Nazwiska litewskich Polaków - po litewsku

Władze Litwy mają prawo narzucić Polakom z litewskim obywatelstwem litewską pisownię ich nazwisk - uznał w czwartek rzecznik generalny Trybunału Sprawiedliwości UE. Do polskiej pisowni mają prawo obywatele polscy, którzy np. zawierają małżeństwo na Litwie.

Rzecznik wypowiedział się w sprawie małżeństwa Wardynów, którym litewskie władze odmówiły polskiej pisowni imienia i nazwiska. Sprawa trafiła do unijnego trybunału w Luksemburgu, gdyż o interpretację prawną litewskich przepisów zwrócił się wileński sąd rejonowy, do którego poskarżyli się małżonkowie. Trybunał ma ustalić, czy litewskie przepisy są zgodne z unijnym traktatem, czy nie łamią zakazu dyskryminacji i czy nie ograniczają swobody przemieszczania się obywateli w UE.

"Ustanowiony Traktatem zakaz dyskryminacji ze względu na przynależność państwową nie zabrania państwu członkowskiemu, by w swoim ustawodawstwie przewidziało, iż imiona lub nazwiska jego obywateli mogą być zapisywane w aktach stanu cywilnego wyłącznie z użyciem znaków języka państwowego i bez znaków diakrytycznych, ligatur lub innych modyfikacji graficznych nanoszonych na litery alfabetu łacińskiego, stosowanych w innych językach" - głosi opinia.

"Ustanowiony w traktacie zakaz dyskryminacji ze względu na przynależność państwową znajduje zastosowanie do tej okoliczności faktycznej. Zapis przez władze państwa członkowskiego danych dotyczących tożsamości obywateli innych państw członkowskich powinien być dosłowny, co obejmuje również użycie znaków diakrytycznych, które są dopuszczone w tych państwach" - uznał rzecznik.

Wypowiedział się też w sprawie drugiego członu nazwiska jego żony, która po ślubie chciała dodać doń Wardyn. Litewski urząd zapisał to jednak jako "Vardyn", bowiem "W" nie występuje w litewskim alfabecie. Rzecznik Trybunału uznał, że w tym przypadku zachowana powinna być pisownia polska z "W", więc imię i nazwisko w liewskich dokumentach powinno brzmieć "Malgozata Runevic-Wardyn" - w myśl prawa do swobodnego przemieszczania się i przebywania na terytorium państw członkowskich, gwarantowanego w traktacie UE. Nie ma zaś ona podstaw, by domagać się zapisu "Runiewicz-Wardyn".