Świętość na przykładzie Franciszka z Asyżu

Franciszek z Asyżu był wielkim świętym i człowiekiem radosnym – powiedział Benedykt XVI w katechezie. W istocie – podkreślił Papież – między świętością i radością istnieje głęboka i nierozerwalna więź. Patrząc na Franciszka widzimy, że prawdziwą receptą na szczęście jest świętość i bliskość z Bogiem.

Franciszek urodził się końcem roku 1181 lub na początku 1182, w bogatej, kupieckiej rodzinie. W wieku dwudziestu lat porzuca beztroskie życie i zostaje pustelnikiem. Odkrywa jednak, że jego powołaniem jest żyć w ubóstwie i głosić Ewangelię. Udaje się do Rzymu, aby przedstawić papieżowi Innocentemu III projekt nowej formy życia chrześcijańskiego. Szybko pojawiają się naśladowcy, którzy tworzą w Porcjunkuli pierwszą wspólnotę Braci Mniejszych.

W 1219 r. Franciszek odwiedził Egipt, gdzie nawiązał kontakt ze światem muzułmańskim, a potem Ziemię Świętą. Po powrocie do Italii powierzył kierowanie zakonem br. Piotrowi Cattaniemu i udał się do Papieża, aby zatwierdził regułę zakonu, którą sam opracował. Zmarł 3 października 1226 r. Dwa lata później Grzegorz IX zapisał go w poczet świętych.

Benedykt XVI omówił szczegółowo różne aspekty duchowości franciszkańskiej. Przypominając z kolei, że w 1219 r. Franciszek wyruszył do Egiptu, by głosić Ewangelię tamtejszemu sułtanowi, Papież uznał jego postawę za wzór dla dzisiejszych relacji z islamem.

„Pragnę zwrócić uwagę na ten epizod z życia św. Franciszka, ponieważ jest on dziś niezwykle aktualny – powiedział Ojciec Święty. – W epoce, w której trwała walka między chrześcijaństwem i islamem, Franciszek, uzbrojony wyłącznie w swą wiarę i łagodność, skutecznie szedł po drodze dialogu. Kroniki podają, że sułtan muzułmański przyjął go ochoczo i serdecznie. Jest to wzór, którym również dziś powinny się inspirować relacje między chrześcijanami i muzułmanami, krzewiąc dialog w prawdzie, wzajemnym poszanowaniu i zrozumieniu” – mówił Benedykt XVI.