#mama lama książka

To jest ten moment, kiedy eksploduję. Ile można prać? Ile można bić brawo? Ile można gadać o tym samym? Ile można odpieluchowywać? Podnoszę głos, chce mi się płakać. Mówię Eunice, że teraz będzie chodziła w mokrych spodniach, bo ja już naprawdę nie mam niczego na zmianę. Ona płacze, ja płaczę.

Byłam jeszcze w szpitalu, gdy wjechał baby blues. Nie chciałam tam być, wszystko mnie przerażało, walczyłam z karmieniem. Po raz setny próbowałam przystawić pierworodnego syna do pękniętej już brodawki, a on wijąc się na wszystkie strony, na moment otworzył oczy i jakby popatrzył na mnie.

{{ article.description }}