Weekendowy przegląd filmowy

W tym tygodniu mamy pięć premier, z czego aż cztery warto zobaczyć. Na szczególna uwagę zasługuje obraz Barbary Sass oraz najnowsze dzieło Pedro Almodovara. Dla fanów komedii też coś się znajdzie. Zapraszamy!

Żeński klasztor. Grupa zakonnic prowadzona przez zasadniczą Matkę Przełożoną próbuje chronić się przez grzesznym, zepsutym światem. Wkrótce na czele kobiet staje charyzmatyczny ksiądz Franciszek, który otworzy przed nimi nowe pojęcie Boga. Przeorysza razem z duchownym głosić będą prawdę, według której nie tylko duch, ale też ciało winno doświadczać Najwyższego... Niedługo potem wokół klasztoru pojawia się kolczasty drut, nikt już nie może wejść do środka, ani wyjść na zewnątrz. To, co dzieje się za murem pozostaje tajemnicą sióstr i księdza Franciszka. Tylko jedna z nich, Anna, wydaje się nie być do końca przekonana, co do nowej formy wyznawania wiary. Osamotniona, wewnętrznie rozdarta, będzie musiała stoczyć bezwzględną walką o czystość swojej duszy i ... ciała...

Reżyserka Barbara Sass, w sensie technicznym, zrobiła doskonały film. Świetne wrażenie robią zdjęcia wykonane przez Wiesława Zdorta, doskonale oddając zamierzoną przez autorkę scenografię rodem ze snu szaleńca. Niestety sama fabuła jest już wręcz odpychająco banalna, podporządkowana tezie o pułapkach religijnego fanatyzmu. Sass może też na każdym kroku zapewniać, że jej dzieło nie ma nic wspólnego historią sióstr betanek z Kazimierza nad Wisłą, ale gołym okiem widać, że film jest niczym więcej jak fabularną opowieścią próbującą podjąć temat zbuntowanych zakonnic.

Skóra, w której żyję 

Najnowszy film Pedro Almodóvara Po raz pierwszy w swojej karierze twórca "Wszystko o mojej matce" sięgnął po materiał literacki i przygotował scenariusz na podstawie powieści "Tarantula" Thierry'ego Jonqueta. Książka opowiada o chirurgu plastycznym, który trzyma w zamknięciu w swoim mieszkaniu piękną Ewę. Kim jest tajemnicza kobieta? Jakie stosunki łączą ją z lekarzem? Prawda okaże się bardziej szokująca niż najśmielsze przypuszczenia.

Almodovar, jak przystało na wybitnego twórcę, stworzył obraz perfekcyjny, pełen bogactwa znaczeń. Nie jest to film pełen emocji, gorący, nie pozostawiający widza obojętnym na los bohaterów jak poprzednie jego działa. Hiszpański reżyser stworzył tym razem obraz chłodny, wręcz zimny. Oglądając film, nie wiemy czy mamy do czynienia z melodramatem czy thrillerem. Fani Almodovara będą zaskoczeni, ale na pewno nie zawiedzieni.

Są mężczyźni, którzy wolność mają wpisaną w DNA. To oni jednym spojrzeniem potrafią złamać kobiece serce i sprawiają, że nie można o nich zapomnieć. Przyciągają jak magnes tajemniczym uśmiechem i obietnicą niebezpiecznej przygody. Takim mężczyzną jest Driver, chłopak, który za dnia pracuje jako kaskader, a nocami wynajmuje się jako kierowca gangsterów. Żyje, balansując na cienkiej granicy między rozsądkiem a brawurą. Do dnia, gdy pozna Irene i straci dla niej głowę. Nowa dziewczyna, wyglądająca jak anioł, rozpęta wokół niego prawdziwe piekło. Ich "love story" pisane będzie czystą adrenaliną.

Nicolas Winding Refn jest przez niektórych krytyków porównywany do Quentina Tarantino. To dlatego, że i u jednego i u drugiego, główni bohaterzy, często pod pozorną powłoką bohatera i rycerza z bajki, skrywają w sobie mroczne zamiłowania. Jest jednak mało prawdopodobne by Tarantino, nagrał kiedyś tak dobry wizualnie obraz jakim jest "Drive". Aż trudno uwierzyć, że sceny akcji i przede wszystkim pościgi zostały nakręcone bez pomocy komputerów. Film Refna to potężna dawka adrenaliny w najlepszym wydaniu.
 

Rowan Atkinson jest w genialnej formie. Warto zaznaczyć, że w "Johnny English Reaktywacja" odpowiada on nie tylko za kreację aktorską, ale też jest współautorem scenariusza i z obu ról wywiązuje się wyśmienicie. Film jest ciągiem zabawnych skeczy, przy których momentami ze śmiechu mogą nas rozboleć mięsnie brzucha, dodatkowo połączonych ze sobą szpiegowską intrygą. Tym razem Johnny English nie jest już totalnym nieudacznikiem, jak to było w poprzedniej części, ale w kluczowych momentach potrafi popisać się sprytem i pomysłowością. Film Olivera Parkera jest doskonałą propozycją na weekendowy wypad do kina.

Młody Holender, zawodowy gracz, jeździ po świecie i gra w turniejach gier komputerowych. Kiedy w Tajpej poznaje młodą dziewczynę zbliżenie się do niej w realu okazuje się niezwykle trudne. Zostaje w Second Life.

Film holenderskiego reżysara Davida verbeeka nie zaskakuje. Prowadzi do wielkorotnie powtarzanych już wniosków, do czego może doprowadzić życie w wirtualnym świecie.