Rodzic pod zaklęciem
Pogląd, że zadaniem rodzica jest chronienie dziecka zawsze i wszędzie od "życiowych cierpień", sprawia, że serce matki pogrąża się w niejasnym poczuciu winy, gdy tylko pojawią się jakiekolwiek trudności, których ona nie potrafi uniknąć.
To tak, jakby dzieci miały prawo do życia doskonałego, pozbawionego niedogodności i bólu, i tylko pod tym warunkiem można by żądać od nich, by wyrosły na przyzwoitych ludzi.
Pomysł, że "jeśli syn nie radzi sobie w szkole, to ja ponoszę winę, ponieważ za mało przebywam w domu", nie reprezentuje w większości przypadków opinii, nad którą warto by się zastanowić, lecz emocjonalną pewność prowadzącą do uśpienia rozsądku. Wystarczy, że dziecko wypowie zaklęcie "to twoja wina, bo gdybyś była lepszą matką, nie musiałbym się tak buntować", skutek jest natychmiastowy.
Moc tej formuły jest tak potężna, że zdaje się posiadać "magiczne" właściwości. Co ciekawe, na tym zaklęciu funkcjonują normalne prawa rzeczywistości.
Kategoria winy przedstawia od zawsze słaby punkt kobiecej wrażliwości. Tymczasem mężczyźni (ci z kolei są szczególnie uczuleni na wszelką postać tego niewygodnego uczucia) zdają się rozwijać specjalny instynkt, by wykorzystywać tę kobiecą słabość, w pełni zaś macierzyńską, przypisując jej ze względną łatwością winę, na którą wcale nie zasługuje. Dopóki to działa, w praktyce mogą spać spokojnie, dalecy od zmierzenia się z własną odpowiedzialnością.
Czar jednak pryska, gdy zasada realizmu przywraca rzeczom właściwy porządek.
Oto jak matce udało się przerwać zaklęcie od lat deformujące jej sposób myślenia: Wczoraj zareagowałam instynktownie. Powiedziałam synowi coś, na co nie mogłabym sobie do tej pory pozwolić: "Jeśli chcesz zniszczyć swoje życie, proszę bardzo, ale nie wolno ci niszczyć mojego. Jestem do twojej dyspozycji przy odrabianiu lekcji tylko przez godzinę, ani minuty dłużej". W tym momencie poczułam, że opadają ze mnie pęta. Nie będę już za nim biegać i błagać, by usiadł do pracy domowej. Od tej chwili postanowiłam uważać go za odpowiedzialnego za wszystko, co mu się przydarzy.
Z jakim skutkiem? - spytałem.
Nieoczekiwanie zaczął się uczyć. Bez sprzeciwu chodzi spać o ustalonej godzinie, w większości zaakceptował zasady przyjęte w naszym domu, nie robi z niczego dramatu. Wreszcie mam normalne dziecko.
Dostrzeganie odpowiedzialności dziecka niszczy moc niewidzialnej magicznej formuły, pozwala poprawnie odczytywać rzeczywistość i przywraca pierwszeństwo prawdzie.
Rezultat jest często określany jako "nagłe otwarcie oczu". To naprawdę działa!
Więcej w książce: SERCE DZIECKA - Osvaldo Poli
***
Poradnik promuje zasadę: najpierw poznać, potem wychowywać. Rodzic, który zrozumie swoje dziecko, obiektywnie oceni jego postępowanie.
Jeśli zachowa zdrowy rozsądek i oprze się słabościom, zmiennym emocjom, będzie interweniował we właściwy sposób, konsekwentnie i z wyczuciem.
Tego wszystkiego uczy ta książka.
Skomentuj artykuł