Tycjan

Imię pochodzenia łacińskiego, genetycznie cognomen od pierwotnego Titius (a to od Titus 'dziki gołąb, ptaszek'. Titianus to 'należący do Titiusa. Znamy to imię jako należące do malarza renesansowego Tiziano Vecellio.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Titianus, ang. Titian, niem. Tizian.

W Martyrologium Rzymskim imię występuje jeden raz. Włosi chlubią się ponadto dwoma innymi świętymi tego imienia. Ich kult nie zatoczył szerszych kręgów, mimo to kilka słów poświęcimy wszystkim trzem.

Tycjan, biskup Lodi. Jedynym wiarogodnym źródłem do jego historii pozostaje napis sepulkralny. Wynika z niego, że Tycjan przez dwa lata zasiadał na stolicy biskupiej w Lodi, a zmarł za uzurpatora Bazyliska w 476 r. W mieście czczono go dość żywo. Relikwie w XII stuleciu przeniesiono do opactwa św. Piotra. Tam także w 1584 r. dokonano powtórnej -translacji-, aby je złożyć przed głównym ołtarzem. W latach 1640 i 1893 dokonywano ich rekognicji. Wspomnienie obchodzono w dniu 4 maja.

Tycjan, biskup Brescji. Miał być w tym mieście piętnastym lub siedemnastym z rzędu biskupem. Jego rządy przypadałyby na koniec V stulecia. Dokładniejszej chronologii jego życia ustalić nie zdołano. Wspomnienie obchodzono w dniu 3 marca. Grób miał się znajdować w kościele świętych Kosmy i Damiana. Po odbudowaniu kościoła w XIV stuleciu zadbano także o relikwie świętego.

Tycjan, biskup Oderzo. Z wszystkich świętych tego imienia on stał się najsławniejszym. Tylko on także wszedł na karty Martyrologium Rzymskiego; widnieje tam pod dniem 16 stycznia. Mimo to wiadomości o biskupie nie są ani wczesne, ani obfite, ani pewne. Miał pochodzić z wysepki Heraclei (Heracliana, Eraclea). Na diakona wyświęcił go św. Florian, który około 620 r. był (pierwszym-) biskupem pobliskiego Opitergium (Oderzo, dziś Cittanuova). Florian mianował Tycjana archidiakonem, kiedy zaś sam zrezygnował ze stolicy, jego konsekrował na następcę. Nowy pasterz już przedtem zasłynął z troski o ubogich, a jako biskup okazał się bardzo stanowczy wobec panoszącego się arianizmu. Wedle późnej tradycji zmarł 16 stycznia 632 r. Ponieważ miasto uległo niebawem całkowitemu zniszczeniu, jego relikwie przechowywano w pobliskiej Heraclei. Potem pretensje do nich zgłosiła Céneda (Ceneta), dokąd przeniesiono stolicę diecezji. Spór zamienił się podobno w prawdziwą walkę, którą opisuje legendarna Translatio. Interwencja Boża uspokoiła w końcu umysły i święty spoczął w nowej biskupiej katedrze w Céneda. Dodajmy, że diecezja przechodziła jeszcze potem rozmaite zmienne koleje, aż w końcu, w 1937 r. wchłonięta została przez diecezję Vittorio Veneto.