Franciszek: Kościół jest domem i szkołą modlitwy

Ojciec Święty podczas dzisiejszej audiencji ogólnej wskazał Kościół jako dom i szkołę modlitwy. Wystąpienie było transmitowane przez media watykańskie z biblioteki Pałacu Apostolskiego.

Papież przypomniał, że modlitwy uczymy się przede wszystkim w naszych domach, a następnie na drodze rozwoju, dzięki spotkaniom z innymi świadkami i nauczycielami modlitwy. Również życie parafii i każdej wspólnoty chrześcijańskiej jest naznaczone rytmem liturgii i modlitwy wspólnotowej.

Franciszek podkreślił ścisłe powiązanie modlitwy z wiarą, bowiem w Kościele wszystko rodzi się na modlitwie i wszystko wzrasta dzięki modlitwie.

Ojciec Święty podkreślił znaczenie, jakie dla wspólnoty wierzących a także dla całego społeczeństwa ma życie monastyczne, poświęcone modlitwie i pracy.

Zauważył, że zły duch walcząc z Kościołem pragnie osłabić przede wszystkim rytm życia modlitewnego jego członków. Przypomniał znaczenie modlitwy w życiu i działalności świętych, podtrzymujących świat, nie za pomocą broni pieniędzy i władzy, ale za pomocą oręża modlitwy.

Papież wskazał na zakończenie, że zasadniczym zadaniem Kościoła jest trwanie na modlitwie i wychowywanie do modlitwy.

„Bez światła tej lampy nie bylibyśmy w stanie dostrzec drogi dla ewangelizacji; nie moglibyśmy zobaczyć twarzy naszych braci i sióstr, do których mamy się zbliżyć i którym mamy służyć; nie moglibyśmy oświetlić pomieszczenia, w którym spotykamy się we wspólnocie... Bez wiary wszystko się wali; a bez modlitwy wiara gaśnie. Dlatego Kościół, będący domem i szkołą komunii, jest domem i szkołą modlitwy” – stwierdził Franciszek na zakończenie swej katechezy.

Oto tekst papieskiej katechezy w tłumaczeniu na język polski:

Drodzy bracia i siostry, dzień dobry!

Kościół jest wielką szkołą modlitwy. Wielu z nas nauczyło się odmawiać swoje pierwsze pacierze siedząc na kolanach rodziców lub dziadków. Może przechowujemy wspomnienia o naszej matce i ojcu, którzy nauczyli nas odmawiać modlitwy przed snem. W tych chwilach modlitewnego skupienia rodzice często słyszą od swoich dzieci jakieś intymne zwierzenia i mogą udzielić im rad inspirowanych Ewangelią. Następnie, na drodze rozwoju, dochodzi do innych spotkań, z innymi świadkami i nauczycielami modlitwy (por. Katechizm Kościoła Katolickiego, 2686-2687). Warto o nich pamiętać.

Życie parafii i każdej wspólnoty chrześcijańskiej jest naznaczone rytmem liturgii i modlitwy wspólnotowej. Uświadamiamy sobie, że ten dar, który w dzieciństwie przyjęliśmy z prostotą, jest wspaniałym i bardzo bogatym dziedzictwem, a doświadczenie modlitwy zasługuje na to, by je coraz bardziej pogłębiać (por. tamże, 2688). Szata wiary nie jest nakrochmalona, rozwija się wraz z nami. Nie jest sztywna, wzrasta, także poprzez chwile kryzysu i powstawania z martwych. Co więcej nie można się rozwijać bez chwil kryzysu, bo kryzys sprawia rozwój: przeżycie kryzysu jest konieczny, żeby się rozwijać. A tchnieniem wiary jest modlitwa: wzrastamy w wierze na tyle, na ile uczymy się modlić. Po pewnych przejściach w życiu uświadamiamy sobie, że bez wiary nie moglibyśmy odnieść sukcesu, i że modlitwa była naszą siłą. Nie tylko modlitwa osobista, ale także modlitwa naszych braci i sióstr oraz modlitwa wspólnoty, która nam towarzyszyła i wspierała nas, ludzi, którzy nas znają, ludzi, których prosimy, by się za nas modlili.

Również z tego powodu w Kościele nieustannie rozwijają się wspólnoty i grupy poświęcające się modlitwie. Niektórzy chrześcijanie czują nawet powołanie, aby uczynić modlitwę główną czynnością swojego dnia. W Kościele istnieją klasztory, zakony, pustelnie, w których mieszkają osoby poświęcone Bogu, a które często stają się ośrodkami duchowego promieniowania, wspólnoty modlitwy opromieniają duchowość. Są on małymi oazami, w których intensywnie się modlimy i dzień po dniu budujemy komunię braterską. Są to komórki życiodajne nie tylko dla tkanki Kościoła, ale także i dla samego społeczeństwa. Pomyślmy o roli, jaką monastycyzm odegrał w narodzinach i rozwoju cywilizacji europejskiej, a także w innych kulturach. Modlitwa i praca we wspólnocie popychają świat naprzód. To napęd.

Wszystko w Kościele rodzi się na modlitwie i wszystko wzrasta dzięki modlitwie. Kiedy Nieprzyjaciel, Zły, chce walczyć z Kościołem, czyni to przede wszystkim przez próbę osuszenia jego źródeł, przeszkadzając mu w modlitwie. Widzimy to na przykład w pewnych grupach, które porozumiewają się między sobą, by doprowadzić do reform kościelnych, do zmian w życiu Kościoła... Są wszystkie organizacje, są media, które informują wszystkich... Ale modlitwy nie widać, nie modlimy się. „Musimy to zmienić, musimy podjąć tę decyzję, która jest dość stanowcza...”. Ciekawa jest propozycja, ciekawa, ale jedynie w oparciu o dyskusją, tylko z mediami, ale gdzie jest modlitwa? Modlitwa jest tym, co otwiera drzwi Duchowi Świętemu, który inspiruje, aby pójść naprzód. Zmiany w Kościele bez modlitwy nie są zmianami w Kościele, są zmianami w grupie. A kiedy nieprzyjaciel - jak już powiedziałem - chce zwalczać Kościół, czyni to przede wszystkim próbując osuszyć jego źródła, uniemożliwiając mu modlitwę i wiodąc do tych innych propozycji. Jeśli ustaje modlitwa, przez chwilę wydaje się, że wszystko może toczyć się normalnie, siłą bezwładu - ale po krótkim czasie Kościół uświadamia sobie, że stał się jak pusta skorupa, że stracił swoją oś nośną, że nie posiada już źródła ciepła i miłości.

Święci kobiety i mężczyźni nie mają życia łatwiejszego niż inni, wręcz przeciwnie, również oni mają swoje problemy, z którymi muszą się zmierzyć, a co więcej, często są przedmiotem przeciwdziałań. Ale ich siłą jest modlitwa, którą zawsze czerpią z niewyczerpanej „studni” Matki Kościoła. Modlitwą podsycają płomień swojej wiary tak, jak to czyniono z olejem w lampach. I w ten sposób idą naprzód, postępując w wierze i nadziei. Święci, którzy często niewiele znaczą w oczach świata, są w istocie tymi, którzy go podtrzymują, nie za pomocą broni pieniędzy i władzy, ale za pomocą oręża modlitwy.

W Ewangelii św. Łukasza Jezus zadaje dramatyczne pytanie, które zawsze skłania nas do refleksji: „Czy Syn Człowieczy znajdzie wiarę na ziemi, gdy przyjdzie?” (Łk 18,8), czy też znajdzie tylko organizacje, takie jak grupa „przedsiębiorców wiary”, wszyscy dobrze zorganizowani, czyniący dobroczynność, wiele rzeczy..., ale czy też znajdzie wiarę? „Czy Syn Człowieczy znajdzie wiarę na ziemi, gdy przyjdzie?”. Pytanie to pojawia się na końcu przypowieści, która ukazuje potrzebę wytrwałej, niestrudzonej modlitwy (por. w. 1-8). Możemy zatem wyciągnąć wniosek, że lampa wiary będzie zawsze płonąć na ziemi, tak długo, jak będzie olej modlitwy. Lampa prawdziwej wiary Kościoła będzie zawsze płonąć na ziemi, dopóki będzie w niej olej modlitwy. Jest tym, co niesie wiarę naprzód i niesie nasze biedne, słabe, grzeszne życie naprzód, ale modlitwa niesie je naprzód z pewnością. Jest to pytanie, jakie musimy sobie zadać my, chrześcijanie: czy się modlę? Czy się modlimy? Jak się modlę? Czy jak papugi czy też modlę się sercem? Jak się modlę? Czy modlę się będąc pewnym, że jestem w Kościele i modlę się z Kościołem, czy też modlę się trochę według moich wyobrażeń i pozwalam, aby moje wyobrażenia stały się modlitwą? To jest modlitwa pogańska, a nie chrześcijańska. Powtarzam: możemy stwierdzić, że lampa wiary będzie się zawsze paliła na ziemi, dopóki będzie w niej olej modlitwy.

To jest zasadnicze zadanie Kościoła: modlić się i wychowywać do modlitwy. Przekazywać z pokolenia na pokolenie lampę wiary wraz z olejem modlitwy. Lampa wiary, która oświetla, która porządkuje rzeczy takimi, jakimi są naprawdę, ale która może się rozwijać tylko z olejem modlitwy. W przeciwnym razie wiara gaśnie. Bez światła tej lampy nie bylibyśmy w stanie dostrzec drogi dla ewangelizacji; nie moglibyśmy zobaczyć twarzy naszych braci i sióstr, do których mamy się zbliżyć i którym mamy służyć; nie moglibyśmy oświetlić pomieszczenia, w którym spotykamy się we wspólnocie... Bez wiary wszystko się wali; a bez modlitwy wiara gaśnie. Dlatego Kościół, będący domem i szkołą komunii, jest domem i szkołą modlitwy.