Nie mam bliskiej relacji z Maryją. Czy jestem wybrakowaną katoliczką?

Gdy przeczytałam na Instagramie pytanie o to, czy jakaś święta kobieta jest dla mnie inspiracją i wzorem, spodziewałam się trochę tego, co wywoła moja odpowiedź. Zgodnie z prawdą stwierdziłam, że ani się świętymi kobietami nie inspiruję, ani nie są one dla mnie wzorem w codziennym życiu. Dostałam kilkanaście wiadomości, napisanych z nutką pretensji i oburzenia. „A Maryja? Jako katoliczka powinnaś się Nią inspirować, wzorować na Niej, powinna być dla ciebie najważniejsza!” – tak można by zamknąć przesłanie tych wiadomości. Tak, spodziewałam się tego, że ktoś strzeli wezwaniem do brania wzoru z Maryi. Mimo to dziś odpowiedziałabym podobnie – nie mam bliskiej i zażyłej relacji ze świętymi kobietami, w tym z Maryją. Czy jestem przez to wybrakowaną katoliczką? Nie sądzę…

Od lat obserwuję w mediach społecznościowych swoistą bańkę idealnej katoliczki. Maryja jest wzorem w każdej dziedzinie życia, trzeba regularnie odnawiać wszelkie zawierzenia. Warto znać na pamięć wypowiedzi kardynała Wyszyńskiego, nosić sukienki (oczywiście w stylu retro i za kolano, nie inne!), gotować dwudaniowe obiady, nie pracować zawodowo i być kapłanką domowego ogniska (oczywiście w określonym stylu i ramach), a dzieci koniecznie powinny rozwijać się w edukacji domowej. Obserwuję na Instagramie kobietę, która nosi sukienki, zna nauczanie kardynała Wyszyńskiego i wychowuje dzieci, świadomie rezygnując z kariery zawodowej – ale nie jest to efekt mody, ale potrzeby jej serca.

Widać w tym jej autentyczność, spełnienie i pasję, jej drogę, na której rozkwita jako człowiek i która pociąga i inspiruje innych. Jednak częściej widać pewne nieudolne kopie, które starają się wyglądać jak wspomniana instagramerka, ale czuć, że nie mam w tym głębi, że to wciskanie w jakieś ciasne ramki mody, dziwacznych oczekiwań wobec samej siebie, bycia lepszej we własnych oczach… I nie wiadomo czego jeszcze… Wtedy rzeczywiście może razić taka Urbańska w spodniach, czytająca książki współcześnie żyjących autorów, mówiąca wprost, że Maryja nie jest najważniejszą kobietą jej życia…

Jutro przypada w Kościele ważna uroczystość – Wniebowzięcie Najświętszej Maryi Panny – to jedno z najważniejszych świąt maryjnych w całym roku liturgicznym. Myślę, że to dobry – idealny wręcz! – moment, by zobaczyć jaka moja relacja do/z Maryją jest. Szczerze, nie trzeba narażać się na hejt, mówiąc o tym głośno, ale zadać to pytanie samemu sobie warto.

Maryja jest ważna. Relacja z Nią również. Nigdy tego nie negowałam i nie neguję. Nie oznacza to jednak, że muszę relację z Nią stawiać na piedestale… Relacje mają to do siebie, że są różne, mają swoją intensywność, blaski i cienie. Lubię modlić się Litanią do Matki Bożej Nieustającej Pomocy. Jej wezwania są dla mnie bliskie, cenne, bardzo życiowe. Gdy je wypowiadam, stają mi przed oczami konkretni ludzie i sytuacje. Świadomie powierzam to wszystko Maryi, bo wiem, że Ona jest jak mama – nie narzuca się, ale czeka w blokach startowych, by tylko ruszyć z odsieczą, gdy ta będzie potrzebna. Z drugiej strony nie praktykuję pierwszych sobót miesiąca, nie lubię Litanii Loretańskiej, a odmawianie różańca jest dla mnie trudne (mimo to odmawiam go w ramach zobowiązania z Róży Różańcowej, choć robię to po swojemu…). Czy mogę powiedzieć w związku z tym, że mam bliską relację z Maryją i się na Niej wzoruję? Nie… Z drugiej strony nie odrzucam Jej, nie uważam, że osoby, które mają z Nią bliską relację są lepsze czy gorsze. Po prostu przeżywają coś inaczej niż ja…

Nie dajmy się wciskać w nie swoje ubranka. Sukienki są śliczne, ale jeśli noszone są z gracją. Podobnie może być w życiu duchowym, rodzinnym, społecznym. Każdy z nas jest inny, ma prawo przeżywać wiarę na swój indywidualny sposób, nie ma co się czepiać i negować, dopóki ktoś nie odszedł poza ramy nauczania Kościoła. Nie oznacza to, że jest gdzieś z tyłu i musi dojrzeć, doskoczyć do jakiejś poprzeczki (w ogóle kto je ustawia innym i dlaczego?). Nie mamy prawa oceniać innych przez swój pryzmat. Nawet jeśli coś nas bardzo karmi i ubogaca, mamy w sobie wyłącznie dobre intencje i po prostu pragniemy podobnego spełnienia dla innych. Drugi człowiek może spełniać się w czymś zupełnie odmiennym. Jest tyle dróg do Boga, ile ludzi na świecie. Pozwólmy drugiemu iść jego własną drogą, nawet jeśli jest inna niż moja.

Spójrzmy też na ile to, czym żyjemy wypływa rzeczywiście z głębi serca, a na ile jest ślepym podążaniem za jakąś modą. Wszak szczerość w relacji to jedna z podstaw do tego, by była ona naprawdę życiodajna i inspirująca… A Maryja – to kochająca Mama. Jeśli mamy takie pragnienie, warto się Jej zawierzać, ale niech płynie to z serca oraz świadomego przekonania i decyzji. Wtedy ma to sens…