymskim) oraz 19 listopada.
Symplicjusz, biskup Vienne. Pisał o nim Paulin z Noli. Wychwalał jego niezłomność i obronę wiary. Na synodzie w Turynie (około 400 r.) bronił też praw swej metropolii. Wedle listy biskupów tej starożytnej stolicy, był dziesiątym z rzędu. Adon zniekształcił jego imię na Simplides, a jeszcze później uczyniono zeń męczennika. Zmarł zapewne około 418 r. Jego wspomnienie obchodzono 11 lutego.
Symplicjusz, biskup Bourges Wywodził się z rodu senatorskiego. Był wymowny, pełen cnót. Na stolicę biskupią powołano go dzięki rekomendacji Apolinarego Sydoniusza, który też w 472 r. udzielił mu sakry. Wśród kleru zwalczał symonię, wśród ludu resztki pogaństwa. Zmarł około 480 r. Pochowano go w kościele, który sam kazał zbudować. Przyozdobiono ten kościół w VII stuleciu, przy nim zaś założono klasztor. Część relikwii dostała się do Tours.
Symplicjusz, papież. Pochodził z Tivoli. Stolicę Piotrową objął 3 marca 468 r. Zaraz na wstępie jego rządów wyłoniły się sprawy związane ze stosunkiem papieskiego Rzymu do Konstantynopola. Tamtejszy patriarcha, Akacjusz, podjął właśnie nowe próby pozyskania aprobaty dla 28 kanonu soboru chalcedońskiego, który przyznawał mu szczególne prerogatywy w Kościele na Wschodzie. Papież sprzeciwił się energicznie tym staraniom. Potem pojawiły się nowe intrygi monofizytów, którzy pozyskali dla siebie uzurpatora Bazyliskosa. Symplicjusz zwrócił się do niego pisemnie, potem zaapelował także do cesarza Zenona i patriarchy Akacjusza, mając szczególnie na uwadze obsadzenie przez prawowitego kandydata stolicy patriarszej w Aleksandrii. Spór toczył się przez czas dłuższy, ale w r. 482 cesarz doprowadził do tego, że na stolicę tę wbrew woli papieża wstąpił Piotr III Mongos, zwolennik monofizytyzmu. W tym czasie wyłoniła się sprawa tzw. Henotikonu. Był to cesarski edykt, który miał w państwie przywrócić spokój religijny, ale nikogo nie zadowolił, ponieważ zawierał mgliste i niejasne wyrażenia. Biskupi, którzy tej deklaracji nie podpisali, poszli na wygnanie. Symplicjusz znów zaprotestował i zażądał pełnego uznania dogmatycznych orzeczeń Chalcedonu. W tym też celu wysłał do Konstantynopola swych legatów. Było to preludium pierwszej schizmy, do której jednak doszło już po śmierci papieża. Symplicjusz zmarł bowiem 2 lub 10 marca 483 r. Druga data dzienna, wzięta z poprawionego tekstu Liber pontificalis, wydaje się bardziej prawdopodobna, mimo to Martyrologium Rzymskie pozostawało od czasów Adona przy dacie pierwszej. Nowe Martyrologium umieszcza wspomnienie pod 10 marca.