Maryja jest Kobietą - czyli o Wniebowzięciu

Wniebowzięcie Maryi jest też powiedzeniem całemu światu, że kobieta jest ważna. Warto dziś popatrzeć na to, jak traktujemy kobiety. Popatrzmy wszyscy i mężczyźni, i kobiety. W osobie Maryi i Jej wyniesieniu, pokazane jest, że kobieta jest bohaterką.

Wśród ludzi wierzących można spotkać dwie postawy. Jedni dzielą świat na to, co święte (sacrum) i na to co święte nie jest (profanum). Mamy święte miejsca, mamy msze, sakramenty, osoby, które uznajemy za święte. Reszta to profanum, czyli praktycznie cała nasza rzeczywistość, materia, zmysły, cielesność (szczególnie wszystko, co z seksem związane).

Dla innych nic nie jest święte. Wszystko jest splugawione, opanowane przez złego. Dopiero niebo będzie miejscem świętym.

Rzecz w tym, że postawy te niewiele mają wspólnego z Jezusem. Kiedyś, przed Nim, taki podział może miał i rację bytu. Jednak odkąd Bóg stał się człowiekiem, a więc połączył ze sobą sacrum i profanum, ten podział stał się sztuczny. Patrząc na Jezusa - człowieka, widzimy Boga, który jest Ojcem.

Chrystus, przez swoje pojawienie się na świecie, później poprzez swoją Śmierć, Zmartwychwstanie i Wniebowstąpienie, sprawił, że cała ludzka rzeczywistość stała się święta. Za to został zabity. Za głoszenie prawdy, że Bóg jest z nami, a nie po drugiej strony barykady, nie przeciwko nam, nie w niedostępnych przestworzach, ale jest Emanuelem - Bogiem z nami.

Wniebowzięcie Maryi jest tego konsekwencją. Od samego początku chrześcijaństwa, dla uczniów Jezusa było oczywistością, że Matka Pana została wzięta do nieba z ciałem. Ci, którzy się temu sprzeciwiają, podkreślają, że Kościół potwierdził to oficjalnie dopiero w 1950 roku.

Może warto zauważyć, że ogłoszenie tej prawdy wiary dokonało się bezpośrednio po II wojnie światowej. Kiedy w sposób masowy człowiek przestał szanować drugiego i Jego ciało. Po bolesnym doświadczeniu niszczeniu ludzkiego ciała, życia, Kościół przypomniał, że ciało, że cały człowiek, a nie tylko jego dusza, jest święty.

Wniebowzięcie Maryi jest też powiedzeniem całemu światu, że kobieta jest ważna. Warto dziś popatrzeć na to, jak traktujemy kobiety. Popatrzmy wszyscy i mężczyźni, i kobiety. W osobie Maryi i Jej wyniesieniu, pokazane jest, że kobieta jest bohaterką. Nie jest, jak chcieliby niektórzy (nie tylko mężczyźni), jakimś dodatkiem, pięknym, ale dodatkiem do całości. Panowie, jak traktujemy swoje żony, dziewczyny, córki, koleżanki, wychowanki? Bóg, biorąc kobietę do nieba, pokazuje, że ma jakąś słabość do kobiet, że są Mu one szczególnie bliskie. Drogie Panie, a Wy same, jak się traktujecie?

Są grupy, które próbują z kobiety zrobić kogoś szczególnego. Przecież tego nie trzeba robić. Kobieta jest kimś szczególnym. Maryja wzięta do nieba, jakby stawała na czele ziemskiej rzeczywistości, a przez Maryję każda kobieta. W swoim pięknie, delikatności, taktowności, również w swoim macierzyństwie.

Owszem, to Jezus nas zbawił, On jest Bogiem, ale dzięki Jej zgodzie, dzięki temu, że zrobiła to, co robi wiele matek, usunęła się w cień, by On mógł się pojawić i działać.

Drogie Panie, kiedy dziś patrzycie na Maryję Wniebowziętą, nie podziwiajcie Jej. Ona nie jest kolejną gwiazdeczką, na którą możemy z zazdrością i podziwem spoglądać. Ona jest taka jak Wy. Żadna tam zwykła kobieta, ale po prostu kobieta. I to jest najważniejsze. Maryja nie jest wzorem do odtworzenia, jest raczej kimś, kto mówi: "nie bój się iść, jako kobieta za sprawami, które wydają się niemożliwe, nielogiczne." Bo czyż nie to właśnie zrobiła, godząc się na tę przedziwną propozycję?

Wniebowzięcie nie jest nagrodą, jest przypomnieniem. Jest powiedzeniem przez Boga: takie jest Wasze, ludzi przeznaczenie - być w chwale. Nie to, co mówi wielu racjonalistów: życie, śmierć i dwa metry pod ziemię, ale Życie, Śmierć i Niebo, czyli bycie z Nim.

Mamy iść i pokazać innym, że Bóg wszystkie przestrzenie uczynił świętymi, bo jest wszędzie. Mamy iść i pokazać innym, że chrześcijanin to człowiek pełen radości i nadziei, człowiek, który ma przed sobą perspektywy. Mamy iść i pokazać, że to właśnie my, chrześcijanie dajemy nadzieję światu, bo idziemy za Bogiem, który ukochał całego człowieka, nie jego część.

Pamiętajcie tylko, że to, czym nas Bóg obdarował, nie jest tylko i wyłącznie darem. To także zobowiązanie.