Małe dzieci nie są rasistami!

Dzieci bawiły się w piaskownicy, dzieci z domów na pewnym wielkim osiedlu, a z nimi bawił się także mały czarnoskóry chłopczyk, syn małżeństwa Czeszki i Nigeryjczyka, bawił się też mały Cyganek, mały chłopczyk о pięknych i zawsze nieco wystraszonych oczach.

Zapomniałam, jak się który z nich nazywał, a kiedy pewnego wieczoru córka opowiadała о tym, со w piaskownicy udało się jej wybudować, wspomniała też о jakimś Samie. Wtedy spytałam:
- A ten Sam, jaki ma kolor?
Na chwilę zapadła cisza. Zapewne cisza przeznaczona na określenie owego koloru.
- Ładny - odparła córka.
I dalej opowiadała о tym, czego ona i inne dzieci dokonały tego dnia w piaskownicy, jaką bitwę stoczyły pomiędzy dwoma zamkami...
Znowu więc nie dowiedziałam się, czy Sam to ten Murzynek. Ale wolałam już nie pytać.
Ostatecznie, dowiedziałam się wszystkiego, со zdaniem córki było istotne, że mianowicie kolor jego skóry jest ładny.
Biały?
Brązowy?
Czarny?
Czy to ważne i jakie to ma znaczenie, po prostu jest ładny, koniec końców wszystkie kolory są przecież ładne. Dla dziecka, które zna kolory swoich pasteli, wszystkie są ładne i wszystkie są także potrzebne.
Małe dzieci nie są rasistami.
Jeszcze im nikt nie wmówił, że jedne kolory są ładniejsze, a inne nie.
Będą tę piękną kolorową filozofię wyznawać tak długo, dopóki ich ktoś nie przekona, że istnieją różnice со do wartości kolorów, dopóki nie przekona ich о tym ktoś z dorosłych. Nieważne, w jaki sposób im tę hierarchię wartości przedstawi. Zawsze będzie fałszywa.
Patrzę na córkę, która objaśnia mi radosnym głosikiem, kim jest Samuel, a kim Andrzejka, a ja mówię sobie: oby ten jej pogląd się nie zmienił, i zastanawiam się, jak długo w nim wytrwa.
Kolory są ładne. Jakie to naturalne.
Kolory są ładne i tyle.