Arcybiskup Canterbury sprzeciwił się eutanazji

Poczekaj, aż sam doświadczysz takiego cierpienia. Twoje słowa tak ociekają pobożnym lukrem, że aż zęby cierpną. A to jest krzywdzące dla osób cierpiących. Cierpienie NIE uszlachetnia. Nigdy. Nawet nie pokazuje jacy naprawdę jesteśmy, jak tego chcą niektórzy. Nie można od nikogo wymagać heroizmu wobec cierpienia. Natomiast każdy cierpiący, czy znosi to z godnością czy też nie zasługuje na szacunek, a przynajmniej na wyrozumiałość. Czym zresztą jest godność wobec bólu odbierającego rozum, amnezji starczych, fobii i natręctw które się ujawniają gdyż osoby, które całe życie miały siłę by je trzymać na wodzy, teraz już tej siły nie mają? Byłeś kiedyś przy łóżku konającego? Którego ciało pokrywają wielomiesięczne odleżyny, niczym trąd, który nie wie już jak ma na imię? Nie usprawiedliwiam żadnej eutanazji. Ale stanowisko które przytaczasz określa stanowisko Kościoła Katolickiego z przed 100 lat, kiedy ludzi umierali „szybciej”, może przez to i godniej. Których cierpienie było (paradoksalnie) nieporównywalnie mniejsze, bo krótsze. Nie było agonii, stanów śmierci mózgowej. Niższy poziom higieny „zabierał” ludzi szybciej. Nie jestem za eutanazją. Ale jestem przeciw pobożnym sloganom wobec realnego cierpienia.

Krzyż jest jak najbardziej realnym cierpieniem. Jak widać miałem rację pisząc, że naturalizm i sentymentalizm bierze górę nad wiarą. Jeśli bowiem dla Ciebie Krzyż jest tylko sloganem, nic nie znaczącym symbolem, bez realnego odniesienia do życia, bez realnego wpływu na nasze życie, to jesteś naturalistą. Nikt nie neguje ogromu cierpienia człowieka, ale ja w przeciwieństwie do Ciebie widzę ogromną wartość modlitwy i wytrwałego, mężnego znoszenia cierpień a nie sentymentalnego rozczulania się nad samym sobą. Takie znoszenie cierpień jest trudne, ale życie nie dostarcza łatwych rozwiązań i nie jest dla ludzi słabych, a to co piszesz jest wbrew temu co byś chciał: argumentem za eutanazją. Byłem nie raz przy łóżku konającego i w każdym z nich była chęć życia mimo iż wielu wiedziało, że nie mają zbyt wiele czasu. Byłem przy chorych kiedy już leżeli, nie mogli się poruszyć i na pozór byli nieświadomi niczego. Ale żyli i trzeba było ich karmić, przewijać, mówić do nich, włączać im radio. A na odleżyny są opatrunki tak jak na przejmujacy ból lekarstwa zmniejszające go. Czasem są mało skuteczne, ale dobre jest choć trochę zmniejszenie bólu. Rodziny bardzo często były przy swoich bliskich i jakoś nie chciały ich zabić. Tak więc ważne jest to co głosi Kościół: bezsensem jest cierpienie bez odniesienia do Krzyża Chrystusa. Jak będę doświadczał takiego cierpienia to oczywiście nie pozostanie mi nic innego jak ufna modlitwa do Boga, do końca swojego życia, mam nadzieję, że w taki sposób taką próbę przejdę. Wbrew pozorom jest to możliwe i bardzo pożyteczne. Skąd wiesz, może już byłem kiedyś w stanie długotrwałego bólu i modliłem się właśnie tak, więc wiem, że i w stanie terminalnym byłoby podobnie. Nauka o cierpieniu jest wzięta od św. Jana Pawła II, więc jest to aktualne nauczanie Kościoła i wątpię czy się zmieni, gdyż prawo do życia i do naturalnej śmierci w każdym przypadku jest konstytutywnym elementem nauczania moralnego Kościoła.

I jeszcze jedno: cierpienie jednak uszlachetnia. To, że ks. Tischner mówił co innego nie przekonuje mnie. Nie miał wglądu do swojej duszy, więc nie wiedział ile łask otrzymał dzięki ufnemu znoszeniu cierpienia. A takie jest zwykłe nauczanie Kościoła w tym względzie.