Papież w Bahrajnie – wspólnie działać na rzecz rozwiązywania problemów świata

Bahrajn to małe królestwo leżące na archipelagu 33 wysp w Zatoce Perskiej. Katolików w tym 1,4 milionowym państwie jest tylko 6%, ok. 85 tys. Większość stanowią muzułmanie. Po co papież Franciszek udaje się do Bahrajnu? Jakie cele mu przyświecają? Bp Paul Hinder, administrator apostolski Wikariatu Arabii Północnej i Południowej, obecnie emerytowany, wskazuje na to, że papież „jest świadomy potrzeby poprawy relacji między religiami i znalezienia podstaw do wspólnego działania w ważnych sprawach ludzkości, jakimi są pokój, sprawiedliwość, klimat i wiele innych rzeczy, w tym oczywiście prawa człowieka”.

Wspólna deklaracja papieża i wielkiego imama Al-Azharu

Serwis Papieski

Obecność wspólnot chrześcijańskich w Bahrajnie jest stosunkowo niedawna i składa się głównie z personelu dyplomatycznego, firm zagranicznych i ich pracowników, którzy przybywali do kraju od 1930 roku. Choć islam jest religią oficjalną i obowiązuje prawo szariatu, czyli prawo islamskie, chrześcijanie i wyznawcy innych religii cieszą się wolnością kultu, a rządząca dynastia Al-Khalifa od dawna promuje tolerancyjną politykę wyznaniową, otwartą na dialog międzyreligijny, co potwierdza m.in. fakt, że w Królestwie znajduje się kilka niemuzułmańskich miejsc kultu, w tym dwie parafie. Kościół lokalny w Bahrajnie, wyjaśnia abp Hinder, jest zaangażowany w działalność duszpasterską i inicjatywy charytatywne, realizowane przez grupy i stowarzyszenia parafialne. Kościół katolicki prowadzi także szkołę.

VM: Kim są katolicy w Bahrajnie?

PH: W Bahrajnie jest około 80 tys. katolików, którzy pochodzą z różnych stron świata, zwłaszcza z Afryki, Ameryki, Indii, Filipin i innych krajów, zwłaszcza sąsiednich, takich jak Liban, Jordania i Irak. Są to wspólnoty obrządku łacińskiego, syromalabarskiego, syromalankarskiego, maronitów, Syryjczyków, itd. Nadaje to szczególny koloryt Kościołowi lokalnemu. 

Bahrajn stosuje szariat, czyli prawo islamskie, ale jest też krajem, w którym religie cieszą się wolnością wyznania. To oznacza, że szariat dopuszcza spotkanie kultur i religii oraz jest z nim zgodny. Czy tak jest rzeczywiście?

To zawsze zależy od tego, jak się go stosuje. Bahrajn jednak zawsze był bardzo otwarty na inne religie. W przypadku Kościoła katolickiego trzeba się cofnąć do roku 1939, kiedy mieliśmy pierwszy kościół obok dużych szkół arabskich. Otwartość ta jest większa niż w przypadku innych krajów regionu.

Oficjalne logo papieskiej pielgrzymki do Bahrajnu - vaticannews.vaBahrajn jest przedstawiany jako państwo, w którym stosowana jest kara śmierci – i nie jest to pierwsze, które odwiedził papież Franciszek – gdzie prawa człowieka nie są w pełni respektowane. Czy w związku z tym przywódcy Bahrajnu są otwarci na dialog?

Myślę, że papież, z zachowaniem dyskrecji, również wypowie się na temat tej sytuacji. On zdaje sobie z tego sprawę. Oczywiście sprawy tego typu nie nabiorą zapewne takiego rozgłosu, jakiego niektórzy oczekują. Ale jak znam papieża, to nie będzie milczał choć, być może, nie będzie się wypowiadał publicznie o takich sprawach.

W programie Franciszka jest Msza św. dla wspólnoty katolickiej, ale także modlitwa ekumeniczna i spotkanie z Radą Starszych Muzułmanów. Odbędzie się także spotkanie z Imamem Al-Tayebem, z którym Papież podpisał Deklarację o międzyludzkim braterstwie. Co ks. sądzi o tej przyjaźni, która rozwinęła się między papieżem Franciszkiem a wielkim imamem Al-Azhar?

Dokument o ludzkim braterstwie dla pokoju światowego i współistnienia

Serwis Papieski

Myślę, że określenie „przyjaźń” jest poprawne. Widziałem to kilka lat temu, gdy papież przyjechał do Abu Zabi. Było jasne, że istnieje między nimi szczególna relacja, głębsza, być może, niż z innymi przywódcami muzułmańskimi. I Papież wykorzystuje ją, by prowadzić dialog. Oczywiście, nie chce się ograniczać tylko do jednego nurtu, jednej części świata muzułmańskiego. Zapewne będzie się starał pogłębić relację nie tylko z sunnitami, ale także z szyitami czy z innymi odłamami w świecie muzułmańskim. Papież jest świadomy potrzeby poprawy relacji między religiami i znalezienia podstaw do wspólnego działania w wielkich sprawach ludzkości, jakimi są pokój, sprawiedliwość, klimat i wiele innych rzeczy, w tym oczywiście prawa człowieka.