Rozważanie przed modlitwą "Anioł Pański", 9 lipca 2000

1. W ramach obchodów Jubileuszu dziś rano spotkałem się z radością z więźniami osadzonymi w więzieniu «Regina Caeli». Było to wzruszające przeżycie, przeniknięte modlitwą i głęboko ludzkie. Starałem się zrozumieć cierpienia, lęki i nadzieje każdego z więźniów, odczytując je w ich oczach. Wiedziałem, że spotykam w nich Chrystusa, który w Ewangelii utożsamia się z nimi i mówi wręcz: «byłem w więzieniu, a przyszliście do Mnie» (Mt 25, 36). Właśnie z myślą o ich kondycji zaproponowałem w Orędziu na Jubileusz w więzieniach, aby z okazji Roku Świętego ofiarowano im jakąś formę ułaskawienia. Wezwałem przede wszystkim prawodawców na całym świecie, aby zastanowili się na nowo nad systemem więziennictwa i nad samym systemem karnym, nadając im kształt bardziej odpowiadający godności człowieka, zgodnie z zasadami sprawiedliwości, której celem jest przemiana winnego, a nie tylko przywrócenie ładu zaburzonego przez przestępstwo. Należy bowiem pomagać tym, którzy popełnili błąd, aby mogli wejść na drogę odnowy moralnej oraz wzrostu osobistego i wspólnotowego, a przez to włączyć się na nowo w życie społeczeństwa.

2. Dzisiaj w Baltimore rozpoczyna się posiedzenie plenarne Międzynarodowej Komisji Mieszanej ds. Dialogu Teologicznego między Kościołem katolickim a Kościołami prawosławnymi, które na progu trzeciego tysiąclecia ma podjąć refleksję nad pewnymi zagadnieniami istotnymi dla przyszłości naszych wzajemnych relacji. Wzywam wszystkich do modlitwy, aby Bóg rozlał w sercach dary swego Ducha i sprawił, że spotkanie to będzie sprzyjało coraz głębszemu porozumieniu między katolikami a prawosławnymi i dzięki temu stanie się kolejnym krokiem naprzód na drodze do upragnionego celu, jakim jest pełna komunia Kościołów.

3. Na koniec uważam za konieczne powiedzieć kilka słów na temat głośnych manifestacji, jakie odbyły się w Rzymie w ostatnich dniach. W imieniu Kościoła rzymskiego zmuszony jestem wyrazić rozgoryczenie z powodu zniewagi, jaką wyrządzono Wielkiemu Jubileuszowi Roku 2000, oraz obrazy chrześcijańskich wartości tego miasta, tak bardzo drogiego sercom katolików na całym świecie. Kościół nie może przemilczać prawdy, gdyż uchybiłby wierności wobec Boga Stwórcy i nie pomagałby w odróżnianiu dobra od zła. Zamierzam tu ograniczyć się jedynie do odczytania tego, co napisane jest na ten temat w Katechizmie Kościoła Katolickiego, który przypomniawszy, że akty homoseksualne są sprzeczne z prawem naturalnym, stwierdza: «Znaczna liczba mężczyzn i kobiet przejawia głęboko osadzone skłonności homoseksualne. Osoby takie nie wybierają swojej kondycji homoseksualnej; dla większości z nich stanowi ona trudne doświadczenie. Powinno się traktować je z szacunkiem, współczuciem i delikatnością. Powinno się unikać wobec nich jakichkolwiek oznak niesłusznej dyskryminacji. Osoby te są wezwane do wypełniania woli Bożej w swoim życiu i — jeśli są chrześcijanami — do złączenia z ofiarą krzyża Pana trudności, jakie mogą napotykać z powodu swojej kondycji» (KKK, 2358).

Matka Niebieska niech nas otacza swoją opieką.