Kard. Ryś: Stanisława Leszczyńska to wzór obrony życia

Ona jest potężnym znakiem ratowania każdego życia. Świadczy o tym zdanie, które sama zapisała w swoim raporcie położnej z Auschwitz: «dzieci nie wolno zabijać». Tak o heroicznej postawie Stanisławy Leszczyńskie opowiada kard. Grzegorz Ryś. Zakończył się diecezjalny etap procesu beatyfikacyjnego sługi Bożej. Zebrane dokumenty dostarczono do watykańskiej Dykasterii Spraw Kanonizacyjnych.

Portatorowi akt, ks. dr. Łukaszowi Burchardowi, pomogli w tym kard. Konrad Krajewski, jałmużnik papieski, kard. Grzegorz Ryś, metropolita łódzki, ks. prał. Krzysztof Nykiel – regens Penitencjarii Apostolskiej, ks. prał. Zbigniew Tracz – kanclerz Kurii Metropolitalnej Łódzkiej. O postaci pochodzącej z Łodzi bohaterki z Auschwitz rozmawiał z Radiem Watykańskim kard. Grzegorz Ryś. Wskazuje on po pierwsze, że kobieta ta stanowi obecnie przykład zaangażowania w ochronę życia. Zwłaszcza w obliczu ostatnich wydarzeń i decyzji dokonywanych we Francji, w Parlamencie Europejskim czy toczonej w Polsce debaty o aborcji.

„Ona jest tu potężnym znakiem ratowania każdego życia z tym zdaniem, które sama zapisała w swoim raporcie położnej z Auschwitz, że «dzieci nie wolno zabijać». To jest proste stwierdzenie” – zaznacza kard. Ryś. „Pamiętajmy, że w Auschwitz dokonywano także aborcji, kierując się takim czy innym rozumieniem potrzeby: to znaczy w Auschwitz było tak, że kobieta, której ciąża stała się widoczna, jej życie było zagrożone, mogła być natychmiast skazana na śmierć, ponieważ nie nadawała się do żadnej pracy. Więc w Auschwitz dokonywano też aborcji. A tu mamy osobę, która była radykalnie za życiem. Jak sama mówiła, odebrała 3 tys. porodów na bloku obozowym w strasznych warunkach higienicznych i żadne z dzieci nie umarło w czasie porodu, żadna z matek nie umarła w czasie porodu. Oczywiście, te dzieci potem były mordowane przez służbę obozową, ale 30 z nich przeżyło obóz.”

Inny ważny wymiar kandydatki na ołtarze, jak podkreśla metropolita łódzki, stanowi jej postawa pojednania, którą widać szczególnie już po wojnie i okupacji. „Zwłaszcza rodzina pani Leszczyńskiej podkreśla, że w domu nie wolno było źle mówić o Niemcach i że ona sama bardzo rzadko opowiadała o obozie koncentracyjnym, ponieważ nie chciała budzić nienawiści do Niemców” – zaznacza purpurat. „Jeden z jej zięciów był Niemcem, zresztą bardzo pięknie o niej zeznaje w procesie. Ale to wszystko wynikało właśnie stąd, że to była osoba wielkiego przebaczenia i wielkiego pojednania. I taką ją na pewno trzeba dzisiaj pokazywać.”

Ponadto, jak przyznaje kard. Ryś, istnieje jeszcze wiele innych wymiarów objawiających się w życiu sługi Bożej Stanisławy Leszczyńskiej. Np. to, jak gromadziła wokół siebie rodzinę, jednoczyła bliskich sobie ludzi. Sam metropolita łódzki dodaje, że dosyć szybko usłyszał o tej postaci. „W seminarium czytałem teksty biskupa [Bohdana] Bejzego o Leszczyńskiej i właściwie wydawało mi się, że sprawa powinna być już dawno przeprowadzona” – zauważa kard. Ryś. „Natomiast ten proces był w Łodzi zaczęty w 1992 r., potem z powodów, o których nie miejsce tu teraz ani czas mówić, się zatrzymał. Więc możliwie natychmiast postanowiłem go wznowić. Powołaliśmy nową komisję historyczną – bardzo kompetentnych historyków, którzy pracują dzisiaj w miejscu pamięci w Auschwitz i to, co trzeba było, myślę, zrobiliśmy dobrze. Mam nadzieję teraz na dalsze postępy tego procesu już w Watykanie.”

Zapytany na koniec, co szczególnie zapamiętał ze świadectw o słudze Bożej Stanisławie Leszczyńskiej czy z jej własnych słów, kard. Ryś wraca do czasów obozu koncentracyjnego. „Z tego co powiedziała, to chyba najbardziej zostaje [w pamięci] taka wymiana zdań z doktorem Mengele, który był autorem tych wszystkich pseudomedycznych zabiegów w Auschwitz” – wyznaje metropolita łódzki. „On się jej pytał, ile komplikacji miała przy przyjmowaniu porodów. I ona mu odpowiedziała, że ani jednej, co Mengele zdumiało, ponieważ powiedział jej, że w Niemczech nie ma takiej kliniki, w której by były takie wyniki, a w bloku obozowym w Birkenau takie cuda się działy.”