20 powodów do wdzięczności

Pesymista mówi: - Gorzej to już być nie może... Optymista odpowiada: - Ależ może, może...

Nie mam nawet połowy rzeczy, które ma koleś z filmiku :/ Na jego miejscu bym nie marudził, choć zamienić się z nim też nie chcę :) pozdrawiam Was serdecznie; idźmy razem do przodu!

Alicjo! Jesteś bardzo wartościową, wrażliwą, miłą osóbką! Nie możesz myśleć inaczej! Każdego ranka spójrz w lustro i powiedz sobie: Dzień dobry, naprawdę miło Cię widzieć! Pomyśl codziennie o choćby 5 rzeczach, za które jesteś wdzięczna Panu Bogu - napewno masz dom, kochających rodziców, może rodzeństwo... doceniaj każdy uśmiech, każdy dobry gest innych. I nie rób nic na siłę, nie narzucaj się - czasem z boku lepiej widać :) przed Tobą najpiękniejsze lata i ludzie, którzy odsłonią przed Tobą to, co w życiu piękne! Czasem warto poczekać na coś trochę.... To tak, jak z miłością wg ks. Twardowskiego - "spróbuj nie chcieć jej wcale/ Wtedy przyjdzie sama"

Dzięki za ten wpis...

Dziękuję bardzo Wam wszystkim! Nie miałam pojęcia, że jest tyle dobrych ludzi! Ja też się za Was będę modlić. Dzięki :)

Alicjo , jestem starszą panią i wiem co to nieśmiałość , przechodziłam to w Twoim wieku , nie będę Ci udzielała rad , ale powiem jedno , drogie dziecko nic na siłę , bądź sobą , nie staraj się niczego udawadniać na siłę , znajdą się ludzie , którzy dostrzegą w Tobie Twoją wartość i takimi ludźmi się otaczaj i co ważne z czasem będziesz mniej nieśmiała ,, głowa do góry ,,powodzenia :)

Wiem, że to nie jest odpowiednie miejsce i czas, ale muszę to napisać: otóż przeżywam depresję. Nie jest ona na tyle mocna, jak u innych osób, ale mimo wszystko bardzo mnie dołuje. Wzięła się ona z mojej niesmiałości, z tego, że kiedy widzę moich rówieśników (15 lat) to nie potrafię normalnie z nimi porozmawiać, wszystkiego się wstydzę, a kiedy już się w sobie zawezmę i staram się coś zmienić, to nic mi nie wychodzi. Być może to dlatego, że w podstawówce zawsze byłam traktowana jako ktoś gorszy, wykorzytywano mnie do wielu rzeczy, a ja zawsze się zgadzałam i byłam dla innych miła, jednak wyczuwałam brak akceptacji. Nie mogłam grać z innymi w berka i inne dzieciące zabawy, pod pretekstem "Sory, ale już za dużo osób w to gra" i prawie zawsze byłam sama. Mimo wszystko wydawało mi się czasem, że część grupy mnie lubi. W gimnazjum się trochę zmieniło, ale do czasu. Później nieśmiałość znowu powróciła i tak jest do teraz. Boję się innych ludzi, boję się przed nimi otworzyć, wydaje mi się, że wtedy oni mnie wysmieją i stwierdzą, że do nich nie pasuję. A ja chciałabym być dobra, odważna i pewna siebie, ale nie potrafię, przez co moje życie jest trudne. Wydaje mi się, że jestem jakaś inna, że tutaj nie pasuję. Dużo ludzi mnie w życiu zraniło i nadal to pamiętam. Sama nawet niewiem, czemu to tujaj piszę, dlaczego się zwierzam, ale wiem jedno: potrzebuję dużo modlitwy i bardzo bym o nią WAS prosiła :'(

Otóż to. :)