Papież o dokonaniach św. Alberta Wielkiego

Życie i działalność św. Alberta Wielkiego – dominikanina, filozofa, doktora Kościoła z XIII wieku, były przedmiotem katechezy Benedykta XVI w czasie audiencji ogólnej 24 marca na Placu św. Piotra w Watykanie. Było to kolejne nauczanie papieskie z rozpoczętego w lutym ub.r. cyklu prezentacji wybitnych pisarzy i myślicieli chrześcijańskich starożytności i średniowiecza.

Ojciec Święty przypomniał najważniejsze wydarzenia z życia tego wielkiego filozofa, teologa, a przy tym bardzo czynnego duszpasterza i członka Zakonu Kaznodziejskiego, w którym pełnił wiele ważnych funkcji, m.in. prowincjała. Jako naukowiec św. Albert „uczy nas, że między wiedzą a wiarą nie ma sprzeczności, ale panuje przyjaźń, mimo pewnych epizodów nieporozumień, do jakich dochodziło w historii” – powiedział mówca. Dodał, że święty ten udowodnił zarazem swoim życiem, że uczeni mogą, przez swe osiągnięcia na polu naukowym, przez poznawanie otaczającego nas świata, dojść do świętości.

Kultura św. Alberta ma w sobie „coś cudownego”, a jego „encyklopedyczne zainteresowania zaprowadziły go do zajmowania się nie tylko filozofią i teologią, jak robili to jego współcześni, ale także wieloma innymi znanymi wówczas dyscyplinami, od fizyki po chemię, od astronomii po mineralogię, od botaniki po zoologię” – mówił dalej Benedykt XVI. Zaznaczył, że jeszcze dziś święty ten „może nas wiele nauczyć”. Pokazuje on, że „człowiek wiary i modlitwy może spokojnie zajmować się naukami przyrodniczymi i rozwijać swą wiedzę o mikro- i makrokosmosie, odkrywając prawa właściwe materii, gdyż wszystko to zmierza do zaspokojenia głodu i miłości Boga” – dodał mówca.

Zauważył następnie, że „zjawiska przyrodnicze, obdarzone wielkością i pięknem, są niczym dzieła artysty, za których pośrednictwem podobnie także my możemy poznawać Autora dzieła stworzenia”. Uciekając się do podobieństwa z członkami Papieskiej Akademii Nauk, papież stwierdził, iż „świat przyrody można porównać do księgi napisanej przez Boga, którą my odczytujemy na podstawie różnych odniesień do nauki”. „Iluż to bowiem uczonych, idąc drogą wytyczoną przez św. Alberta Wielkiego, rozwijało swe badania pod wpływem zdumienia i wdzięczności wobec świata, który w ich oczach, naukowców i wierzących, jawił się jako dobre dzieło mądrego i kochającego Stwórcy!” – tłumaczył Ojciec Święty. Dodał, że „w ten sposób badanie naukowe przemienia się w hymn chwały”.

Papież zwrócił uwagę, że św. Albert, który za swe zasługi dla Kościoła i nauki otrzymał w 1931 zaszczytny tytuł „doctor universalis”, wiele zrobił dla przyjęcia i docenienia myśli Arystotelesa przez filozofię chrześcijańską, usuwając obawy współczesnych sobie teologów. Uważali oni, że filozofia tego wielkiego greckiego myśliciela starożytności „była całkowicie nie pogodzenia z wiarą chrześcijańską”. Święty ten wykazał również, iż filozofia i teologia stosują różne metody badawcze, ale że „w dialogu współpracują one zgodnie w celu odkrycia prawdziwego powołania człowieka, spragnionego prawdy i błogosławieństwa” – podkreślił Benedykt XVI.

Po wygłoszeniu swej katechezy streścił on ją w głównych językach światowych, a następnie pozdrowił pielgrzymów obecnych na audiencji w różnych językach, m.in. po polsku. W naszym języku papież powiedział:

Drodzy bracia i siostry! Jutro przypada uroczystość Zwiastowania Pańskiego. W Polsce jest ona obchodzona również jako Dzień świętości życia. Tajemnica Wcielenia odsłania szczególną wartość i godność ludzkiego życia. Bóg dał nam ten dar i uświęcił go, gdy Syn stał się człowiekiem i narodził się z Maryi. Wzywa też do obrony tego daru od poczęcia aż do naturalnej śmierci. Z całego serca jednoczę się z tymi, którzy podejmują różne inicjatywy na rzecz poszanowania i budzenia nowej społecznej wrażliwości. Niech wam Bóg błogosławi!