W hołdzie zasłużonym dla niepodległości

Józefowi Piłsudskiemu, Stefanowi Wyszyńskiemu, Wincentemu Witosowi, Stefanowi Roweckiego, Ignacemu Paderewskiemu i Romanowi Dmowskiego oddają cześć uczestnicy niedzielnych marszów z okazji 94. rocznicy odzyskania przez Polskę niepodległości.

Święto Niepodległości to szczególny dzień, by pamiętać o Polakach zasłużonych dla niepodległości Polski.

Józef Piłsudski (1867-1935) - Naczelnik Państwa, Naczelny Wódz, pierwszy marszałek Polski. W 1914 r. z jego inicjatywy utworzono I kompanię kadrową, która dała początek Legionom Polskim. W tym samym roku powołał tajną Polską Organizację Wojskową (POW).

W 1917 r. został uwięziony przez Niemców w Magdeburgu. Powrócił do Warszawy 10 listopada 1918 r. Następnego dnia objął naczelne dowództwo nad siłami zbrojnymi - data ta jest uważana za symboliczny moment odzyskania przez Polskę niepodległości.

W II RP Piłsudski sprawował wiele wysokich państwowych urzędów: był Naczelnikiem Państwa, szefem Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, ministrem spraw wojskowych, Generalnym Inspektorem Sił Zbrojnych, potencjalnym Naczelnym Wodzem na wypadek wojny, dwukrotnie premierem, a także pierwszym Marszałkiem Polski.

W 1926 r. w wyniku tzw. zamachu majowego przejął władzę w państwie.

Stefan Wyszyński (1901-1981) - kardynał, prymas Polski. W 1946 r. przyjął sakrę biskupią, a dwa lata później Pius XII mianował go arcybiskupem gnieźnieńskim i warszawskim - prymasem Polski. W 1953 r. papież włączył go do Kolegium Kardynalskiego.

W okresie komunistycznych represji Wyszyński pozostał niekwestionowanym autorytetem moralnym, duchowym współtwórcą przemian społecznych, które doprowadziły do odzyskania przez Polskę wolności. W latach 1980-1981 wspierał i chronił przed zagrożeniami rodzącą się Solidarność.

Wincenty Witos (1874-1945) - przywódca ruchu ludowego, trzykrotny premier II RP
Od 1895 r. związany był ze Stronnictwem Ludowym w Galicji. W 1914 r., po rozłamie w PSL, został wybrany wiceprezesem PSL "Piast".

W krytycznym momencie wojny polsko-bolszewickiej w 1920 r. objął funkcję premiera Rządu Obrony Narodowej - stanowisko to pełnił 1921 r. W okresie II RP jeszcze dwukrotnie stał na czele rządu - w 1923 i 1926 r.

W 1939 r. objął funkcję prezesa PSL. W czasie II wojny światowej - mimo pobytu w niemieckich więzieniu - pozostał nieugięty wobec okupantów.

Stefan Rowecki, ps. "Grot" (1895-1944) - działacz Polskiego Państwa Podziemnego, komendant główny Armii Krajowej.

Po napaści Niemiec na Polskę w 1939 r. dowodził Warszawską Brygadą Pancerno-Motorową. Po klęsce kampanii polskiej pełnił funkcję szefa sztabu Służby Zwycięstwu Polski (SZP), przekształconej następnie na Związek Walki Czynnej (ZWZ). Od 1940 r. był komendantem głównym ZWZ.

Jako czołowa postać w Polskim Państwie Podziemnym znacząco rozwinął tajne struktury niepodległościowe. Z jego inicjatywy doszło do połączenia najważniejszych organizacji konspiracyjnych w kraju w jednolite wojsko podziemne - Armię Krajową. W 1942 r. Rowecki został jej Komendantem Głównym.

Ignacy Jan Paderewski (1860-1941) - premier i minister spraw zagranicznych II RP
Jako światowej sławy pianista i kompozytor w 1915 r. wyjechał do USA, gdzie prowadził bardzo aktywną działalność na rzecz niepodległości Polski, docierając m.in. do prezydenta Thomasa Woodrowa Wilsona.

W 1917 r. wszedł w skład Komitetu Narodowego Polskiego w Paryżu.
W następnym roku przyjechał do Poznania, a jego wizyta wywołała wielką patriotyczną manifestację, przyczyniając się do wybuchu Powstania Wielkopolskiego.
W 1919 r. objął urząd premiera oraz jednocześnie ministra spraw zagranicznych i delegata polskiego na konferencję pokojową w Paryżu. W imieniu Polski w 1919 r. złożył podpis pod Traktatem Wersalskim.

Roman Dmowski (1864-1939) - przywódca obozu narodowego, minister spraw zagranicznych II RP.

W 1917 r. został przewodniczącym powstałego w Lozannie Komitetu Narodowego Polskiego (KNP).

W 1919 r. wraz z Ignacym Paderewskim reprezentował Polskę na paryskiej konferencji pokojowej. Wspólnie z nim złożył podpis na Traktacie Wersalskim.

W latach 1919-1922 był posłem na Sejm. W 1923 r. pełnił funkcję ministra spraw zagranicznych w rządzie Wincentego Witosa.

Jako główny ideolog Narodowej Demokracji głosił m.in. solidarność narodową i ścisły związek państwa z Kościołem katolickim.