Przyszedł czas powiedzieć: non possumus!

Trafiasz w samo sedno. Każdej relacji zawsze towarzyszą te same dwie siły - miłość lub strach. Pozdrawiam :)

Mówi Pani jakieś cudze "mądrości" bezkrytycznie. Kiedy to Kosciół odrzucał lub odrzuca cudzołożnice i celników, czyli grzeszników. Przecież on jest dla nich szansą. Czy nie zauważyła Pani, że to właśnie Kościól naucza aby ich nie odrzucać? Przecież o tym mówi Ewangelia - Pismo Święte KK. Gdyby Pani uważnie ją przeczytała to niezawodnie by Pani zauwazyła, że warunkiem zbawienia i nawrócenia jest rezygnacja z grzechów. Jeżeli z tego warunku się zrezygnuje to Kościół przestanie być Kościołem, nie będzie już nigdy drogą do nieba, bo do nieba się dostaje przez oczyszczenie z grzechów a nie ich popełnianie. Pani proponuje swoje pomysły tak jakby Boga nie było, albo miała Pani specjalne pełnomocnictwa od Niego. Trochę pokory. To nie Pani decyduje co jest naszą wiarą.

Tomasz, masz rację. Ale ludziom się wmawia, że ich własne szczęście jest najważniejsze! Egoizm ścisle związany z brakiem odpowiedzialności za  najbliższych, dzieci. Oto dzisiejsza kultura medialna: Ja mam prawo do szczęcia, mimo dobra innych!

Ale kultura medialna nie miałaby znaczenia, gdyby nie osobista zgoda człowieka. O ile można usprawiedliwiać ludzkie wybory zła w wypadku osób niewierzących, to ostatnie próby usprawiedliwiania wierzących katolików jakąś kultura medialna, czasami etc są podszytem fałszem.

…Jeśli ktoś w życiu wybiera zło i trwa w tym wyborze, to taki ktoś nie jest wierzącym w Boga…On może pragnie mieć dobre samopoczucie, uczestniczyć w obrzędach, …nadal być katolikiem…, ale tylko obrzędowym.

...Jeśli ktoś w życiu wybiera zło i trwa w tym wyborze, to taki ktoś nie jest wierzącym w Boga... --- Jak sama zauważyłaś: JEŚLI... Ale skąd wiesz że ten ktoś kto wybiera zło, swojego wyboru dokonuje w pełni świadomie i w pełni dobrowolnie? Skąd wiesz że ma świadomość tego, że to co wybiera jest złem, a wybiera to ponieważ pragnie czynić zło? Skąd wiesz, że nie jest przekonany, że to co wybiera jest właśnie czymś dobrym, słusznym, tym co należałoby wybrać?

Uzasadnianie trwania w grzechu, czyli życia na wzór małzeńśki z inna osoba niż maż/żona jest podłoscia w stosunku do własnych dzieci. --- TomaszL, podłością to jest przede wszystkim te Twoje notoryczne insynuowanie wszelakich niegodziwości tym którzy śmią nie zgadzać się z Tobą.

Jeśli ktoś odrzuca dobro, czyli wybiera zło, to ma do tego pełne prawo. Nadal jest katolikiem, często wierzącym w Boga i praktykującym religijnie. Czy człowiek dobrowolnie odrzucający np. Msze św. niedzielną, bo akurat ma inne zajęcia, czy człowiek, któremu udało się wzbogacić dzięki krzywdzie innego (choćby dzięki pomyłce kasjerki o 1zl, albo korzystając z niedzielnych promocji), czy człowiek, który złorzecząc planuje zemstę na sąsiedzie za zastawione miejsce parkingowe, czy inny drobiazg uważa się za niewierzącego? A przecież to całe zło czyni dobrowolnie i mając pełną wiedze, iż jest to złe. Bo przecież każdy katolik zna od dziecka Dekalog, uczestniczył w lekcjach religii etc. Ile osób trwa latami w takich niby to drobnych grzechach, czesto przecież smiertelnych?

[...] A przecież to całe zło czyni dobrowolnie i mając pełną wiedze, iż jest to złe. Bo przecież każdy katolik zna od dziecka Dekalog, uczestniczył w lekcjach religii etc. --- Nieprawda! I sam jesteś tego dowodem! W swoim zaślepieniu nie jesteś w stanie uznać, że ktoś czyniący zło może być przekonany o tym, że właśnie czyni dobro. I uzurpując sobie prawo osądzania bliźnich autorytatywnie orzekasz, że jak ktoś czyni zło, to czyni to w pełni świadomie i dobrowolnie bo po prostu pragnie czynić zło. A przecież jak się chwaliłeś, nawet zdawałeś z religii maturę, więc masz pełną wiedzę o tym, że osądzanie bliźnich jest złem, a jednak z wprost zatwardziałym uporem notorycznie to czynisz, uznając to wręcz za swoją cnotę. Ile osób trwa latami w takich niby to drobnych grzechach, czesto przecież smiertelnych? --- Nie pytaj się ile osób a zastanów się nad sobą...

…a zatem, odwrotnie…kto żyje blisko Boga, ma łaskę rozróżniania dobra i zła i wyboru dobra, zgodnego z Boża wolą.

„...Wierzysz, że jest jeden Bóg? Słusznie czynisz - lecz także i złe duchy wierzą i drżą...” (Jk 2)

Magdaleno - dokladnie tak.

Dokładnie tak! Tyle że wyskoczyłaś z tym jak przysłowiowy Filip z konopii...

Nadal nie... Już ileż razy nasłuchałem się tego od przeróżnych pyszałkowatych nawiedzonych twierdzących, że oni potrafią bezbłędnie rozeznawać co jest dobrem a co złem - bo żyją blisko Boga i mają dar/łaskę rozróżniania dobra i zła. Owszem, kto żyje blisko Boga ma przeróżne łaski, i może nawet mieć łaskę rozróżniania dobra i zła. Ale jednak ciągle ma wolną wolę i zawsze to on dokonuje wyboru, i żadna "łaska" nie robi tego za niego i nie pozbawia go tej możliwości i wręcz konieczności wyboru. A co ciekawe, jak ktoś mówi że ma jakąś łaskę, np rozróżniania, to tak naprawdę raczej jej nie ma. Bo ci co ją rzeczywiście mają to wolą milczeć niż przechwalać się tym.

…Kto nie chce pełnić woli Boga, nie żyje blisko Boga …

Oczywiście zgadzam się z w/w stwierdzeniem. Ale czyż ja twierdziłem lub choć sugerowałem coś przeciwnego? Znowuż wyskakujesz ze swoim stwierdzeniem zupełnie bez związku, jak przysłowiowy Filip z konopii...

…to znaczy, że nie zrozumiałeś…

…przytaknąłeś, choć nie zrozumiałeś…

A jeśli nie ma dzieci?

Po raz kolejny przekonuję się, że jak nie masz argumentów to rzucasz coś bez sensu i udajesz sfinksa :-( Jak rzucasz swoje "refleksje" bez związku z dyskusją to nie ma czego rozumieć. Równie dobrze mógłbym odpowiadając Ci rzucić np. cytatem: "Zaprawdę, powiadam ci: nie wyjdziesz stamtąd, aż zwrócisz ostatni grosz." (Mt 5,26) a na Twoje zdziwione pytanie o sens odpowiedzieć Ci: "to znaczy że nie zrozumiałaś"...

…ależ ja Ciebie o nic nie pytam.

Widzę że coraz bardziej sobie pogrywasz prowokując pyskówkę. No to dalej baw się w to sama. Nie mam zamiaru brać w tym udziału.

…I o to chodzi,…i prośba na przyszłość, abyś nie komentował czyichś rozmów, które niekoniecznie musisz rozumieć…

Na dzieci porzucone wraz z sakramentalnym małżonkiem JUŻ spadło cierpienie z tym związane i NIC tego NIE COFNIE. Nawet gdyby wiarołomny małżonek postanowił wrócić to nic nie cofnie tych cierpień i zranień na całe życie, nawet jeżeli zaaprobują powrót wiarołomcy - co nie jest takie oczywiste i rzadko ma miejsce. Jak sama przyznajesz, rozwód ma destrukcyjne działanie na te dzieci i trzeba je niejako resocjalizować. Natomiast domaganie się aby wiarołomca bezwarunkowo porzucił swoją nową rodzinę razem z nowymi dziećmi jest równoznaczne z domaganiem się wyrządzenia tej samej krzywdy kolejnym dzieciom. A uznawanie tego za dowartościowywanie nowych dzieci kosztem dzieci starych świadczy jedynie o tym, że w swoim cierpieniu straciłaś obiektywizm osądu, i skoro nie możesz cofnąć już tego co spotkało Ciebie i Twoje dzieci, to zżera Cię żądza by tego samego doświadczyła nowa rodzina Twojego małżonka.

Przecież mówienie o dobru "drugich" dzieci to jest przykład zakłamania, kiedy te pierwsze sie porzuciło. Wygodnie jest tłumaczyc innym, iz musi sie byc w związku cudzołożnym dla dobra nowych dzieci. Jezli ktoś tak mówi uczciwie iż jedyną przyczyną bycia w takim drugim związku jest dobro dzieci, to co powie, gdy dzieci dorosna? Opuści swoją drugą "żonę" (drugiego "meża"), czy znajdzie kolejną wymówkę? A jak sie czują dzieci z pierwszego i drugiego zwiazku we wzjamnych relacjach? Czy kogoś to obchodzi? Jak sie czują dzieci, gdy nagle na starość ich rodzic sobie o nich przypomni, bo potrzebuje ich opieki? 

"..A uznawanie tego za dowartościowywanie nowych dzieci kosztem dzieci starych świadczy jedynie o tym, że w swoim cierpieniu straciłaś obiektywizm osądu, i skoro nie możesz cofnąć już tego co spotkało Ciebie i Twoje dzieci, to zżera Cię żądza by tego samego doświadczyła nowa rodzina Twojego małżonka." ...właśnie o tym pisze @matka, o braku ludzkiego miłosierdzia wobec cierpiących.

Nieprawda. @matka słysząc jak ktoś mówi iż domaganie się porzucenia "nowych" dzieci jest równoznaczne z domaganiem się wyrządzenia krzywdy kolejnym dzieciom, reaguje w sposób typowy dla kogoś zżeranego przez poczucie krzywdy i związaną z nim zawiść. Wg niej, jak ktoś nie chce wyrządzać krzywdy kolejnym dzieciom to oznacza to, że pomija i lekceważy czy wręcz ignoruje krzywdę jej dzieci. I w ten sposób sama wykazuje się brakiem miłosierdzia oraz żądzą odwetu.

Nie wydaje mi się to konieczne ale na wszelki wypadek dodam. Nie doświadczam tego osobiście więc nie jestem w stanie uświadomić sobie ogromu cierpień porzuconych małżonków i dzieci. To co wiem dzięki swoim znajomym tego doświadczającym to zaledwie fragmenty tego co oni przeżywają. Ale nie jest też tak, że nie mam o tym pojęcia, bo jednak znam problem nie tylko ze słyszenia czy lektur, ale w miarę dobrze znam dwie realne takie rozbite rodziny. I w związku z tym głęboko współczuję KAŻDEMU porzuconemu małżonkowi oraz ich dzieciom. Ale to że im współczuje, wcale nie oznacza, że każde zabranie głosu będę zaczynał od wyrażania im współczucia tak na wszelki wypadek.

…ja nie zobaczyłam w słowach ~matki, tego, co Ty: „reaguje w sposób typowy dla kogoś zżeranego przez poczucie krzywdy i związaną z nim zawiść. Wg niej, jak ktoś nie chce wyrządzać krzywdy kolejnym dzieciom to oznacza to, że pomija i lekceważy czy wręcz ignoruje krzywdę jej dzieci. I w ten sposób sama wykazuje się brakiem miłosierdzia oraz żądzą odwetu."

KAŻDE dzieci cierpią wskutek porzucenia. Domaganie się więc odejścia od nieślubnych dzieci jest równoznaczne z domaganiem się wyrządzania krzywdy kolejnym dzieciom. I stwierdzenie tego faktu nie jest żadnym pomijaniem czy lekceważeniem krzywdy już wyrządzonej ślubnym dzieciom. W żaden sposób nie świadczy również o rzekomym braku ludzkiego miłosierdzia wobec cierpiących. Natomiast tego typu insynuacje zdradzają właśnie brak miłosierdzia i żądzę odwetu. Jeśli tego nie zauważasz to chyba tylko dlatego, że nie chcesz zauważyć.

Anonimie - Wskutek rozbicia rodziny i założenia nowej cierpi mnóstwo osób. Głównie cierpi porzucona żona (ew.mąż) i dzieci.  Jednak nie ma innej drogi na uzdrowienie małżeństwa, jak odejście od grzechu i powrót na drogę wyznaczoną przez sakrament małżeństwa. Oskarżanie matki o żądzę odwetu jest w zasadzie zamknięciem jej ust, bo żeby nie oskarżono ją o odwet, to ma się pogodzić z sytuacją i nie czekać na powrót męża?  Czy nie dostrzegasz absurdów swojego myślenia? Według Twojej logiki każda druga rodzina jest bardziej chroniona niż pierwsza sakramentalna, a drugie dzieci mają większe prawa do ojca bo te pierwsze już cierpiały to nic im nie pomoże? Skąd możesz wiedzieć, czy one nie czekają na powrót ojca i zostaną uzdrowione, gdy wróci? Będzie krzywda kolejnych dzieci, prawda, ale ta krzywda spadnie na tego, kto nie licząc się z zawartym małżeństwem powołuje do życia nowe dzieci.

Gdyby małżonkom chodziło o dobro dzieci, nie opuściliby ich nigdy ….hipokryzją jest usprawiedliwianie trwania partnerów w niesakramentalnym związku ze względu na dobro dzieci...

Wypisujesz truizmy, bo to oczywiste że cierpi mnóstwo osób, choć głównie porzucony małżonek i dzieci, i oczywistym jest również że dla uzdrowienia małżeństwa nie ma innej drogi jak odejście od grzechu i powrót na drogę wyznaczoną przez sakrment małżeństwa. Tyle tylko że te Twoje truizmy nie mają związku z tematem! Nie zamykam porzuconemu małżonkowi ust i nie wymagam aby pogodziła się z sytuacją i nie czekała na powrót wiarołomnego małżonka. Absurdem to jest Twoja "logika" uznająca, że ja protestując przeciwko oskarżaniu o brak miłosierdzia tych którzy śmieli zwrócić uwagę na to że domaganie się porzucenia nieślubnych dzieci jest domaganiem się wyrządzenia krzywdy również i tym dzieciom, zamykam w ten sposób usta (itp) porzuconemu małżonkowi. Absurdem jest Twoja oszczercza "logika" wnioskująca, że zwracanie uwagi na to iż domaganie się porzucenia nieślubnych dzieci jest domaganiem się wyrządzenia krzywdy również i tym dzieciom, oznacza iż druga rodzina jest bardziej chroniona niż pierwsza, a drugie dzieci mają większe prawa do ojca. Zaskakuje mnie jednak i bulwersuje Twój brak miłosierdzia i żądza odwetu :-( Jak możesz oczekiwać porzucenia kolejnych dzieci i jednocześnie tak beztrosko przyznawać, że owszem będą one cierpieć? Wbrew Twoim wyobrażeniom budowanym na moralności Kalego, krzywda kolejnych porzuconych dzieci spadłaby nie tylko na wiarołomnego małżonka ale i na tych którzy domagają się od niego aby te dzieci skrzywdził.

Hipokryzją - i to graniczącą z głupotą - to jest domaganie się aby rodzic porzucił kolejne dzieci... i przyznając że rzeczywiście będzie to ich krzywdzeniem, powoływać się na pragnienie czynienia dobra...

…A więc grzech cudzołóstwa jest grzechem cudzołóstwa, i posiadanie dzieci nie znosi tego grzechu.

"A więc grzech cudzołóstwa jest grzechem cudzołóstwa, i posiadanie dzieci nie znosi tego grzechu." O ile dyskusyjne jest życie w jednym mieszkaniu (nie jako malzeństwo) ze względu na dobro małego dziecka, o tyle usprawiedliwainie współzycia z osobą nie będąca małzonkiem dobrem dziecka jest jakimś kuriozum. Zgrzeszyłeś (aś), owocem grzechu jest dziecko, ale nie oznacza to iż dalej musisz grzeszyc cudzołostwem. 

[...] usprawiedliwainie współzycia z osobą nie będąca małzonkiem dobrem dziecka jest jakimś kuriozum. --- Jest jakimś kuriozum? A kto tak robił? NIKT! To wyłącznie Twój wymysł mający na celu dyskredytowanie tych którzy śmieli nie zgodzić się z Tobą. Usprawiedliwianie współżycia z osobą nie będącą małżonkiem dobrem dziecka oczywiście byłoby jakimś kuriozum - ale byłoby kuriozum, byłoby gdyby tak ktoś zrobił. A nie że jest kuriozum, bo póki co nikt tak nie robi! Zgrzeszyłeś (aś), owocem grzechu jest dziecko, ale nie oznacza to iż dalej musisz grzeszyc cudzołostwem. --- Tu się zgadzamy.

Proponuję zostawić rozwodników, homoseksualistów i innych problematyków sobie. Kościół nigdy nikogo nie potępiał i nie potępi. Robienie wielkiego halo z problemów garstki ludzi, karmienie wiernych subtelnościami, sprzecznościami,czy źle pojmowanym miłosierdziem jest naprawdę niesmaczne, gorszące i prowadzi do dużego zamieszania.  Chrystus ustanowił sakramenty. Poprawianie, czy reinterpretowanie Boga trąci ogromną pychą i zarozumiałością. W tej całej sytuacji naprawdę lepiej byłoby zastanowić się, komu tych sakramentów udzielać. Jak widać, podejście "sakrament dla każdego" skutował (skutkuje) coraz częściej przykrymi i trudnymi sytuacjami. Większość ludzi nie rozumie Bożej wykładni. Biskupi powinni raczej obradować nad tym, jak skutecznie zachęcać do pogłębiania wiedzy regligijnej i wiary, niż zastanawiać się, co by tu zmienić, by ludziom było łatwiej (przyjemniej). 

Przy okazji modlitwy o którą i ja apeluję pamiętajmy o cenie jaką zapłacił za swoje "non possumus" kardynał Sefan Wyszyński! Ufam, że jemu Bóg już zechciał nagrodzić...