Świadkowie Boga, który jest blisko

Drodzy Przyjaciele Studenci i Wykładowcy!

Słowa Apostoła Pawła prowadzą nas do zrozumienia prawdziwego znaczenia roku liturgicznego, który tego wieczoru rozpoczynamy razem I Nieszporami Adwentu. Cały cykl roku Kościoła ukierunkowany jest na odkrywanie i doświadczanie wierności Boga Jezusa Chrystusa, który w grocie betlejemskiej ukaże się nam po raz kolejny w obliczu Dziecięcia. Cała historia zbawienia jest drogą miłości, miłosierdzia i łaskawości: od stworzenia po wyzwolenie ludu Izraela z niewoli egipskiej, od daru Prawa na Synaju po powrót do ojczyzny z niewoli babilońskiej. Bóg Abrahama, Izaaka, Jakuba był zawsze Bogiem bliskim, który nigdy nie opuścił swojego ludu. Wielokrotnie ze smutkiem doświadczał jego niewierności i cierpliwie oczekiwał powrotu, zawsze w wolności miłości, która poprzedza i wspiera tego, kogo kocha, wrażliwa na jego godność i najgłębsze oczekiwania.

Bóg nie zamknął się w swoim niebie, ale pochylił się nad losami człowieka: jest to wielka tajemnica, przewyższająca wszelkie możliwe oczekiwanie. Bóg wchodzi w czas człowieka w sposób najbardziej zaskakujący: stając się dzieckiem i przechodząc etapy ludzkiego życia, aby całe nasze istnienie, duch, dusza i ciało — jak nam przypomniał św. Paweł — mogły zachować się nieskazitelne i zostać wyniesione na wyżyny Boga. A wszystko to czyni przez swoją wierną miłość do ludzkości. Miłość, kiedy jest prawdziwa, ze swej natury dąży do dobra drugiego, do możliwie największego dobra, i nie ogranicza się do zwykłego respektowania powziętych zobowiązań przyjaźni, ale idzie dalej, bez kalkulacji i miary.

Właśnie to uczynił Bóg żywy i prawdziwy, którego głęboka tajemnica zostaje nam objawiona w słowach św. Jana: «Bóg jest miłością» (1 J 4, 8. 16). Ten Bóg w Jezusie z Nazaretu przyjmuje w sobie całą ludzkość, całą historię ludzkości, i nadaje jej nowy, decydujący kierunek, ukierunkowuje ku nowemu byciu osobą ludzką, której cechą jest to, że jest zrodzona przez Boga i dąży ku Niemu (por. Jezus z Nazaretu. Dzieciństwo, przekł. Wiesław Szymona OP, Kraków 2012, s. 21).

Droga młodzieży, szanowni rektorzy i profesorzy, wielką radością jest dla mnie to, że mogę podzielić się tymi refleksjami z wami, reprezentującymi tutaj świat akademicki Rzymu, w którym spotykają się, ze swoją specyficzną tożsamością, rzymskie uniwersytety państowowe i prywatne oraz uczelnie papieskie, które od wielu lat współistnieją, dając żywe świadectwo owocnego dialogu i współpracy między różnymi dziedzinami wiedzy i teologią. Witam kardynała prefekta Kongregacji Edukacji Katolickiej, rektora rzymskiego uniwersytetu «Foro Italico» oraz waszą przedstawicielkę i dziękuję im za słowa wypowiedziane do mnie w imieniu wszystkich. Witam bardzo serdecznie kardynała wikariusza oraz ministra szkolnictwa, uniwersytetów i badań naukowych, jak również licznych obecnych tu przedstawicieli władz akademickich.

Ze szczególną serdecznością witam was, drodzy studenci rzymskich uczelni, którzy odnowiliście swoje wyznanie wiary przy grobie apostoła Piotra. Jest to dla was okres przygotowań do wielkich wyborów waszego życia i do służenia w Kościele i w społeczeństwie. Dzisiejszego wieczoru możecie doświadczyć tego, że nie jesteście sami; są z wami wykładowcy, duszpasterze akademiccy, animatorzy kolegiów. Jest z wami Papież! A przede wszystkim należycie do wielkiej wspólnoty akademickiej Rzymu, w której można rozwijać się w modlitwie, w badaniach, w wymianie doświadczeń, w dawaniu świadectwa Ewangelii. Jest to cenny dar dla waszego życia; nauczcie się postrzegać go jako znak wierności Boga, który daje wam sposobność, abyście kształtowali swoje życie na wzór życia Chrystusa, abyście pozwolili Mu, by was uświęcał aż do doskonałości (por. 1 Tes 5, 23).

Rok liturgiczny, który rozpoczynamy tymi Nieszporami, będzie również dla was drogą, na której jeszcze raz będziecie mogli przeżywać tajemnicę tej wierności Boga, na której macie budować, niczym na pewnej skale, wasze życie. Celebrując i przeżywając wraz z całym Kościołem tę drogę wiary, doświadczycie tego, że Jezus Chrystus jest jedynym Panem kosmosu i historii, bez którego wszelkie ludzkie budowanie może się skończyć na niczym. Liturgia, przeżywana w jej prawdziwym duchu, jest zawsze fundamentalną szkołą, uczącą żyć wiarą chrześcijańską, wiarą «teologalną», która obejmuje cały wasz byt — ducha, duszę i ciało — abyście się stali żywymi kamieniami w budowli Kościoła oraz współpracownikami nowej ewangelizacji. Szczególnie w Eucharystii Bóg żyjący staje się tak bliski, że czyni siebie pokarmem, który wspiera w drodze, obecnością, która przemienia ogniem swojej miłości.

Drodzy przyjaciele, żyjemy w środowisku, w którym często spotykamy się z obojętnością względem Boga. Myślę jednak, że w głębi tych osób — również spośród waszych rówieśników — które żyją z dala od Boga, jest wewnętrzna tęsknota za nieskończonością, za transcendencją. Waszym zadaniem jest dawanie świadectwa w salach uniwersyteckich o Bogu bliskim, który objawia się także w poszukiwaniu prawdy — duszy wszelkiego wysiłku intelektualnego. W związku z tym wyrażam zadowolenie oraz moje poparcie dla programu duszpasterstwa akademickiego pod hasłem: «Ojciec zobaczył go z daleka. Dziś człowieka, dziś Boga», przedstawionego przez biuro duszpasterstwa akademickiego Wikariatu Rzymu. Wiara jest bramą, którą Bóg otwiera w naszym życiu, aby nas prowadzić na spotkanie z Chrystusem, w którym teraźniejszość człowieka spotyka się z teraźniejszością Boga. Wiara chrześcijańska nie jest przylgnięciem do jakiegoś boga drugorzędnego czy nieokreślonego, ale do Boga żywego, który w Jezusie Chrystusie, Słowie Wcielonym, wszedł w naszą historię i objawił się jako Odkupiciel człowieka. Wierzyć oznacza zawierzyć swoje życie Temu, który jako jedyny potrafi nadać mu pełnię w czasie i otworzyć je na ponadczasową nadzieję.

W tym Roku Wiary pragnę zwrócić się do całej wspólnoty akademickiej Rzymu z zachętą do refleksji nad wiarą. Nieustanny dialog między uniwersytetami państwowymi czy prywatnymi oraz papieskimi pozwala mieć nadzieję na coraz bardziej znaczącą obecność Kościoła w dziedzinie kultury, nie tylko rzymskiej, ale włoskiej i międzynarodowej. Tygodnie kultury oraz międzynarodowe sympozjum wykładowców, które odbędzie się w czerwcu przyszłego roku, będą przykładami tego doświadczenia, które, mam nadzieję, będzie mogło się urzeczywistnić we wszystkich miastach uniwersyteckich, w których istnieją uczelnie państwowe, prywatne i papieskie.

Drodzy przyjaciele, «wierny jest Ten, który was wzywa: On też tego dokona» (1 Tes 5, 24), uczyni was zwiastunami swojej obecności. W modlitwie dzisiejszego wieczoru duchem wyruszmy ku betlejemskiej grocie, aby zasmakować prawdziwej radości Bożego Narodzenia — radości z przyjęcia do naszego życia, za przykładem Maryi Dziewicy i św.Józefa, tego Dziecięcia, które nam przypomina, że Bóg patrzy na świat i na każdego człowieka (por. Za 12, 4). Bóg patrzy na nas, ponieważ jest On wierny swojej miłości! Jedynie ta pewność może prowadzić ludzkość ku celom, jakimi są pokój i pomyślność w tym delikatnym i złożonym momencie dziejów. Także najbliższy Światowy Dzień Młodzieży w Rio de Janeiro będzie dla was, studentów, wielką okazją, aby ukazać historyczną owocność wierności Boga, poprzez wasze świadectwo i wasze zaangażowanie w odnowę moralną i społeczną świata. Przekazanie ikony Maryi Sedes Sapientiae brazylijskiej delegacji uniwersyteckiej przez duszpasterstwo akademickie Uniwersytetu Roma Tre, które w tym roku obchodzi swoje 20-lecie, jest znakiem tego wspólnego zaangażowania was, studentów Rzymu.

Maryi, Stolicy Mądrości, zawierzam was wszystkich oraz waszych bliskich; studia, nauczanie, życie uczelni; w szczególności drogę formacji i świadectwa w tym Roku Wiary. Lampy, które zaniesiecie do waszych duszpasterstw akademickich, niech będą zawsze podsycane waszą wiarą pokorną, ale pełną czci, aby każdy z was był światłem nadziei i pokoju w środowisku uniwersyteckim. Amen.

Benedykt XVI