Wielki Czwartek, 1 kwietnia 1999 (Msza św. Krzyżma)

1. «Temu, który nas miłuje i który przez swą krew uwolnił nas od naszych grzechów, i uczynił nas królestwem — kapłanami dla Boga i Ojca swojego, Jemu chwała i moc na wieki wieków!» (Ap 1, 5-6). Chrystus — Kapłan Nowego i Wiecznego Przymierza — wszedł przez swoją krew do świątyni niebios, dokonawszy raz na zawsze odkupienia grzechów całej ludzkości. U progu Triduum Sacrum kapłani wszystkich Kościołów partykularnych na świecie spotykają się ze swoimi biskupami, aby sprawować uroczystą Mszę św. Krzyżma, podczas której odnawiają przyrzeczenia kapłańskie. Gromadzi się również presbyterium Kościoła, który jest w Rzymie, wokół swojego biskupa, w oczekiwaniu na ten wielki dzień, w którym liturgia przypomni, jak Chrystus przez swoją własną krew stał się jedynym i wiecznym Kapłanem. Do każdego z was, drodzy bracia w kapłaństwie, zwracam się z serdecznym pozdrowieniem, zwłaszcza do Kardynała Wikariusza, do kardynałów koncelebransów, biskupów pomocniczych i innych obecnych tu biskupów. Z wielką radością spotykam się z wami w tym dniu, bo przypomina on nam, wyświęconym szafarzom, święte namaszczenie, jakim zostaliśmy konsekrowani na obraz Tego, który jest Konsekrowanym Ojca. «Oto nadchodzi z obłokami i ujrzy Go wszelkie oko i wszyscy, którzy Go przebili» (Ap 1, 7). Jutrzejsza liturgia Wielkiego Piątku odtworzy nam to, o czym mówi autor Apokalipsy w powyższych słowach. W tym najświętszym dniu męki i śmierci Chrystusa wszystkie ołtarze będą puste i pogrążone w wielkiej ciszy: żadna Msza nie zostanie odprawiona w dniu, w którym obchodzić będziemy doroczną pamiątkę jedynej Ofiary, którą Chrystus Kapłan złożył w sposób krwawy na ołtarzu krzyża.

2. «Uczynił nas królestwem — kapłanami» (Ap 1, 6). Chrystus nie tylko dokonał osobiście tej odkupieńczej ofiary, która gładzi grzechy świata i oddaje doskonałe uwielbienie chwale Ojca. Chrystus również ustanowił kapłaństwo jako sakrament Nowego Przymierza, aby ta jedyna ofiara, którą On złożył Ojcu w sposób krwawy, mogła się stale ponawiać w Kościele w sposób bezkrwawy, pod postaciami chleba i wina. Wielki Czwartek jest właśnie dniem, w którym w szczególny sposób przywodzimy na pamięć kapłaństwo ustanowione przez Chrystusa podczas Ostatniej Wieczerzy i nierozerwalnie związane z eucharystyczną ofiarą. «Uczynił nas (...) kapłanami». Uczynił nas uczestnikami swojego jedynego kapłaństwa, aby na ołtarzach całego świata i we wszystkich epokach dziejów mogła się uobecniać krwawa i niepowtarzalna ofiara Kalwarii. Wielki Czwartek to wielkie święto kapłanów. Dziś wieczorem przeżyjemy pamiątkę ustanowienia eucharystycznej ofiary zgodnie z rytmem wydarzeń paschalnych, tak jak zostały one opisane w Ewangeliach. To poranne spotkanie jest natomiast szczególnym dziękczynieniem, składanym Bogu przez nas wszystkich, którzy na mocy daru, będącego jednocześnie tajemnicą, mamy głęboki udział w Chrystusowym kapłaństwie. Każdy z nas wypowiada to słowami psalmu: «Misericordias Domini in aeternum cantabo» — «Na wieki będę opiewał łaski Pana» (Ps 89 [88], 2).

3. Pragniemy odnowić w sobie świadomość tego daru. Pragniemy go niejako na nowo przyjąć i na nowo ukierunkować ku dalszej posłudze. Służebne bowiem jest to nasze sakramentalne kapłaństwo, jest posługą niezwykłą i specyficzną. Oto służymy Chrystusowi, ażeby Jego jedyne i niepowtarzalne kapłaństwo mogło wciąż żyć i działać w Kościele dla dobra wiernych. I służymy chrześcijańskiemu ludowi, naszym braciom i siostrom, którzy przez naszą sakramentalną posługę stają się coraz głębiej uczestnikami Chrystusowego odkupienia. W dniu dzisiejszym każdy z nas może ze szczególnym przekonaniem powtórzyć za Chrystusem te słowa Proroka Izajasza, które przypomina Ewangelia: «Duch Pański spoczywa na Mnie, ponieważ Mnie namaścił i posłał Mnie, abym ubogim niósł dobrą nowinę, więźniom głosił wolność, a niewidomym przejrzenie; abym uciśnionych odsyłał wolnymi, abym obwoływał rok łaski od Pana» (Łk 4, 18-19).

4. «Rok łaski od Pana»! Oto stajemy już, moi drodzy, na progu szczególnego roku łaski — Wielkiego Jubileuszu, w którym będziemy obchodzili dwutysiąclecie wcielenia. Oto ostatni Wielki Czwartek przed r. 2000. Cieszę się, że mogę dziś symbolicznie przekazać kapłanom na całym świecie list, który napisałem do nich z tej okazji. W roku poświęconym Ojcu ojcostwo każdego kapłana — odblask ojcostwa Ojca niebieskiego — winno stać się bardziej wyraziste, aby chrześcijański lud i wszyscy ludzie wszelkich ras i kultur mogli doświadczyć miłości, jaką darzy ich Bóg, i wiernie iść za Nim. Niech bliski już Jubileusz stanie się dla wszystkich sposobnością, aby zaznać miłosiernej miłości Boga, potężnej duchowej energii, która odnawia serce człowieka. Podczas tej uroczystej liturgii eucharystycznej prośmy Boga, ażeby łaska Wielkiego Jubileuszu w pełni dojrzała we wszystkich członkach Ciała Chrystusa, którym jest Kościół, a zwłaszcza w kapłanach. Bliski już Rok Święty wzywa nas wszystkich, wyświęconych szafarzy, abyśmy oddali się całkowicie na służbę daru miłosierdzia, którego Bóg pragnie obficie udzielić każdemu człowiekowi. Ojciec poszukuje takich kapłanów (por. J 4, 23)! Oby znalazł ich napełnionych Jego świętym namaszczeniem, gotowych szerzyć wśród ubogich radosną nowinę zbawienia. Amen!