#utrata dziecka

"Pierwsze dni po utracie to rozkładanie na czynniki pierwsze wszystkiego, co zrobiłam w godzinach poprzedzających ten poranek. A co jeśli to ja ją zabiłam? W mojej głowie trwał festiwal winy".

"Najpierw obwiniałam siebie. Potem wkurzałam się na Boga, że nie uczynił cudu, że zabrał mi dziecko. Ale któregoś razu usłyszałam słowa ks. Kaczkowskiego. To była odpowiedź, na którą czekałam!"

Nie wiem, czym jest utrata dziecka. Mogę sobie to tylko próbować wyobrazić. Nigdy nie oddam sprawiedliwości prawdziwemu doświadczeniu, temu, jak ogromne cierpienie muszą przeżywać rodzice, którzy widzą śmierć najbliższych sobie osób.

15 października obchodzony jest Dzień Dziecka Utraconego. Dlaczego 15 października? Bo tyle trwa ciąża począwszy od 1 stycznia. Dlaczego jest tak ważny?

W życiu doświadczamy wielu różnych strat. Jedną z nich może być brak upragnionego dziecka. Jak pogodzić się z taką stratą, by podjąć nowy krok?

Czasu spędzonego razem nie da się porównać z żadnym innym. To po prostu, jak napisała Renata, czas na miłość.

Po długim jak wieki czasie znów przeżyliśmy szczęście Dobrej Nowiny. Zaskoczyła nas ona bardzo. Początkowo sami nie dowierzaliśmy, że znów czekamy na dziecko. Szybko pojawiły się pierwsze problemy, konieczność ciągłego leżenia, lekarstwa. Mieliśmy mnóstwo obaw i lęków.

Niniejsza książka powstała z doświadczenia, jakie Autor zdobył towarzysząc grupie rodziców, którzy doświadczyli we własnym życiu bólu, jakim jest utrata dziecka. Droga rodziców przypomina drogę krzyżową jednocześnie daje ona pewność tego, że życie nie umiera. Jak również jest gwarancją nowego życia utraconego dziecka, jego i naszego zmartwychwstania. Amedeo Cencini zaznacza, że w każdym wydarzeniu kryje się Boże pragnienie zbawienia. Lektura ta ma w każdym momencie naszego życia, i nawet w tak niezwykle trudnej sytuacji, jaką jest śmierć własnego dziecka pomóc nam przyjąć postawę człowieka wierzącego.

{{ article.description }}