"Za kilka dni będę musiała pochować swoją córeczkę, a potem mojego tatę"

Boże daj Ci ukojenie.

W dobie facebooka często zdarza mi się widywać takie sytuacje... zazwyczaj starałem się nie wgłębiać, przewijałem szybko... kiedyś jednak zobaczyłem zdjęcie kilkuletniej dziewczynki umierającej na raka... kilkuletniej... jej twarz wyrażała takie cierpienia... mam córkę, więc przeżyłem straszny wstrząs... myślałem o tym cały dzień. Po pracy zamknąłem się w garażu i płakałem, mówiłem: Panie, nigdy się nie skarżę, ale tym razem... nie potrafię zrozumieć, skarżę się na Twoje wyroki... bo o ile w przypadku dorosłej osoby to cierpienie da się zracjonalizować, w przypadku kilkuletniego dziecka nie... Siedziałem tak, zanosząc się płaczem w ciemnościach i nagle spłynęła na mnie fala ukojenia. Usłyszałem/ poczułem/ dotknęło mnie - słowo Pańskie: Zaufaj mi. I tak jak nieraz wcześniej w czasie moich rozmów z Panem, doświadczyłem całościowego obrazu, który zarazem obrazem nie był (wiecie jak to jest, sposobu w jaki Pan odzywa się do nas nie sposób zwerbalizować) - cierpienie dziecka wyzwala i ratuje niezliczoną ilość dusz, a uwierz mi - "mówił" do mnie Pan - nikt w Królestwie Niebieskim nie będzie tak ukochany, tak uwielbiony, tak ukojony i tak wywyższony jak to dziecko. Ten świat to zasłona - zerwę ją, ten świat to pył - zdmuchnę go. I otrę wszelkie łzy niewinnego w taki sposób, którego umysł ludzki nie jest w stanie ogarnąć. Tak było, o ile - powtarzam - o ile da się cokolwiek zwerbalizować z tego, co "mówi" do nas Pan. Chcecie - wierzcie, musiałem tym świadectwem się podzielić, bo wiem jak wielu ludzi, patrząc na podobne obrazy, traci wiarę w Bożą miłość...