Jubileusz Chorych i Pracowników Służby Zdrowia, 11 lutego 2000

1. «Z wysoka Wschodzące Słońce nas nawiedzi» (Łk 1, 78). Tymi słowami Zachariasz przepowiadał bliskie już przyjście na świat Mesjasza. Odczytana przed chwilą karta Ewangelii pozwoliła nam przeżyć na nowo historię nawiedzenia: nawiedzenia krewnej Elżbiety przez Maryję; nawiedzenia Jana przez Jezusa; nawiedzenia człowieka przez Boga. Drodzy chorzy Bracia i Siostry, którzy zgromadziliście się na tym placu, aby obchodzić swój Jubileusz: także to dzisiejsze wydarzenie jest wyrazem szczególnego nawiedzenia Bożego. Z tą świadomością witam was i serdecznie pozdrawiam. Następca Piotra nosi was w swoim sercu, dzieli wszystkie wasze troski i niepokoje. Witajcie! Bardzo głęboko przeżywam dzisiaj obchody Wielkiego Jubileuszu Roku 2000 razem z wami, z pracownikami służby zdrowia, z waszymi rodzinami i z wolontariuszami, którzy otaczają was troskliwą opieką. Witam abpa Javiera Lozano Barragana, przewodniczącego Papieskiej Rady ds. Duszpasterstwa Służby Zdrowia, wraz z jego współpracownikami, którzy zadbali o organizację tego jubileuszowego spotkania. Witam obecnych tu księży kardynałów i biskupów, a także biskupów i kapłanów, którzy przybyli na dzisiejszą uroczystość z grupami chorych. Witam pana ministra zdrowia Republiki Włoskiej i innych przedstawicieli władz. Na koniec z wdzięcznością witam licznych pracowników służby zdrowia i ochotników, którzy w tych dniach okazali gotowość do służby chorym.

2. «Z wysoka Wschodzące Słońce nas nawiedzi». Tak! Bóg dzisiaj nas nawiedził! Jest z nami w każdej sytuacji. Ale Jubileusz to bardzo szczególne doświadczenie Jego nawiedzenia. Stając się człowiekiem, Syn Boży przyszedł, aby nawiedzić każdego człowieka i stał się dla każdego «Bramą»: Bramą życia, Bramą zbawienia. Przez tę Bramę człowiek musi przejść, jeśli chce znaleźć zbawienie. Każdy jest wezwany, by przekroczyć jej próg. Dzisiaj do przejścia przez nią jesteście zaproszeni w szczególny sposób wy, drodzy chorzy i cierpiący, którzy przybyliście na plac św. Piotra z Rzymu, Włoch i całego świata. Jesteście wezwani także wy, którzy towarzyszycie nam dzięki specjalnemu połączeniu telewizyjnemu i jednoczycie się z naszą modlitwą z sanktuarium w Częstochowie, w Polsce: kieruję do was słowa serdecznego pozdrowienia, obejmując nim także tych, którzy we Włoszech i za granicą uczestniczą w naszej uroczystości za pośrednictwem radia i telewizji. Bracia i siostry, niektórzy z was są od lat przykuci do łoża boleści; proszę Boga, aby dzisiejsze spotkanie przyniosło im wielką ulgę fizyczną i duchową! Pragnę, aby ta wzruszająca uroczystość stała się dla wszystkich, zdrowych i chorych, sposobnością do refleksji nad zbawczą wartością cierpienia.

3. Cierpienie i choroba są wpisane w tajemnicę życia człowieka na ziemi. Z pewnością należy walczyć z chorobą, bo przecież zdrowie jest darem Bożym. Ale ważne jest też, aby umieć odczytać zamysł Boży, kiedy cierpienie puka do naszych drzwi. «Kluczem» do jego odczytania jest Krzyż Chrystusa. Wcielone Słowo wyszło naprzeciw naszym słabościom, biorąc je na swoje barki w tajemnicy krzyża. Od tamtej chwili istnieje możliwość nadania sensu każdemu cierpieniu, dzięki czemu jest ono szczególnie cenne. Od dwóch tysięcy lat, od dnia męki Chrystusa, krzyż jaśnieje jako najpełniejsze objawienie miłości Boga do nas. Kto potrafi przyjąć go we własnym życiu, doświadcza, że cierpienie, rozjaśnione światłem wiary, staje się źródłem nadziei i zbawienia. Drodzy chorzy, powołani w tej chwili do dźwigania najcięższego krzyża, niech Chrystus będzie dla was Bramą. Niech Chrystus będzie Bramą także dla was, drodzy opiekunowie, którzy troszczycie się o chorych. Jak Dobry Samarytanin, każdy wierzący winien darzyć miłością tych, którzy cierpią. Nie wolno «przechodzić obok» ludzi dotkniętych chorobą. Trzeba się zatrzymać, pochylić nad ich chorobą i ofiarnie wziąć na siebie część jej brzemienia i trudności, jakie niesie z sobą.

4. Św. Jakub pisze: «Choruje ktoś wśród was? Niech sprowadzi kapłanów Kościoła, by się modlili nad nim i namaścili go olejem w imię Pana. A modlitwa pełna wiary będzie dla chorego ratunkiem i Pan go podźwignie, a jeśliby popełnił grzechy, będą mu odpuszczone» (Jk 5, 14-15). W szczególny sposób odpowiemy na to wezwanie apostoła, gdy za chwilę niektórzy z was, drodzy chorzy, otrzymają sakrament Namaszczenia Chorych. Przywracając siły duchowe i fizyczne, ukazuje on wyraźnie, że Chrystus jest dla człowieka cierpiącego Bramą, która prowadzi do życia. Drodzy chorzy, to właśnie jest szczytowy moment waszego Jubileuszu! Przekraczając próg Drzwi Świętych, zjednoczcie się z wszystkimi, którzy we wszystkich częściach świata już przez nie przeszli i którzy przez nie przejdą w ciągu Roku Jubileuszowego. Przekroczenie Drzwi Świętych niech będzie znakiem waszego duchowego wejścia w tajemnicę Chrystusa, Odkupiciela ukrzyżowanego i zmartwychwstałego, który z miłości «obarczył się naszym cierpieniem, i dźwigał nasze boleści» (Iz 53, 4).

5. Kościół wkracza w nowe tysiąclecie, przyciskając do serca Ewangelię cierpienia, która jest orędziem odkupienia i zbawienia. Chorzy bracia i siostry, wy jesteście szczególnymi świadkami tej Ewangelii. Trzecie tysiąclecie oczekuje od chrześcijan cierpiących tego świadectwa. Oczekuje go także od was, pracownicy służby zdrowia, którzy wykonując różne zadania, pełnicie u boku chorych misję niezwykle doniosłą i bardzo wysoko cenioną. Niech nad każdym z was pochyli się Niepokalana Dziewica, która w Lourdes przyszła nas nawiedzić, co dzisiaj wspominamy z radością i wdzięcznością. W grocie w Massabielle powierzyła Ona św. Bernadecie orędzie, które wprowadza nas w samo serce Ewangelii: prowadzi do nawrócenia i pokuty, do modlitwy i ufnego zawierzenia Bogu. Wraz z Maryją, Dziewicą nawiedzenia, my także zanosimy do Boga hymn Magnificat — pieśń nadziei wszystkich ubogich, chorych i cierpiących na świecie, którzy pełni są radości, bo wiedzą, że Bóg jest z nimi jako ich Zbawiciel. Tak więc razem z Najświętszą Panną pragniemy wołać: «Wielbi dusza moja Pana» i skierować nasze kroki ku prawdziwej Bramie Jubileuszu: ku Jezusowi Chrystusowi, temu samemu wczoraj, dziś i na wieki!