Śpiewaliście choć raz „do, re, mi, fa, sol, la, si, do”? Nazwy tych dźwięków pochodzą z hymnu o… Janie Chrzcicielu

Niewiele osób wie, ale popularny system sylab, ułatwiających odczytywanie nut i wykonywanie melodii „do, re, mi, fa, sol, la, si, do” swoje początki miał już w XI wieku. Przypuszcza się, że solmizację wymyślił papież Sylwester II lub bł. Guido z Arezzo, benedyktyński mnich, który zajmował się muzyką.

Geneza słynnej solmizacji

„Ktokolwiek to nie był, nazwy poszczególnych dźwięków zaczerpnął z hymnu o świętym Janie Chrzcicielu, biorąc pierwsze sylaby z kolejnych linijek: UT queant laxis / REsonare fibris / MIra gestorum / FAmuli tuorum / SOLve polluti / LAbii reatum (Aby twoi słudzy mogli śpiewać swobodnym gardłem twe niezwykłe czyny, uwolnij skażoną wargę od winy). Hymn ułożył niejaki diakon Paweł.

Poszczególne frazy zaczynają się od kolejnych, coraz wyższych dźwięków, jakby diakon sześć pierwszych dźwięków gamy na początku linijki sobie napisał, a potem do nich resztę melodii dorabiał” – pisze Jacek Pędziwiatr na Facebooku.

Solmizacja wymyślona przez diakona miała tylko sześć dźwięków i dziwnie brzmiało jej zakończenie. W końcu po sześciu wiekach Anzelm z Flandrii wziął z kolejnej linijki hymnu: "Sancte Ioannes" - "święty Janie" - dwie pierwsze literki - "S" i "I" - i dołożył "si". Ostatniego "do" już nie trzeba było wymyślać, bo jest takie samo jako początkowe, tylko o całą oktawę wyżej.

Łatwo można zauważyć, że pierwsza sylaba solmizacji nie zaczyna się od „do”, lecz od „ut”. „Na szczęście w XVII wieku żył we Florencji pewien humanista i muzykolog nazwiskiem Doni, który przekonał kolegów od muzyki, żeby wymienić to nieszczęsne ‘ut’ i zaproponował ‘do’, twierdząc, że to od słowa ‘Dominus’, czyli ‘Pan’” – wyjaśnia Jacek Pędziwiatr.

I tak od tamtego momentu dzieci i dorośli na całym świecie, poza Francją i Anglią, śpiewają znane „do, re, mi, fa, sol, la, si, do”.

Źródło: Facebook.com / tk