W Warszawie odsłonięto tablicę pamięci ofiar

Ta tragiczna śmierć przyszła do tych ludzi w dziwnym miejscu i czasie. Pojawiła się w kręgu innej śmierci elity Polski międzywojnia. Najpierw ból roztrzelanych ponad dwudzietu tysięcy Polaków , oficerów zabitych w Katyniu. Teraz bliskostu przedstawicieli polskiej elity epoki przełomu ginie w drodze do tego Katynia , na rocznicowe obchody tamtej śmierci . Tragedia nakłada się świeżą krwią na tamtą ponurą tragedię . To z pewnością jakiś znak. Znak, który nie tylko wskazuje przyszłość , ale chce nam powiedzieć coś nieznanego o przeszłości. Bo jeśli tamte śmierci z 1940 r. nie miały sensu , to pewnie i te nie mają . Ale jeśli ta nowa ponura śmierć ma jakiś sens, to śmierć sprzed siedemdziesieciu laty też była nam jakoś potrzebna.

Przykro o tym pisać. Ale rzeczywiście czy nie za dużo i nie za często? Czy ból po stracie i pamięć bliskich musi się tak objawiać? Czy wtedy jest lżej? A co Cię obchodzi jak objawia sie czyjś ból, przeszkadza Ci to? Jeśli nie potrafisz współczuć, to miej chociaż troche tolerancji dla tych co potrafią i chcą. Stracisz coś na tym? Stracisz dojście do koryta w jak partia lodziarzy przegra?

Czy przychodzi wam czasem  refleksja nad życiem, jego sensem, przemijaniem i trwaniem ?  Każda upływająca chwila prowadzi przecież ku końcowi. Już starożytni zastanawiali się nad tym, czy wszystko przemija i zanika, czy jest jednak coś, co pozwala mieć nadzieję na dalsze trwanie. Uświadamiając sobie istnienie duszy, będącej pierwiastkiem życia w ciele, poszukiwano argumentów za jej istnieniem także po rozłączeniu z ciałem – po śmierci. Najwięksi spośród filozofów znajdowali dowody przemawiające za tezą o nieśmiertelności duszy człowieka (koniecznie trzeba przywołać tu Platona, największego spośród filozofów, który przedstawił kilka takich dowodów). Chrześcijaństwo naucza jednak nie tyle o nieśmiertelności duszy ludzkiej, ile o życiu wiecznym człowieka. Święty Paweł na wierze w cielesne zmartwychwstanie Jezusa Chrystusa oparł całe swoje nauczanie (zob. 1 Kor 15). To właśnie historyczny fakt zmartwychwstania Chrystusa po trzech dniach od swojej śmierci pozwala mieć nadzieję, że „w Chrystusie wszyscy będą ożywieni, lecz każdy według własnej kolejności” (1 Kor 15, 22-23). Zmarli nie żyją w naszej pamięci – oni żyją w Chrystusie, którego spotkali po drugiej stronie życia. Wiara budzi w nas postawę nadziei na zmartwychwstanie i życie wieczne. Ona pozwala nam nawet w jesienne, pochmurne dni, odnaleźć światło naszego życia. To nie ludzka pamięć (która bywa zresztą zawodna) jest podstawą naszej egzystencji w wieczności, ale pamięć Boga, która nie przemija. W sposób wzruszający świadczy o tym prorok Izajasz, który przekazuje nam słowo samego Boga: „Czyż może niewiasta zapomnieć o swym niemowlęciu, ta, która kocha syna swego łona? A nawet, gdyby ona zapomniała, Ja nie zapomnę o tobie” (Iz 49, 15). ks.Krzysztof Rózański

Ileż jeszcze tego bałwochwalstwa? Przykro o tym pisać. Ale rzeczywiście czy nie za dużo i nie za często? Czy ból po stracie i pamięć bliskich musi się tak objawiać? Czy wtedy jest lżej? Zwłaszcza, że zaraz są tacy, którzy chcą zrobić z tego jakąś demonstrację przeciwko komuś czy czemuś.

Jeżeli rządowa machina wymaga od Ciebie abyś był pośrednikiem niesprawiedliwości wobec innych, wtedy, powiadam Ci, złam prawo. Henry David Thoreau

Andy jest z tradycji tych, co zakopywali zabitych pod kupą gnoju, więc się dziwi...

Czy Kaczyński tam był ?

Andy, Czemu to Cię tak boli? Czy nie wolno uszanować pamięci zmarłych? Czy swoich też byś nie uszanował? Człowieku stań się człowiekiem, postaraj się zrozumieć ból innych a nie tylko swoje polityczne interesiki.

Ileż jeszcze tego bałwochwalstwa?