Wirgiliusz (Wergiliusz)

Jest to imię wywodzące się z łacińskiego nomen gentilicium Virgilius, czyli 'członek rodu Virgilia'. Takie gentilicium nosił słynny antyczny poeta Publius Virgilius Maro. Przypuszcza się, że gentilicium Vergilius / Virgilius pochodzi z języka etruskiego.

Imię to w Polsce bardzo rzadko jest używane.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Virgilius, Vergilius, ang. Virgil, fr. Virgile, ros. Wergilij, wł. Virgilio, Vergilio.

Zazwyczaj wymienia się dwóch świętych tego imienia. Dwóch też tu przedstawimy:

Wirgiliusz z Arles urodził się około r. 550 w południowej Galii. Przez dłuższy czas przebywał i kształcił się wśród mnichów leryneńskich. Potem został opatem u Św. Symforiana w Autun. W r. 588, jak o tym świadczy Grzegorz z Tours, obrano go na biskupa Arles. Zachowało się wiele śladów jego działalności, m.in. wymieniany jest kilkakrotnie w korespondencji Grzegorza Wielkiego. Mimo to jego sylwetkę osłoniła mgła czasu. Życiorys, który pojawił się późno, okazał się w dużej mierze plagiatem z życiorysu Maksyma, biskupa Riez. Wirgiliusz miał, wedle niego, wybudować kilka kościołów, udzielić sakry biskupiej św. Augustynowi z Canterbury, dokonać wielu cudów itd. W r. 595 otrzymał uprawnienia wikariusza papieskiego. Zmarł około r. 618. W opactwie leryneńskim czczono jego pamięć 5 marca, natomiast w Arles wspominano go 7 i 10 października. Nowe Martyrologium Rzymskie wymienia go pod 5 marca.

Wirgiliusz z Salzburga. Nosił celtyckie imię Fergal, które zlatynizowano jako Wergiliusz (Wirgiliusz). Nie należy go jednak dlatego utożsamiać z Fergalem z Achad Bo. Około 742 r. opuścił jako pielgrzym Irlandię, a w roku następnym pojawił się u Pepina Krótkiego, który polecił go księciu bawarskiemu Odylonowi. Ten ostatni powierzył Wirgiliuszowi zarządzanie osieroconym biskupstwem w Salzburgu. Wedle irlandzkiej modły, diecezji przewodził jako opat klasztoru pod wezwaniem św. Piotra. Ale samo to objęcie stanowiska oraz teorie Wirgiliusza o kształcie ziemi i jej antypodach wywołały sprzeciw św. Bonifacego, który sprawę skierował do papieża. W 748 r. Zachariasz I teorie Wirgiliusza zganił, ale jego urzędowanie zaaprobował. Dopiero po śmierci Bonifacego Wirgiliusz przyjmie sakrę biskupią. W 770 r. do wybudowanej przez siebie katedry sprowadził relikwie św. Ruperta. Wiele dokonał dla chrystianizacji zamieszkujących Karyntię Słowian. Utrzymywał też kontakty z opactwem w Jona. Zmarł 27 listopada 784 r. Żywot biskupa powstał późno (1181), posiadamy jednak o nim wiadomości ze źródeł współczesnych i bliskich Wirgiliuszowi. Kanonizował go w 1233 r. Grzegorz IX. Do Martyrologium Rzymskiego wpisany został dopiero za pontyfikatu Benedykta XIV (1740-1758).