#wniebowzięcie

Największym zagrożeniem dla Polski są podziały i pycha - stwierdził abp Józef Michalik podczas Wielkiego Odpustu Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Kalwarii Pacławskiej k. Przemyśla.

Z udziałem tysięcy wiernych, przybyłych głównie w pielgrzymkach pieszych na Jasnej Górze trwają główne uroczystości odpustowe Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny.

Jeżeli czujemy się niedowartościowani, albo zapomniani przez Boga, powinniśmy spojrzeć na Maryję. To nic, że na razie nie jesteśmy jeszcze tacy święci jak Maryja. Wszystko przed nami!

"Prawda o wniebowzięciu Maryi mówi nam, że celem życia człowieka jest Bóg. Upomina nas, że wciąż żyjemy pod Bożym niebem, choć często wydaje się nam, że mamy już takie sposoby i możliwości, aby to niebo ograniczyć do naszego życia na ziemi" - mówił w uroczystość Wniebowzięcia NMP Prymas Polski abp Wojciech Polak.

Zwycięstwo w Bitwie Warszawskiej 1920 roku było przede wszystkim zwycięstwem Boga w sercach Polaków którzy zjednoczyli się w obronie zagrożonej Ojczyzny - podkreślił abp Henryk Hoser.

Jaki to plan? Dokąd zmierzamy? Cel naszej wędrówki widać w postaci Maryi Wniebowziętej.

Na rolę Maryi w dziejach zbawienia oraz w życiu Kościoła pielgrzymującego zwrócił uwagę Ojciec Święty sprawując Mszę św. przed Pałacem Apostolskim w Castel Gandolfo.

W Kościołach wschodnich mówi się o Zaśnięciu i Odpocznieniu, Zachód wspomina o Przejściu i Wniebowzięciu, w Polsce o Pannie Zielnej lub Żniwnej. Teologowie spierali się, czy Matka Boga została dotknięta śmiercią czy też, jako wolna od grzechu pierworodnego, jedynie zasnęła.

Wygłoszona dzisiaj w Toruniu konferencja pod tytułem: "Otwarte niebo". Miłego słuchania i dobrego wieczoru.

Tylko obecność Boga może zapewnić, że świat stanie się lepszy - przypomniał Benedykt XVI w uroczystość Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny. Magazyn poświęcamy obchodom w Castel Gandolfo i na Jasnej Górze, gdzie na dzisiejszy odpust dotarło ponad 50 pieszych pielgrzymek.

Wniebowzięcie Maryi to znak łaski - tej samej, która towarzyszy każdemu z nas. Bo wzięcie do nieba z duszą i ciałem to obietnica dotycząca każdego wierzącego.

Bóg nie zamierza tylko na sobie pokazywać kim jesteśmy i jakie jest nasze przeznaczenie. Pokazuje to choćby na przykładzie swojej Matki - Maryi. W Jej życiu realizują się wszystkie Boże zamiary względem każdego z nas. Jeżeli czujemy się niedowartościowani, albo zapomniani przez Boga, powinniśmy spojrzeć na Maryję. To nic, że na razie nie jesteśmy jeszcze tacy święci jak Ona. Wszystko przed nami!

Wniebowzięcie Maryi jest też powiedzeniem całemu światu, że kobieta jest ważna. Warto dziś popatrzeć na to, jak traktujemy kobiety. Popatrzmy wszyscy i mężczyźni, i kobiety. W osobie Maryi i Jej wyniesieniu, pokazane jest, że kobieta jest bohaterką.

Jak będzie wyglądało nasze ciało po śmierci? Czemu służą odpusty i jak ważny jest żal za grzechy? Takie m.in. pytania prowokuje uroczystość Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny.

Cześć dla Matki Bożej towarzyszy Kościołowi od początku jego drogi i począwszy od IV wieku, pojawiają się święta maryjne. Przypomniał o tym Benedykt XVI w rozważaniach przed modlitwą Anioł Pański, którą odmówił wraz z wiernymi z Włoch i innych krajów, zgromadzonymi 15 sierpnia na dziedzińcu jego letniej rezydencji w Castel Gandolfo.

Przed uroczystością Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny od 1 do 15 sierpnia na Jasną Górę przybyło ponad 50 pieszych pielgrzymek, a w nich ok. 83 tys. pątników. Przemierzając łącznie 15 tys. km modlili się za powodzian, o szacunek dla krzyża i za Polskę. Wszyscy uczyli się w drodze „Jak być świadkami miłości”.

O nawrócenie i powrót do Boga, troski o Kościół, wyrwanie z materializmu i nihilizmu apelował na Jasnej Górze o. Roman Majewski. Przeor częstochowskiego klasztoru wygłosił kazanie podczas porannej Mszy św. celebrowanej dla uczestników pieszych pielgrzymek, które przyszły z Warszawy. Eucharystii przewodniczył abp Kazimierz Nycz, metropolita warszawski. Dziś Kościół obchodzi uroczystość Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny.

Ciało przysparza nam sporo problemów. Z jednej strony, troszczymy się o nie, zadajemy sobie wiele trudu, by je chronić i pielęgnować. Pożądamy ciała. Kochamy je. Z drugiej strony, nasze ciało jest niejednokrotnie źródłem udręk i upokorzeń. Nie akceptujemy go. Mierzi nas ono swoją brzydotą lub słabością. Nasz stosunek do ciała jest więc nader skomplikowany i niejasny. W jaki sposób ten nieusuwalny paradoks cielesności jest podjęty przez orędzie chrześcijańskie?

{{ article.description }}