Przyczyną zgonu Robina Williamsa - uduszenie

Bardzo kruche jest życie ludzkie, im człowiek wrażliwszy tym chyba bardziej kruchy. Mnie życie nauczyło, żeby uważać na ludzi, być dla nich dobrych, uważać co się do nich mówi. Myślę sobie, że być może powodem depresji jest brak poczucia, że się jest przez Boga kochanym. Ja w życiu miałam taki moment, kiedy zmarł mój syn, niewinny, mały... Wtedy zastanawiałam się czy Bóg jest światłością, dlaczego nas to spotykało, nie chciało mi się żyć, chciałam umrzeć razem z nim. Nie miałam depresji, więc może mój przykłąd nie jest tu dobry. Pomogła mi pielgrzymka na spotkanie z Janem Pawłem II i o dziwo na tej pielgrzymce mocno podkreślał słowa „Bóg jest światłością i nie ma w Nim nic z ciemności” to była odpowiedź na moje pytanie . Te słowa cały czas mam w głowie. Jego książka „Pamięć i Tożsamość” bardzo mi wtedy pomogła. Również wówczas na rekolekcjach poznałam, jak Bóg mnie kocha i zawsze przy mnie jest. To było kilka lat temu. Teraz wiem jak ważne jest pokazywanie ludziom właśnie Boga, rekolekcje szczególnie dla ludzi przeżywających trudne sytuacje są bardzo ważne. Trzeba pamiętać, że On zawsze przy nas jest, cokolwiek się dzieje. Z Nim zawsze będziemy silni, zawsze. Choć było wiele w moim życiu ciężkich chwil nie łamię się, bo czuję że Pan ze mną jest. Teraz tak myślę, że choćby nie wiem co się stało nie złamie się bo Bóg kocha mnie i ja to wiem. Patrząc na Faustynę ona była zupełnie sama, nawet w klasztorze były osoby konsekrowane, które bardzo jej utrudniały życie. Ale była silna Bogiem. Myślę sobie, że właśnie Robinowi nikt nie pokazał Jezusa, nie pomógł poznać go. Może się mylę, może życie jest bardziej skąp likowane niż myślę.

Dla mnie to z jego oczach płyneła dobra, łagodna dusza. Teraz szczególnie potrzebuje naszej modlitwi żeby jego dusza dotarło do nieba i unikła bardzo długi zamieszkanie w cyszcu. 

Ponownie piszę, że jest mi ogromnie przykro z powodu śmierci pana Robina Williamsa. Moje jego ulubione role to w filmach "Stowarzyszenie Umarłych Poetów" i "Buntownik z wyboru". Chylę czoła. To był wielki artysta, a i w jego oczach czasem można było dostrzec, nawet, gdy uśmiechał się - wielki smutek. Może był "pogodny mądrym smutkiem i wprawny w cierpieniu"? Czuję się tak, jakby zmarł ktoś bliski :(

dyskusja ookazuje, jak bardzo potrzebne jes mówienie o chorobach psychicznych - po pierwsze właśnie o tym, że każda choroba, czy fizyczna czy psychiczna dotyka całego człowieka i jakoś upośledza jego normalne funkcjonowanie " I szkoda, bo samobójcy nie idą do nieba..." radziłabym jednak doczytać nieco z nauczania Kościoła

Mało kto pamięta Jego "Między niebem a pieklem"... Jakby sobie wywróżył przyszłość... A tak z innej perspektywy, to odnosze wrażenie, ze osoby w depresji i samobójcy są bardzo zapatrzeni w siebie, a wystarczy zająć się kimś potrzebującym. To pomaga.

Wydawać by się mogło że to szczęśliwy "człowiek sukcesu"....