47. Międzynarodowy Kongres Eucharystyczny, 18 czerwca 2000

1. «Jedno jest Ciało i jeden Duch, bo też zostaliście wezwani do jednej nadziei, jaką daje wasze powołanie» (Ef 4, 4).

Jedno Ciało! Na tych słowach apostoła Pawła skupia się szczególnie dzisiejszego wieczoru cała nasza uwaga, gdy odprawiamy uroczyste Nieszpory na rozpoczęcie Międzynarodowego Kongresu Eucharystycznego. Jedno Ciało: myśl zwraca się przede wszystkim ku Ciału Chrystusa, które jest Chlebem życia! Jezus, narodzony dwa tysiące lat temu z Maryi Panny, zechciał pozostawić nam w Ostatniej Wieczerzy swoje Ciało i Krew złożone w ofierze za całą ludzkość. Wokół Eucharystii, sakramentu Jego miłości do nas, gromadzi się Kościół, Jego Mistyczne Ciało. Chrystus i Kościół, jedno Ciało, jedna wielka tajemnica. Mysterium fidei!

2. Ave, verum corpus, natum de Maria Virgine! — Bądź pozdrowione, prawdziwe Ciało Chrystusa, zrodzone z Maryi Panny! Zrodzone w pełni czasu, zrodzone z niewiasty, zrodzone pod prawem (por. Ga 4, 4). W sercu Wielkiego Jubileuszu i na początku tygodnia poświęconego Kongresowi Eucharystycznemu powracamy do tego historycznego wydarzenia w dziejach naszego zbawienia. Jak pasterze zginamy kolana przed betlejemskim żłobem; jak mędrcy ze Wschodu oddajemy hołd Chrystusowi, Zbawicielowi świata. Jak starzec Symeon bierzemy Go w ramiona błogosławiąc Boga, bo nasze oczy ujrzały zbawienie, które On przygotował wobec wszystkich narodów: Światło na oświecenie pogan i chwałę ludu Izraela (por. Łk 2, 20-32). Przemierzmy raz jeszcze kolejne etapy Jego ziemskiego życia aż po Kalwarię, aż po chwalebne zmartwychwstanie. W najbliższych dniach będziemy się zatrzymywać przede wszystkim w Wieczerniku, rozważając wszystko, co Jezus Chrystus uczynił i wycierpiał dla nas.

3. «In supremae nocte cenae (...) se dat suis manibus». Podczas Ostatniej Wieczerzy Chrystus, świętując Paschę razem z uczniami, złożył samego siebie w ofierze za nas. Dlatego Kościół, zgromadzony na Międzynarodowym Kongresie Eucharystycznym, powraca w tych dniach do Wieczernika i trwa tam w zamyśleniu i adoracji. Przeżywa na nowo wielką tajemnicę wcielenia, wpatrując się w sakrament, w którym Chrystus pozostawił nam pamiątkę swej męki: «To jest Ciało moje, które za was będzie wydane (...). Ten kielich to Nowe Przymierze we Krwi mojej, która za was będzie wylana» (Łk 22, 19-20).

Ave, verum corpus (...) vere passum, immolatum!

Wielbimy cię, prawdziwe Ciało Chrystusa, obecne w sakramencie nowego i wiecznego Przymierza, żywa pamiątko odkupieńczej ofiary. Ty, o Panie, jesteś chlebem żywym, który zstąpił z nieba i który daje życie człowiekowi! Na krzyżu wydałeś swoje ciało za życie świata (por. J 6, 51): in cruce pro homine! Ludzki umysł nie jest w stanie pojąć tak wzniosłej tajemnicy. Ale umocniony łaską Bożą, ośmiela się powtarzać z wiarą:

Adoro te devote, latens Deitas,

quae sub his figuris vere latitas.

Wielbię Ciebie, Boże ukryty,

który pod tymi świętymi postaciami

prawdziwie jesteś obecny.

4. «Jedno jest Ciało i jeden Duch, bo też zostaliście wezwani do jednej nadziei, jaką daje wasze powołanie» (Ef 4, 4).

W tych słowach, których przed chwilą wysłuchaliśmy, apostoł Paweł mówi o Kościele, wspólnocie ludzi wierzących, połączonych w jednym ciele, przenikniętych jednym Duchem i umocnionych uczestnictwem w jednej nadziei. Paweł ma na myśli rzeczywistość mistycznego Ciała Chrystusa, które w Jego Ciele eucharystycznym ma swoje żywotne centrum, promieniujące energią łaski na wszystkie członki. Pisze Apostoł: «Chleb, który łamiemy, czyż nie jest udziałem w Ciele Chrystusa? Ponieważ jeden jest chleb, przeto my, liczni, tworzymy jedno Ciało» (1 Kor 10, 16-17). Tak więc my wszyscy, ochrzczeni, stajemy się członkami tego ciała i tym samym członkami jedni drugich (por. 1 Kor 12, 27; Rz 12, 5). Z głębi serca składamy dzięki Bogu, który uczynił z Eucharystii sakrament naszej pełnej komunii z Nim i z braćmi.

5. Dzisiejszego wieczoru, odprawiając uroczyste Nieszpory o Trójcy Przenajświętszej, rozpoczynamy tydzień szczególnie bogaty, który zgromadzi wokół Eucharystii biskupów i kapłanów, osoby konsekrowane i wiernych świeckich z wszystkich części świata. Będzie to niezwykłe doświadczenie wiary i wymowne świadectwo kościelnej komunii. Witam was, drodzy bracia i siostry, uczestniczący w tym wydarzeniu jubileuszowym, w którym można dostrzec samo serce całego Roku Świętego. Szczególne pozdrowienie kieruję do wiernych diecezji rzymskiej, naszej diecezji, którzy pod przewodnictwem księdza Kardynała Wikariusza i biskupów pomocniczych oraz przy współpracy duchowieństwa, zakonników i zakonnic, a także licznych i ofiarnych osób świeckich przygotowali Kongres Eucharystyczny w jego wielorakich aspektach. Diecezja będzie się starała zapewnić harmonijny przebieg Kongresu w nadchodzących dniach, świadoma zaszczytu, jakiego doznaje, goszcząc to centralne wydarzenie Wielkiego Jubileuszu. Specjalne pozdrowienie pragnę skierować także do licznych bractw, które zgromadziły się w Rzymie, aby uczestniczyć w wymownej «Drodze braterstwa». Ich obecność, której szczególnego kolorytu dodają artystyczne krzyże i cenne wizerunki święte, przywiezione tu na ogromnych «machinach», stanowi godną oprawę nabożeństwa eucharystycznego, które nas tu zgromadziło. Na tym placu skupia się dziś uwaga umysłów i serc licznych wiernych na całym świecie. Wzywam wszystkich — poszczególnych wiernych i całe wspólnoty kościelne wszędzie na ziemi — by przeżywały z nami te wzniosłe chwile pobożności eucharystycznej. Proszę zwłaszcza dzieci i osoby chore oraz wspólnoty kontemplacyjne, aby ofiarowały swoje modlitwy w intencji pomyślnego i owocnego przebiegu tego międzynarodowego spotkania eucharystycznego.

6. Kongres Eucharystyczny jest dla nas wezwaniem do odnowienia wiary w rzeczywistą obecność Chrystusa w Sakramencie Ołtarza: Ave, verum corpus! Jest też równocześnie naglącym wezwaniem do pojednania i jedności wszystkich wierzących: «Jedno Ciało (...), jedna wiara, jeden chrzest»! Podziały i sprzeczności nadal niestety ranią Ciało Chrystusa i nie pozwalają chrześcijanom różnych wyznań dzielić się jednym chlebem eucharystycznym. Dlatego módlmy się jednomyślnie o uzdrawiającą moc Bożego miłosierdzia, szczególnie obfitą w Roku Jubileuszowym. Ty zaś, o Chryste, jedyna Głowo i Zbawicielu, przyciągnij do siebie wszystkie swoje członki. Zjednocz je i przemień swoją miłością, aby Kościół promieniował nadprzyrodzonym pięknem, które jaśnieje w świętych w każdej epoce i w każdym narodzie, w męczennikach, wyznawcach, dziewicach i niezliczonych świadkach Ewangelii!

O Iesu dulcis, o Iesu pie,

o Iesu, fili Mariae!

Amen!