Spotkanie w całości prowadzone przez poetę Ernesta Brylla, składało się z dwóch części. Na pierwszą część złożyły się autorskie prezentacje twórczości poetów-duchownych. Swoje wiersze czytali ks. Wacław Buryła, o. dr Andrzej Zając OFMConv, o. Jarosław Naliwajko SJ, ks. prof. Jan Sochoń i ks. prof. Jerzy Szymik (zabrakło zapowiedzianego ks. prof. Alfreda Wierzbickiego).
Część druga spotkania była poświęcona dyskusji wokół poezji pisanej przez kapłanów. Podkreślono przede wszystkim potrzebę i wagę takiej poezji. Jednocześnie zdecydowanie opowiedziano się przeciw nazywaniu jej poezją kapłańską. Poeta pisze o tym, co ważne i czym żyje, a jeżeli żyje kapłaństwem, to pisze także i o doświadczeniach z nim związanych (o. A. Zając). Ale to nie wymaga nazywania poezji kapłańską. Mówiono o tym, z czego poezja się rodzi i jaka jest jej istota i funkcja. Zastanowiono się nad rolą niedopowiedzeń i milczenia w poezji. E. Bryll zwrócił uwagę na to co wyróżnia poezję chrześcijańską: mianowicie kontekst Wcielenia Boga (samo to wyrażenie jest oksymoronem o wielkiej sile oddziaływania). Ten fakt zdecydowanie określa sposób patrzenia na świat chrześcijańskiego poety.
Szczególnie ożywioną dyskusję wywołało pytanie Opata Tynieckiego, które dotyczyło relacji pomiędzy byciem kapłanem a byciem poetą, o sposób przeżywania tej relacji. Zaproszeni autorzy opowiedzieli o początkach swojego powołania kapłańskiego oraz roli i miejscu poezji w ich życiu. Dyskusję wywołało zdecydowane stanowisko ks. Sochonia, który sprzeciwił się łączeniu tych dwóch tożsamości. Podkreślał pierwszeństwo kapłaństwa i fakt, że to ono naznacza poetę na jakimś metafizycznym poziomie. Według niego sztuka może jedynie podprowadzić pod religię, modlitwę, zbliżyć się Boga. Poezja jest narzędziem duszpasterskim, ale tylko na tyle, na ile umożliwia rozmowę z ludźmi i jest w stanie prowadzić do porozumienia (ks. J. Twardowski). Dzięki poezji kapłan może zasugerować pewne wewnętrzne doświadczenie, nie może jednak kogoś doprowadzić do wiary.
Spotkanie pokazało żywe zainteresowanie fenomenem poezji pisanej przez kapłanów oraz zagadnieniami pojawiającymi się na styku religii, wiary i poezji. Było ono dobrym początkiem nowej inicjatywy tynieckich Benedyktynów.
Skomentuj artykuł