W Warszawie pożegnano Janinę Michalską

W archikatedrze warszawskiej pożegnano 25 września tragicznie zmarłą Janiną Michalską, współzałożycielkę Instytutu Prymasa Wyszyńskiego.

Mszy pogrzebowej przewodniczył prymas-senior kard. Józef Glemp a wraz z nim liturgię koncelebrowało kilkunastu księży diecezjalnych i zakonników. Listy kondolencyjne nadesłali m.in. metropolita częstochowski i biskup łowicki.

Podczas Eucharystii odczytana została Ewangelia o ośmiu błogosławieństwach. Ich wymowie, oraz praktycznej realizacji przez tragicznie zmarłą członkinię Instytutu Prymasa Wyszyńskiego, poświęcona była homilia, którą wygłosił ks. Adam Wójcikowski, oblat św. Józefa. - W niej zrealizowała się autentyczna duchowość chrześcijańska, wynikająca z bliskości z Chrystusem - podkreślił.

Zmarła tragicznie 18 września Janina Michalska pochodziła z Łukowa na Podlasiu, gdzie urodziła się w 1923 r. – Mając 19 lat wstąpiła do tworzącej się wspólnoty, późniejszego Instytutu Prymasa Wyszyńskiego. Stała się filarem tej wspólnoty, przez długie lata była w zarządzie, obecna we wszystkich ważnych wydarzeniach instytutu – wspominała ją Stanisława Grochowska, odpowiedzialna generalna „ósemek”.

– Janina Michalska, to wychowawczyni wielu pokoleń w instytucie, kobieta wielkiej kultury ducha i życiowej mądrości, utalentowany pedagog, potrafiła wyzwalać dobro w każdym człowieku – dodała. Grochowska podkreśliła również, że z „Janeczki”, jak nazywali ją bliscy, emanował autentyzm wiary i prostota.

Janina Michalska brała udział w Powstaniu Warszawskim, była żołnierzem Armii Krajowej ps. „Wiktoria”. Razem z Marią Okońską i Marią Wantowską, z którymi współtworzyły „Ósemkę” w czasie wojny ich zadaniem była opieka nad zagrożoną ludnością cywilną.

Po wojnie, w 1950 r. uzyskała magisterium z filozofii i pedagogiki na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. W 1956 r. podczas internowania Prymasa Polski kard. Stefana Wyszyńskiego przewiozła z Komańczy na Jasną Górę napisany przez niego tekst Jasnogórskich Ślubów Narodu. Przez 10 lat pracowała w sekretariacie Prymasa Polski. W latach 60. współtworzyła krajowe duszpasterstwo kobiet, a po utworzeniu Podkomisji Episkopatu Polski ds. Duszpasterstwa Kobiet przez 30 lat była jej sekretarzem, do końca istnienia tego gremium. W 1987 r. była inicjatorką wotum kobiet katolickich – monstrancji złożonej podczas Kongresu Eucharystycznego we Wrocławiu.

W 1993 r. zorganizowała i prowadziła do 2006 r. Sekretariat Misyjny wspomagający Ośrodek Rehabilitacji Trędowatych „Jeevodaya” w Indiach. – Nie bała się dotykać ludzi „niedotykalnych” – wspomina Grochowska.

Janina Michalska w 1980 r. została odznaczona Krzyżem Armii Krajowej, w 2001 r. przez Prymasa Polski kard. Glempa złotym medalem „Zasłużonemu w posłudze dla Kościoła i narodu”, w 2009 r. została odznaczona Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski przez prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego.

87-letnia Janina Michalska zginęła 18 września br. w miejscowości Okuninka k. Włodawy, potrącona przez samochód. Zmarła wskutek doznanych obrażeń.

Została pochowana w Warszawie na Cmentarzu Bródnowskim. Msza św. w jej intencji zostanie również odprawiona dzisiaj w Indiach oraz w miesiąc później, kiedy odbędzie się tradycyjny poczęstunek żałobny dla wyznawców wszystkich religii mieszkających w Ośrodku Rehabilitacji Trędowatych w Jeevodaya.

Instytut Prymasa Wyszyńskiego (do końca 2005 r. – znany jako Instytut Świecki Pomocnic Maryi Jasnogórskiej, Matki Kościoła) to świecki instytut życia konsekrowanego na prawie papieskim. Został założony w okupowanej Warszawie w 1942 r. przez Marię Okońską, która jako 22-letnia studentka należąca do Sodalicji Mariańskiej chciała stworzyć „Miasto Dziewcząt” - instytucję wychowawczą przygotowującą dziewczęta do pracy apostolskiej w swoich środowiskach.

Pierwsze zebranie grupki dziewcząt, pragnących oddać się Bogu, aby odnawiać wiarę Polaków, odbyło się 26 sierpnia 1942 r. w domu sióstr niepokalanek w Szymanowie. Ponieważ było ich osiem, nazwały się „Ósemką”, a swój program oparły na ośmiu błogosławieństwach. W podwarszawskich Laskach spotkały ks. Stefana Wyszyńskiego, który odtąd stał się ojcem duchowym Instytutu.

Członkinie Instytutu składają śluby czystości, ubóstwa i posłuszeństwa, mieszkają we wspólnych domach lub indywidualnie, a swoje powołanie realizują poprzez działalność społeczną i pracę zawodową.